Σιγά-σιγά, η πολυπόθητη κανονικότητα επανέρχεται στον τόπο με τα καλά της και τα κακά της. Δεν κοιμόμαστε πια και ξυπνάμε με την αγωνία ότι μια άσχημη οικονομική είδηση θα μας χτυπήσει κατακέφαλα, αλλά παραλλήλως  αντιλαμβανόμαστε ότι ο δρόμος προς την πραγματική ανάκαμψη είναι αργός και ανηφορικός. Διαθέτουμε μια αισιοδοξία για το μέλλον (είμαστε πια οι πιο αισιόδοξοι της Ευρώπης σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα), αλλά συνειδητοποιούμε παράλληλα ότι οι νέες θέσεις εργασίας δεν φτιάχνονται από την μια μέρα στην άλλη και ότι για να μπει κάτι παραπάνω στην τσέπη μας χρειάζεται αγώνας μεγάλος και διαρκής.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να τα πηγαίνει καλά, παρά τις διάφορες «αστοχίες» που κατά καιρούς καβαλάνε την επικαιρότητα και την μονοπωλούν για λίγο. Χθες οι πλημμύρες, σήμερα ο ογδοντάχρονος παρ’ ολίγον διοικητής νοσοκομείου, διαρκώς και αδιαλείπτως το μεταναστευτικό, ταλαιπωρούν πλαγιομετωπικά το κυβερνητικό σχήμα δίχως όμως να του επιφέρουν (ακόμα) σοβαρά πλήγματα. Έτσι κι αλλιώς, οι κυβερνήσεις πάντα αντιμετωπίζουν προβλήματα διαχείρισης και πάντα βρίσκονται αντιμέτωπες με κακές επιλογές προσώπων που παίρνουν μεγάλη δημοσιότητα για να ξεφουσκώσουν στην συνέχεια.

Αυτό που τελικά έχει αξία είναι η οικονομική κατάσταση των πολιτών. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα μπροστά της, ακόμα και το μεταναστευτικό. Διότι άλλο είναι να υποδέχεται κύματα μεταναστών μια πλούσια χώρα με χορτασμένους πολίτες κι άλλο μια φτωχή χώρα με συφοριασμένους κατοίκους. Όλα εν τέλει κρίνονται στο πορτοφόλι των ανθρώπων. Κατά τούτο, έχουν δίκιο κάποιοι κυβερνητικοί που φωνάζουν ότι δεν είναι δυνατόν να μονοπωλείται η επικαιρότητα με τον λάθος διορισμό ενός διοικητή νοσοκομείου, την ίδια μέρα που κατατίθεται ο πρώτος αναπτυξιακός προϋπολογισμός της χώρας μετά από δέκα χρόνια.

Πλην αυτοί είναι οι νόμοι της επικοινωνίας και οι κυβερνητικοί τους ξέρουν καλά. Μ’ αυτούς θα πορευτούν και έτσι θα κληθούν να ξανανικήσουν έναν Τσίπρα που ξεκίνησε την αντιπολιτευτική του καριέρα του αλληθωρίζοντας προς το κέντρο, για να κάνει τελικά διαρκείς στροφές προς τα αριστερά. Ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων, των φοροελαφρύνσεων και των επενδύσεων είναι ο σταθερός μονόδρομος που δυνητικά ευνοεί την κυβέρνηση. Μόνο που είναι μονόδρομος υπομονής και επιμονής, με βασανιστικά αργά αποτελέσματα. Σε αντίθεση με τα ξεσπάσματα της επικαιρότητας σε δευτερεύοντα πλην εντυπωσιακά θέματα όπου οι κυβερνήσεις παίζουν άμυνα, οι πολιτικές επιλογές που επενδύουν στο μέλλον έχουν αργή απόδοση. Αυτό είναι που πρέπει να αντέξει η κυβέρνηση του Κυριάκου.

Πότε θα αποδώσουν οι φορολογικές ελαφρύνσεις του προϋπολογισμού που συζητείται τώρα; Σ’ έναν χρόνο κατ’ ελάχιστον. Πότε θα προσληφθούν τα 10.000 άτομα που θα μεταμορφώσουν το Ελληνικό; Σε βάθος διετίας. Πότε θα φανούν τα αποτελέσματα του σχεδίου για τα κόκκινα δάνεια στην χρηματοδότηση που θα κάνουν οι τράπεζες στην πραγματική οικονομία; Σε βάθος διετίας επίσης. Ως τότε όμως, θα σκάσουν πέντε περιπτώσεις σαν τις πλημμύρες στην Κινέτα ή σαν τον ογδοντάχρονο διοικητή ή σαν κάτι άλλο που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Έτσι είναι η πολιτική.

Αυτές είναι δυσκολίες που γνωρίζει η κυβέρνηση. Τις γνωρίζει επίσης και η αντιπολίτευση που περιμένει με το χέρι στην σκανδάλη. Αυτό που δεν πρέπει όμως επ’ ουδενί να συμβεί, είναι να ανασχεθεί ο μακροπρόθεσμός αγώνας για μεταρρυθμίσεις, με το πρόσχημα ότι ρίχνονται όλοι στην απέλπιδα μάχη αντιμετώπισης των μικρών καθημερινών θεμάτων που κυριαρχούν στα social media και στα πρώτα θέματα των τηλεοπτικών ειδήσεων. Αυτού του είδους οι πόλεμοι, είναι πάντα χαμένοι.

Facebook Comments