Ο Μητσοτάκης από την ΔΕΘ έξυσε τον πάτο του βαρελιού; Το άκουσα κι αυτό ως εκτίμηση των μέτρων που εξήγγειλλε, αλλά είτε το έκανε είτε όχι ήταν αναγκαίο. Εκεί που η χώρα δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι επί μια δεκαετία, ξαφνικά βρίσκει χρήμα και για να κάνει θηριώδεις στρατιωτικές δαπάνες και παράλληλα να ρίξει άλλα επτά δις ρευστότητα στην οικονομία που ζορίζεται. Αυτά τα νούμερα, αν τα λέγαμε πριν μόλις δυο χρόνια θα μας έλεγαν τρελούς. Σήμερα όχι μόνο εξαγγέλλονται, αλλά και βασίμως θεωρούνται «λίγα» ή «ημίμετρα» από όσους θεωρούν την εθνική κρίση ευκαιρία για να κάνουν καριέρα υπερπατριώτη ή την οικονομική κρίση για να ξαναμπούν στο πολιτικό παιχνίδι.

Αντικειμενικά, οι εξαγγελίες Μητσοτάκη στην ΔΕΘ είναι αξιοσημείωτες. Όσο κι αν τα αεροπλάνα Ραφάλ ή τις φρεγάτες δεν θα τις έχουμε αύριο το πρωί, τονώνεται η εθνική μας αυτοπεποίθηση ότι το παλεύουμε απέναντι στον απειλητικό Ερντογάν. Όσο κι αν οι απώλειες νοικοκυριών και επιχειρήσεων από την πανδημία δεν γίνεται να καλυφθούν με κρατικές ενισχύσεις, το γεγονός ότι το κράτος βρίσκει ακόμα χρήμα να δίνει δημιουργεί μια αίσθηση μικρής αισιοδοξίας ότι θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Τα χουμε ξαναπεί άλλωστε, τόσο η εθνική όσο και η οικονομική ζωή στηρίζονται εν πολλοίς στην ψυχολογία. Η καλή ψυχολογία σε κάνει να το παλεύεις, η κακή ψυχολογία σε ωθεί να εγκαταλείψεις.

Φυσικά, κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει τι του ξημερώνει και τι μας ξημερώνει συλλογικά. Αλλά τουλάχιστον, μέσα στην παγκόσμια υγειονομική και οικονομική  μαυρίλα, μέσα στα εθνικά μας ζόρια με τον αδηφάγο γείτονα που μπλέξαμε και μέσα στις απειράριθμες δυσκολίες του προσφυγικού, φαίνεται ότι υπάρχει μια κυβέρνηση που ακόμα έχει ανασηκωμένα τα μανίκια και το παλεύει με αξιώσεις. Το δείχνουν εξάλλου και οι δημοσκοπήσεις που συνεχίζουν να δίνουν τεράστιο προβάδισμα στον Μητσοτάκη, έναντι ενός Τσίπρα που μοιάζει ανίκανος να συνέλθει και να βρει μια αξιόπιστη γραμμή πλεύσης.

Φυσικά, το μόνο που δεν μας απασχολεί αυτή την στιγμή είναι το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει στο πολιτικό παιχνίδι, έχουμε σοβαρότερα πράγματα ν ασχοληθούμε. Όμως η ύπαρξη στιβαρής ηγεσίας σε κρίσιμες στιγμές, είναι το άλφα και το ωμέγα για μια χώρα κι έναν λαό. Το στιβαρός δεν σημαίνει αλάθητος, σημαίνει όμως ότι βρίσκεται στην σωστή κατεύθυνση και ότι διαθέτει τις ζωτικές δυνάμεις για να αντιπαρατεθεί στην σφοδρότητα των προβλημάτων. Αυτά τα δυο είναι υπέρ αρκετά σε περιόδους κρίσεων , πόσο μάλλον σε περιόδους πολλαπλών κρίσεων όπου η μια τροφοδοτεί την άλλη. Διότι ως χώρα έχουμε ζήσει (πρόσφατα μάλιστα) περιόδους κατά τις οποίες οι σαχλές και επικίνδυνες επιλογές των πολιτικών ηγεσιών, αντί να λύνουν προβλήματα τα όξυναν και τα ανακύκλωναν. Ευτυχώς, αυτό τουλάχιστον δεν το ζούμε αυτή την φορά.

Facebook Comments