Για κάποιον λόγο, οι Έλληνες προτιμούμε να περιμένουμε μια συνολική λύση από κάποιον τρίτο για όλα μας τα προβλήματα. Μας είναι δύσκολο να σκεφτούμε ότι η λύση μπορεί να είναι δίπλα μας ή στον έλεγχό μας. Παρομοίως, οι κακοτυχίες μας πάντα οφείλονται σε κάποιους άλλους, όχι στον εαυτό μας.

Το ίδιο και στον αγροτικό τομέα. Δεκαετίες περιμέναμε τους μαγικούς αναδασμούς για να αναπτυχθεί η γεωργία. Όλοι οι αγρότες περιμένουμε την μαγική καλλιέργεια ή εκτροφή που θα μας σώσει: τα γκότζι μπέρι, τα ρόδια, τα ορτύκια, τα σαλιγκάρια.

Υπάρχουν, όμως, λύσεις δίπλα μας. Θα τις δούμε αν θελήσουμε. Βασίζονται σε δουλειά και σε συνεργασία. Συνεργασία όχι μόνον μεταξύ αγροτών, αλλά αγροτών και άλλων τομέων. Αυτό είναι κάτι που ξεφεύγει από τους πολλούς. Δεν είμαστε μαθημένοι να σκεφτόμαστε ανοιχτά κι ελεύθερα. Απομονώνουμε τα αγροτικά προβλήματα και προσπαθούμε να τα λύσουμε με επεμβάσεις μόνον μέσα στον αγροτικό τομέα.

Ακόμα κι οι εκπρόσωποι των αγροτών δεν καταλαβαίνουν. Ζητούν μέτρα για να παράγουν πιο πολύ και πιο φθηνά. Δεν μπορούν να σκεφθούν ότι το πρόβλημα του αγροτικού τομέα δεν είναι η παραγωγή. Το πρόβλημα είναι στην διάθεση των προϊόντων που παράγει. Το πρόβλημα είναι στο εμπόριο. Τον εμπορικό τομέα πρέπει να ενισχύσουμε ώστε να υπάρχει ανταγωνισμός. Το πρόβλημα των παραγωγών είναι ότι παράγουν αλλά δεν έχουν πού να πουλήσουν. Δεν υπάρχουν αρκετοί έμποροι, αρκετοί εξαγωγείς.

Ένα άλλο θέμα είναι ότι όλοι περιμένουμε την οριστική λύση του αγροτικού ζητήματος. Έως ότου να βρεθεί, θα καθόμαστε στο καφενείο, κλαψουρίζοντας όλοι μαζί και παρατηρώντας τον αγροτικό τομέα να καταρρέει;

Δεν υπάρχει μία και μαγική λύση. Υπάρχουν πολλές λύσεις μικρές και εξειδικευμένες, ταιριαστές σε μία γεωργία πολυκερματισμένη και πολυσχιδή. Να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα και να δούμε πώς προχωράμε.

Πρέπει να μετατρέψουμε τα χαρακτηριστικά αυτά της γεωργίας μας σε πλεονέκτημα! Η βιομηχανική εκτατική γεωργία ταιριάζει σε χώρες με άλλη γεωγραφία. Ας επικεντρωθούμε σε δράσεις και ενέργειες ρεαλιστικές. Υπάρχουν αρκετές επί μέρους λύσεις που αν εφαρμοσθούν θα δώσουν διέξοδο σε πολλούς αγρότες.

Εδώ, θα ήθελα να παρουσιάσω μία πρόταση που θα μπορέσει να δώσει δουλειά και να προσφέρει ανάπτυξη, αλλά προϋποθέτει την συνεργασία των παραγωγών με τον επισιτιστικό και τουριστικό τομέα.

Σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, τα τοπικά εστιατόρια συνεργάζονται με τους τοπικούς παραγωγούς για να προσφέρουν μοναδικά προϊόντα στους καταναλωτές. Οι τουρίστες σε κάθε χωριό απολαμβάνουν διαφορετικά μοναδικά προϊόντα στα τοπικά εστιατόρια.

Αν έχετε παρακολουθήσει παρουσιάσεις εστιατορίων από την Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία που γίνονται σε ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3, κυρίως, θα έχετε δει ότι ο κάθε σεφ θεωρεί σημαντικό να παρουσιάσει τον προμηθευτές του του κρέατος, των λαχανικών, των μυρωδικών. Ο κάθε σεφ αντιμετωπίζει αυτούς τους συντοπίτες του παραγωγούς σαν κεφάλαιο, διότι αυτοί του επιτρέπουν, με τα προϊόντα τους, να ξεχωρίζει η επιχείρησή του από τις άλλες.

Εδώ, στην Ελλάδα, δυστυχώς, με εξαιρέσεις σε μεγάλες πόλεις ή κάποια τουριστικά νησιά, τα εστιατόριά μας είναι τελείως βαρετά: μερικά κομμάτια κρέας για την σχάρα, ψάρια στα παραθαλάσσια, χωριάτικη σαλάτα, πατάτες τηγανητές. Τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί πολύ η κατάσταση, αλλά είμαστε δεκαετίες πίσω από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βοηθηθούν οι παραγωγοί μας να έρθουν σε άμεση επαφή με τα εστιατόρια. Να παράγουν γι’ αυτά και, μάλιστα, όσο γίνεται με τις προδιαγραφές τους. Αντιστοίχως, τα εστιατόρια πρέπει να αρχίσουν να μαγειρεύουν με βάση τα τοπικά υλικά. Θα είναι προς αμοιβαίο όφελος.

Σήμερα, η πλειοψηφία των τουριστών τρώνε πχ “Greek salad” με εισαγόμενες τομάτες. Γιατί να μη τρώνε την σαλάτα με παραδοσιακές εύγευστες τομάτες; Τα εστιατόρια που θα το καθιερώσουν, θα τραβήξουν την κίνηση, ενώ οι παραγωγοί δεν θα αντιμετωπίζουν τον ανταγωνισμό των εισαγωγών. Βλέπετε οι παραδοσιακές τομάτες δεν είναι φτιαγμένες για να ταξιδεύουν. Παράγονται και καταναλώνονται στην τοπική αγορά.

Η βελτίωση της ποιότητας της εστιάσεως των τουριστών θα αυξήσει το τουριστικό προϊόν. Οι τουρίστες αγαπούν την Ελληνική κουζίνα. Αν μπορέσουμε να τους ταΐζουμε με πραγματικώς καλής ποιότητας τοπικά προϊόντα, θα μπορέσουμε να αυξήσουμε το τουριστικό ρεύμα προς την πατρίδα μας.

Την ίδια στιγμή, οι παραγωγοί, που θα ενταχθούν σε μία τέτοια δράση, θα έχουν ξεπεράσει τον ανταγωνισμό των εισαγομένων. Τα εστιατόρια, πέρα από την καλύτερη γεύση, θα αντιληφθούν ότι έχουν συμφέρον να αγοράζουν τοπικώς και να προβάλλουν την τοπικότητα των τροφίμων  που χρησιμοποιούν. Θα μπορούσαν να «δέσουν» τους πελάτες τους οργανώνοντας επισκέψεις στα αγροκτήματα των παραγωγών τους.

Ασφαλώς, δεν είναι κάτι πρωτότυπο αυτό που προτείνω. Όμως, ως τώρα, γίνεται σε μικρό βαθμό και ερασιτεχνικώς. Πρέπει να γίνει σε μεγαλύτερο βαθμό και πιο επαγγελματικώς.

Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Η πρότασή μου είναι να σχηματισθούν ΜΚΟ με την στήριξη τόσο του τουρισμού όσο και αγροτικών φορέων με σκοπό να προωθήσουν την συνεργασία των δύο τομέων.

Οι ΜΚΟ όχι μόνον θα προωθούν και θα ενημερώνουν αγρότες και επιχειρηματίες της εστιάσεως για τις δυνατότητες και τα οφέλη από την συνεργασία των δύο τομέων, αλλά και θα φροντίζουν για την λύση των προβλημάτων που θα προκύψουν. Ασφαλώς, θα φροντίζουν και για την σχετική διαφήμιση και ενημέρωση των τουριστών.

Αυτή είναι μία δημόσια πρόταση και είμαι διατεθειμένος να συνεργασθώ με όσους ενδιαφέρονται να προωθήσουμε αυτήν την πρόταση.

Facebook Comments