Παλιός πολιτικός μας έλεγε πρόσφατα ότι «ο κόσμος σήμερα μας κατακρίνει για τους ίδιους λόγους, που μέχρι πριν από τα Μνημόνια μας λάτρευε. Γιατί δεν μπορούμε πια να συντηρήσουμε το πελατειακό κράτος, που διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, με τους χωρίς φειδώ διορισμούς στο δημόσιο, με τα απίστευτα επιδόματα, με τις χαριστικές πράξεις, με τα ρουσφέτια, με τις μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις». Πικρόχολα ο συγκεκριμένος πολιτικός περιέγραψε την πραγματικότητα, με διαύγεια. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος, που διαμαρτύρονται οι περισσότεροι πολίτες. Δεν διαμαρτύρονται επειδή οι πολιτικοί είναι οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι για το πελατειακό κράτος, που δημιούργησαν. Δεν διαμαρτύρονται γιατί έστω και τώρα, την έσχατη στιγμή, που η οικονομία καταρρέει και το δημόσιο χρεοκοπεί, απαιτείται η αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης.

Και χρειάζεται άρδην να αλλάξουμε νοοτροπία. Αλλά γιατί δεν συνεχίζουμε με τον ίδιον τρόπο, που πορευθήκαμε επί δεκαετίες τώρα προς την άβυσσο, που σήμερα είναι πιο κοντά από ποτέ. Αυτός είναι ο λόγος, που το 2015 είχαν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας. Με την προσμονή ότι θα μας επέστρεφαν στην εποχή της ευφορίας. Γι’ αυτό κάποιοι επιχείρησαν να ταυτίσουν τον Τσίπρα με τον Ανδρέα. Μπας κι αποδειχθεί η πολιτική του μετενσάρκωση στην εποχή μας. Και γι αυτό ακόμα κρατάει δυνάμεις ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ακόμα κλείνει το μάτι στους ευνοημένους από την ανδρεϊκή εποχή ότι το πάρτυ δεν τελείωσε οριστικά. Γι’ αυτό και συνεχίζει τους διορισμούς στο Δημόσιο. Διακαή πόθο πολλών Ελλήνων.

Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια, όσο δυσάρεστη κι αν ακούγεται. Όλες οι αναλύσεις, ή σχεδόν όλες οι αναλύσεις, που δημοσιεύονται στον τύπο έχουν να κάνουν με το γιατί το Δημόσιο δεν ρίχνει χρήματα στην αγορά για να αποκατασταθεί η ρευστότητα και να συνεχισθεί η ανάπτυξη της οικονομίας. Ουδείς αναρωτιέται τι είδους ανάπτυξη μπορεί να είναι αυτή με χρήματα του Δημοσίου, δηλαδή δανεικά, μέσω της λιανικής κατανάλωσης και μόνον. Επί χρόνια αποκαλούσαμε ως ανάπτυξη, και μάλιστα περηφανευόμαστε για τους υψηλούς ρυθμούς της, τα κοινοτικά κονδύλια, τη λιανική κατανάλωση, που έφερνε την Ελλάδα πρώτη σε όλη την Ευρωζώνη σε αγορές προϊόντων πολυτελείας, και την οικοδομή. Χτίσαμε όμως τα πάντα, χτίσαμε τις βουνοκορφές, χτίσαμε στα ρέματα, στους χειμάρρους ακόμα και σε ρυάκια, σε χαράδρες. Παντού. Δεν αφήσαμε τίποτα άκτιστο. Καταστρέψαμε το περιβάλλον. Αλλά αυτό το αποκαλούσαμε ανάπτυξη. Και τώρα, που δεν υπάρχει τίποτα άλλο πιά, που δεν έχουμε τι άλλο να κτίσουμε η να αγοράσουμε διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει άλλη ανάπτυξη στη χώρα. Τώρα, που δεν μπορούμε πιά να αγοράσουμε Hummer και Cayenne για να κάνουμε τη φιγούρα μας στα νυκτερινά κέντρα, που σφύζουν από αργόσχολους, ή στην πλατεία Κολωνακίου με τα πολυτελή καφέ της, αγωνιούμε για το μέλλον της ανάπτυξης. Ποια όμως ανάπτυξη. Στην Ελλάδα έχουμε εγκαταλείψει εδώ και δεκαετίες όποιο αναπτυξιακό μοντέλο, όποια παραγωγική διαδικασία. 

Κι όμως, μετά την εκλογή του Κυριάκου και της ΝΔ, βλέπω ότι μεγάλο μέρος της χώρας έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Ότι ήρθε η ώρα της μεγάλης αλλαγής . Η Ελλάδα του μέλλοντος θα είναι άκρως διαφορετική από την Ελλάδα του χθες και μόνον με αποφασιστικότητα, αλλαγή νοοτροπίας, σκληρές, αιματηρές περικοπές στο Δημόσιο, καταπολέμηση της κρατικής γραφειοκρατίας και διαφθοράς μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάπτυξη στο ορατό μέλλον. Το αύριο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι το ίδιο με το χθες.

Και όσο η συνειδητοποίηση αυτή παγιώνεται στην κοινωνία μας, τόσο πιο σίγουρος είμαι ότι μπορούμε να αλλάξουμε την πατρίδα μας και να την αναπτύξουμε και πάλι.

Facebook Comments