Ανάπτυξη κι επενδυτές καθ’ οδόν επί 10 χρόνια
Καθόλη την ύστερη Ρωμαϊκή εποχή, βλέπουμε έναν κόσμο χωρίς συνεκτικούς δεσμούς. Κάθε άνθρωπος είναι μόνος του
Καθόλη την ύστερη Ρωμαϊκή εποχή, βλέπουμε έναν κόσμο χωρίς συνεκτικούς δεσμούς. Κάθε άνθρωπος είναι μόνος του. Yπάρχει ο κόσμος. Αλλά κανείς δεν αισθάνεται πραγματικά ότι ανήκει σε αυτόν.
Όταν ο Αλάριχος και οι Γότθοι του κατασκήνωσαν έξω από τη Ρώμη, κανενας από τους Ρωμαιους μεγιστάνες με τα κτήματα που περιεβαλλαν την πόλη και μπορούσαν να πληρώσουν το λύτρα δεν το έκανε. Η ρωμαϊκή κυβέρνηση, στη Ραβένα, επισης δεν το έκανε η Σύγκλητος αρνήθηκε να πληρώσει, και όπλισε τους ανθρώπους για να πολεμήσουν.
Κάποτε συνηθιζόταν η οικονομική ελίτ να έχει συμφέρον στην οικοδόμηση του κράτους δικαίου στην εκάστοτε χώρα, έστω και μόνο για να προστατεύσει την δική της περιουσία.
Τώρα μπορεί απλώς να μεταφέρει τα λάφυρα στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη, όπου «κανείς δεν θα ρωτήσει από πού προέρχονται τα χρήματα».
Α. Έχουμε κουραστεί υπερβολικά να ακούμε εδώ και τουλάχιστον εφτά χρόνια γιατί δεν γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα.
Συνήθως μάλιστα ακούμε για το θέμα αυτό από ανθρώπους που δυσφημούσαν συχνα την Ελλάδα λες και τα υπολοιπα κρατη δεν εχουν παρακμιακα φαινομενα και παρακαμπτωντας τον θεμελιώδη κανόνα της καλής φήμης ώστε να καταστεί το προιον Ελλαδα επιθυμητό.
Η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο αριθμό ειδημόνων περί την ανάπτυξη οι οποίοι ανήκουν στην ανώτερη και ανώτατη οικονομικά τάξη της Ελλάδος.
Αυτές ακριβώς οι τάξεις δεν θα έπρεπε να δίνουν συμβουλές -δεν είναι η δουλειά τους αυτή – αλλά ως κεφαλαιούχοι να επενδύουν στη χώρα.
Εδώ ξεκινάει ένα δεύτερο κεφάλαιο η δικαιολογία δηλαδή ότι η Ελλάδα έχει υψηλή φορολογία. Βεβαια μέχρι το 2010 που δεν είχε πάλι δεν επένδυαν.
Η υψηλή φορολογία όμως σε επίπεδο μεγάλων επενδύσεων ουδέποτε στάθηκε εμπόδιο για να πραγματοποιηθούν επενδύσεις.
Πόσοι ξέρουν ότι μέχρι και τη δεκαετία του 1970 ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής στην άκρως καπιταλιστική Αμερική ήταν 70% και στην (“δεξιά») Ελλάδα 63%. Τόσο ποσοστό δηλαδή αποσπούσαν οι κυβερνήσεις απ τους πλούσιους της εποχής.
Ήταν οι λεγόμενοι δημευτικοί φόροι και, ακόμα στη Βρετανία, είχαν φτάσει σε αδιανόητους συντελεστές και άρχισαν να μειώνονται όταν ανέλαβε η Θάτσερ.
Τα χρόνια εκείνα όμως ήταν μεγάλης παραγωγικότητας, με άλλα λόγια Η ΥΨΗΛΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ δεν εμπόδιζε όσους είχαν διάθεση να επενδύσουν και να καρποφορήσουν ΑΠ΄ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΝ.
Αργότερα, η φορολογία «των πλουσίων» κατρακύλησε διαδοχικά και στο 30% περίπου..
Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας αυτή η πληροφορία μας αποκαλύπτει ότι η τελευταία άρχουσα τάξη της χρησιμοποιεί μια τη φορολογία και μια τη γραφειοκρατία για να ΜΗΝ ΕΠΕΝΔΥΕΙ στην Ελλάδα και να βγάζει τα λεφτά της στο εξωτερικό.
Είτε σε κράτη καπιταλιστικά – Ηνωμένες Πολιτείες ή Ηνωμένο Βασίλειο – που έχουν πια σχετικά χαμηλή φορολογία, είτε σε σοσιαλδημοκρατικά όπως Σουηδία ή Νορβηγία που έχουν υψηλή φορολογία και εισφορές, κανένα από τα δύο μοντέλα δεν αντιμετώπισε πρόβλημα στο να προσελκύσει επενδύσεις στην περίοδο της ακμής του.
Επομένως πρόκειται για ημιψευδές αφήγημα οτί η υψηλή φορολογία ειναι ανυπέρβλητο επενδυτικό εμπόδιο ειδικά για τις μεγαλες επενδύσεις, που βασικά στην Ελλαδα, αυτές λείπουν. Για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι σοβαρό πρόβλημα.
Είναι γνωστό ότι το ελληνικό κράτος από το 80 είχε στοχοποιήσει την ελληνική επιχειρηματικότητα. Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στ αυλάκι.
Β. Κανένα μέτρο δεν πάρθηκε από τα μνημόνια για τη γραφειοκρατία, την πολυνομια και την αναπτυξη αστικών κέντρων .
Άντ αυτών εφτά χρόνια τώρα μας έχουν ζαλίσει με την φοροδιαφυγή η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι το πρώτο πρόβλημα της Ελλάδος.
Ακόμα και αν υποθέταμε ότι υπάρχει αυτή η φοροδιαφυγή που παρουσιάζουν οι ειδήμονες στα media:
1. με τόσους προληπτικούς φόρους (επι τεκμαρτών εισοδημάτων) που έχουν βάλει σε όλους τους Έλληνες, όσο και να κλέβουν όσοι κλέβουν, το κράτος εισπράττει πολύ περισσότερα απ και από τη μέγιστη δυνατή φοροδιαφυγή της πλειοψηφίας. Η φοροδιαφυγή της κρίσιμης μειοψηφ’ιας είναι φυσικά πάντα προστατευμένη.
2. της φοροδιαφυγής ο κυριότερος τρόπος απόδειξης είναι το να διαθέτει κανείς περιουσιακά αποκτήματα δυσανάλογα με αυτά που έχει δηλώσει.
Και αφού τέθηκαν οι βάσεις τέτοιων ελέγχων με καθυστέρηση, ήρθε το ΣτΕ και έβαλε περιορισμό πενταετίας στους φορολογικούς ελέγχους σα να μας λέει δηλαδή πως όποια φοροδιαφυγή και διαφθορά έλαβε χώρα μεταξύ 1980 και 2010 δεν θα την πειράξουμε.
Τέτοια ζητήματα όπως οι παραγραφές φορολογικών ελέγχων πρέπει να μπαίνουν σε ευρύ πλαίσιο συνταγματικού ελέγχου, καθώς στη δεδομένη συγκυρία αφορούν έναν κολοσσιαίο μέγεθος υπό έλεγχο εισοδημάτων που ξεπερνά το δημόσιο χρέος της χώρας, σε περίοδο που η χώρα απειλείται με χρεοκοπία και φτωχοποίηση της πλειοψηφίας των πολιτών.
Τυχόν αμνήστευση λοιπόν μιας ισχυρής μειοψηφίας, αυτόματα σημαίνει ότι την ανάγκη πληρωμής των δημοσίων βαρών την επωμίζονται οι εναπομείναντες υπόλοιποι, δηλαδή οι πένητες και μικρομεσαίοι, εξ ου και η φορολογική και ασφαλιστική λαίλαπα των τελευταίων 7 ετών.
Υπό το ευρύ πλαίσιο αυτό η αρχή της αναλογικότητας και συνεισφοράς στα βάρη πάνε περίπατο με αποφάσεις σαν αυτή, μαζι με τα δημόσια έσοδα.
Άρα δύο επιλογές υπάρχουν, είτε να σώσει τα δημόσια έσοδα το προιόν της ήδη τελεσθείσας φοροδιαφυγής-διαφθοράς, είτε αυτή να πάρει άφεση αμαρτιών και να έχουμε εξοντωτικά υψηλή φορολογία και εισφορές για τα επόμενα 40 χρόνια.
Γ. Άλλη δικαιολογία για την αποεπένδυση ήταν η φούσκα των ακινήτων και οι αδικαιολόγητα υψηλές τιμές τους.
Κατέρρευσαν τα ακίνητα σε όλη την Ελλάδα, αλλά και πάλι κανείς δεν αγοράζει κι ούτε κατά διάνοια δεν επακολούθησε κανένας «αγοραστικός οργασμός» από επενδυτές επί επτά συναπτά χρόνια, ενώ καλά καλά κανείς δεν ξέρει τι είδους επενδύσεις θα πραγματοποιηθούν.
Δ. Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα διαστρεβλώνουν την ατζέντα των πραγματικών προβλημάτων της Ελλάδας εισάγοντας ηλιθιότητες στην καθημερινότητα των πολιτών.
Ακόμα χειρότερα έχουν αποτύχει και στο ιδεολογικό τους προσήμο δηλαδή να δικαιολογήσουν και στο ελάχιστο την ύπαρξη τους.
Η Νέα Δημοκρατία της δήθεν ιδιωτικής πρωτοβουλίας εξαπέλυσε πογκρόμ φόρων εναντίον των μικρομεσαίων.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που δημιούργησε τη μεσαία τάξη (με δανεικά) ήταν και το ίδιο που την διέλυσε με την άκριτη προσφυγή στα αποτυχημένα προγράμματα της Τρόικα.
Η Νέα Δημοκρατία παλι υποσχέται επι 20 χρόνια οτι θα μείωνε τις δαπάνες και το δημόσιο και αφού απέτυχε επαννειλήμμενα δικαιολογούνταν ότι δεν την άφηνε το βαθύ κράτος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι συντεχνίες και λοιπά.
Όλ αυτά ποσώς ενδιαφέρουν.
Αν δεν μπορείς το κράτος να το περιορίσεις τότε μην υπόσχεσαι τέτοια και ασφαλώς αφού ανέλαβες και είχες την εξουσία να το κάνεις και απέτυχες, τέλος.
Αν δεν μπορείις να περιορίσεις την πολυνομία στο 1/100 της υπάρχουσας και να καταπολεμήσεις τη διαφθορά και τη συναλλαγή (πχ με πλαφόν αναθέσεων από δημόσιους φορείς) μην επαγγέλεσαι τον φίλο των επενδύσεων και της ανάπτυξης.
Ο Σύριζα υποσχέθηκε ότι θα προστατεύσει τις κατώτερες τάξεις. Μένει να επιβεβαιωθεί και το δικό του μέγεθος συνέπειας με το ιδεολογικό του πρόσημο.
Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. παλιά, Ν.Δ. και ΣυΡιζΑ σήμερα – συντηρητικοί και προοδευτικοί, αριστερά και δεξιά, έχουν εξομοιωθεί οικονομικοκοινωνικά μέσω των πολιτικων αλλαγών του 1981 – ότι έγινε στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του εμφυλίου αντιστράφηκε μετά την μεταπολίτευση – έχει σημειώσει βουλευτής του ΠΑΣΟΚ – με συνέπεια να μην υπάρχει εδώ και πολύ καιρο ουδεμία ταξική μεταξυ τους απόκλιση ουτε φυσικα και στα κομματικά ακροατήρια.
Tαυτόχρονα η ΝΔ ως το μοναδικό συντηρητικό κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα οχι μόνο πρόδωσε την κοινωνική της βάση τσακίζοντας στους φόρους τον ιδιωτικό τομέα, ασπάστηκε αμέσως την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης η οποία είιναι κατά βάση αριστερή, και το χειρότερο όλων, άφησε εκτός νυμφωνος τη δική της κοινωνική βάση, με συνέπεια τόσο η δημόσια διοικηση όσο και τα MME να έχουν καταληφθεί από κομματικούς και ιδεολογικούς της αντιπάλους, απ΄ τους οποίους μάλιστα και αντλεί στελέχη ενίοτε.
Σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις είτε δεν έγιναν ποτέ, είτε έγιναν μετά από τεράστια καθυστέρηση και κουτσουρεμένες, τόσο λόγω του αντιδραστικού κρατισμού και συντεχνιών όσο και για εντελώς γελοία ήσσονες λόγους προσωπικών αντεκδικήσεων των μελών των κομματικών ελίτ, για τους οποίους ο Χόρτον είχε πει απερίφραστα oτι“ «ο Έλληνας πολιτικός θα φτάσει, ακόμη και να θυσιάσει τη χώρα του μαζί και πολλές ζωές», για χάρη της εξουσίας, έστω και «λίγες εβδομάδες» παραπάνω.
Τέλος τα συστήματα αλληλοστήριξης που αναπτύχθηκαν μεταξύ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ δημιούργησαν μια μεταπολιτευτική μονοκρατορία σε επίπεδο διακυβέρνησης, με τέτοια μακροχρόνια παραμονή σε θέσεις εξουσίας που ακόμα και ο χωρίς κυβερνητική εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάστηκε να κρατήσει (χωρίς να το θέλει) στις θέσεις τους, διάφορους διοικητές οργανισμών, καθώς μονοπώλησαν τις θέσεις αυτές επί τόσο μακρό διάστημα που κανείς άλλος δεν είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει εμπειρία και γνώση πάνω στα αντικείμενα τους.
Φυσικά το φαινόμενο είναι επικίνδυνο, καθώς ακόμα και οι αθλητικές ομάδες έχουν αναπληρωματικούς ετοιμοπόλεμους και ισάξιους, κι αυτό το είδαμε με επώδυνο τρόπο στην περίοδο της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας είχε πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έπρεπε να παραμείνει το πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε την Ελλάδα την περίοδο 1980-2015, αλλά ακριβώς ότι η τόσο μεγάλη παραμονή των ιδίων προσώπων στην εξουσία είναι άκρως επικίνδυνη, ακριβώς γιατί ο επόμενος υποχρεωτικά δεν δύναται καν να έχει καμία εμπειρία διακυβέρνησης.
Ε. Κι όσο για τον Αλάριχο της εποχής που εισέβαλλε στον Ευρωπαϊκό Νότο και οι ημεδαποί μας σύμβουλοι επενδύσεων μέχρι σήμερα επικροτούσαν το εγκληματικό μεταρρυθμιστικό του έργο που συνοψίστηκε στην εγκληματική « εσωτερική υποτίμηση» δηλαδή την αφαίμαξη της ιδιωτικής περιούσιας του 80% των ελλήνων, δι αφέσεως του 20% των πλουσιότερων που διακινούσαν τα λάφυρα τους παγκοσμίως μεσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος:
«Έχουμε δώσει καταστροφικά κακές συμβουλές σε χώρες με υψηλά χρέη/ΑΕΠ», είπε ο Jason Furman, ο πρώην επικεφαλής του συμβουλίου οικονομικών συμβούλων του Barack Obama, που σήμερα βρίσκεται στο Harvard.
Και η Ελλάδα το πλήρωσε ακριβά.
Ολοκληρωτική, απόλυτη, καταστροφική αποτυχία. Και όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο.
Έχει αποδειχτεί ότι οι πολιτισμοί και τα κράτη αρχίζουν να αποσυντίθενται όταν χάνονται οι συνεκτικοί τους δεσμοί και η πολιτισμική ελίτ γίνεται παρασιτική.
Facebook Comments