Το ερώτημα του άρθρου θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά: Γιατί να μην επενδύσει κανείς στην Ελλάδα; Η ουσία είναι ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα: για τις επενδύσεις στην Ελλάδα, για τις προοπτικές να υπάρξουν μεγάλες επενδύσεις, για την πολιτική που θα φέρει επενδύσεις και για τους εξωτερικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στο να έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα. 

Μέχρι και σήμερα, το πιο συνηθισμένο παράδειγμα το οποίο χρησιμοποιούμε ως πρότυπο είναι αυτό της Ιρλανδίας, η οποία παρεπιπτόντως, εξέπληξε και πάλι με το ρυθμό ανάπτυξης να ξεπερνάει το εξωφρενικό 26%. Δε θα ασχοληθώ όμως άλλο με την Ιρλανδία. Πρώτον, γιατί αποτελεί μια εξαιρετικά αναπτυγμένη χώρα και δεύτερον γιατί “πέφτει” λιγάκι μακριά από την Ελλάδα. Αν και το τελευταίο μπορεί να φαίνεται άσχετο, κατά την άποψή μου, μόνο έτσι δεν είναι. 

Ακούμε συνέχεια για πολιτικές στρατηγικές για την προσέλκυση των επενδύσεων στη χώρα μας, αλλά πρακτικά όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από κενολογίες στις οποίες μας έχουν συνηθίσει τα πολιτικά κόμματα τα τελευταία χρόνια. Η προσέλκυση ξένων επενδύσεων αποτελούσε πάντοτε μια ρητορική με την οποία, η εγχώρια πολιτική ήθελε να δείξει ότι αναζητά κεφάλαια από το εξωτερικό τα οποία θα δημιουργήσουν ανάπτυξη και θα ενισχύσουν το επίπεδο απασχόλησης και το βιοτικό επίπεδο. Βασικό μέλημα κάθε πολιτικού φορέα ήταν να έρθει μια ξένη επένδυση την οποία φυσικά δε θα υποστηρίξουμε ώστε να αναπτυχθεί, αλλά θα την “αρμέξουμε” προκειμένου να συντηρήσουμε το Δημόσιο Τομέα, ο οποίος με τη σειρά του τρέφει το άρρωστο πολιτικό σύστημα που υπάρχει στην Ελλάδα. Όμως τόσο η Ελλάδα ως κοινωνία και ως προοπτική, όσο και οι πολιτικοί φορείς πέθαναν και τα πολλά λόγια δεν έχουν σημασία.

Ας αναρωτηθούμε πάλι λοιπόν, το λόγο για τον οποίο θα έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν οι χώρες που οριοθετούνται ως Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, είναι πολύ πιο ελκυστικές και πολύ πιο ανταγωνιστικές από την Ελλάδα. Αλβανία, Βουλγαρία, Τσεχία, Κροατία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Πολωνία, Σλοβενία, Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία είναι οι χώρες που γεωγραφικά χαρακτηρίζονται ως Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. 

Χώρες με σκληρό κομμουνιστικό παρελθόν, που πλέον υποστηρίζουν έμπρακτα ένα μοντέλο ανοικτής οικονομίας. Ένα καπιταλιστικό μοντέλο όπου το Κεφάλαιο δεν είναι ο εχθρός που πίνει το αίμα του εργαζόμενου, αλλά ένας μοχλός που θα φέρει αύξηση του βιοτικού επιπέδου. Πιθανόν οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι ο εχθρός που τους έπινε το αίμα ήταν άλλος και τον αποτίναξαν. Και έχουν ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο το πολίτευμά τους, ώστε να μην έρθει ποτέ πίσω. 

Οι τράπεζες λειτουργούν με πρότυπα ανοιχτής οικονομίας, η πιστωτική επέκταση αυξάνεται σταθερά, η φορολογία μειώνεται σταθερά, οι υποδομές συγκαταλέγονται μεταξύ των κορυφαίων και αυτό φέρνει τις επενδύσεις. Η Ρουμανία χαρακτηρίζεται ως η Νέα Υόρκη των Βαλκανίων. Οι επιχειρήσεις κάνουν ουρά και μιλάμε για πολυεθνικές, για startups, για τεχνολογικές εταιρίες. Εταιρίες αιχμής. Εταιρίες δισεκατομμυρίων. 

Και επειδή η οικονομία δημιουργεί κλίμακες, έχουν αναπτυχθεί δεκάδες άλλες υποστηρικτικές υπηρεσίες. Δικηγορικά γραφεία, λογιστικά γραφεία, χρηματοπιστωτικοί Οργανισμοί, χρηματοδοτήσεις, μεταφορές, γραφεία ευρέσεως προσωπικού, αγορά κατοικίας. Η μετακίνηση εργατικού δυναμικού ακολουθεί τη μετακίνηση κεφαλαίων. Και όλα αυτά απλά και χωρίς καμία γραφειοκρατία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο χρόνο που χρειάζεται για να στηθεί μια εταιρία, αλλά και σε άλλα περισσότερο ουσιαστικά πράγματα που κάνουν κάθε επιχειρηματία ξένης χώρας να θέλει να ανοίξει εταιρία εκεί. Και να μην είναι καν αισθητή η παρουσία του, παρά τους νόμους που στην Ελλάδα της μιζέριας σκαρφίζονται οι πολιτικοί “ηγέτες”. Οι οποίοι αφού διώξουν τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους, φτιάχνουν νόμους για να τους ανακαλύψουν σε άλλη χώρα και να τους τιμωρήσουν. Που να ξεραν…

Το κόστος εργασίας σε αυτές τις χώρες είναι φθηνό θα πουν ορισμένοι, αλλά θα πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ξεκάθαροι. Είναι φθηνότερο γιατί το κράτος δεν “αρμέγει” επιχειρήσεις και εργαζόμενους με φόρους και εισφορές… Είναι φθηνό γιατί αυτά τα δυο είναι πολύ χαμηλότερα, ώστε ο εργαζόμενος να έχει περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα και ο επιχειρηματίας να μπορεί να αναπτύσσεται, να επενδύει, να παράγει θέσεις εργασίας και πλούτο. Και όσο περισσότερος ο πλούτος τόσο μεγαλύτερα και τα φορολογικά έσοδα. Βέβαια δεν είναι μόνο αυτά.

Η προσέλκυση επενδύσεων είναι μια διαδικασία που χτίζεται με τα χρόνια και με τις πράξεις και που δημιουργεί ισχυρό αίσθημα εμπιστοσύνης. Και αυτό θέλει πολιτική ειλικρίνεια και εξυπνάδα. Να μπορείς να βλέπεις στο μέλλον. Τρανό παράδειγμα η Βουλγαρία. Είδε την Ελλάδα να “πνίγεται” και έκανε έκκληση στους Έλληνες να επενδύσουν εκεί. Και άντε αυτό να το αντέξουμε. Μπήκε στον ίδιο χορό με μεγαθήρια όπως: Ελβετία, Σιγκαπούρη, Γερμανία, Μονακό, Κύπρο, Μάλτα (εντάξει είναι λιγότερο μεγάλες αυτές οι δυο) και άλλες χώρες και προσκάλεσε τους Έλληνες εφοπλιστές να μεταφέρουν εκεί τις έδρες τους. Με σειρά προνομίων και διευκολύνσεων. Κι εμείς μιλάμε για τα κίνητρα που θα φέρουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Δεν θα έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα και θα το ξεκόψω άκομψα.

Θα έρθουν ξένα ή και ελληνικά κεφάλαια, θα εξαγοράσουν ότι πολύτιμο και προσοδοφόρο έχει μείνει και θα το κάνουν μέσα από εταιρίες που έχουν στηθεί στις παραπάνω Βουλγαρίες… Όταν έχουμε διώξει όλο τον πλούτο από την ασχετοσύνη μας και όταν τον κρατάμε μακριά από τη χώρα μας επειδή είμαστε ιδεοληπτικά εκδικητικοί και αντί να προσκαλέσουμε τον Έλληνα να φέρει τα χρήματά του στην Ελλάδα και να δώσουμε κίνητρα για επενδύσεις ή να φορολογήσουμε με ένα λογικό συντελεστή όποιον δε θέλει να επενδύσει, τους λέμε ότι στην καλύτερη περίπτωση θα τους πάρουμε τα μισά… Λυπάμαι, η χώρα πρέπει να κλείσει για να ξανανοίξει κάτω από νέα διεύθυνση που λένε και μερικοί μικρο-επιχειρηματίες για να αποτινάξουν τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. 

Δε θέλουμε επενδύσεις λοιπόν, γιατί δεν έχουμε κάνει τίποτα για να έρθουν. Πρώτα διαμορφώνεις το θεσμικό πλαίσιο και μετά φέρνεις επενδύσεις. Οι εποχές που οι ξένες επενδύσεις έρχονταν με την προοπτική ότι η επόμενη κυβέρνηση θα τα κάνει όλα καλύτερα πέρασαν. Τώρα ζητούν πράξεις. Και δυστυχώς, πλέον για να γίνουμε ελκυστικότεροι από τις Βουλγαρίες, θα πρέπει να γίνουμε Dubai Free Trading Zone… Τουλάχιστον έτσι θα υπάρξει μια προοπτική..

Facebook Comments