Στη συζήτηση των ημερών για το ποιος είναι καλύτερος ή πιο χρήσιμος στο να ηγηθεί του νέου φορέα του κέντρου (για άλλους κεντροαριστερά, για έναν κέντρο), θα ήταν σκόπιμο να δούμε το παρελθόν του κάθε υποψηφίου, τις πράξεις που σημάδεψαν την πορεία του, από που προέρχεται, που είναι και τι εν τέλει οραματίζεται να κάνει.

Άλλωστε το παρελθόν ενός ανθρώπου, ίσως να αποτελεί καλύτερη εγγύηση για το μέλλον του. Μια προσωπικότητα λοιπόν, που έχει ξεχωρίσει στην κούρσα της διαδικασίας είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης.   

Ο Σταύρος ήρθε και παρουσιάστηκε στα ελληνικά τηλεοπτικά δεδομένα ως ένας διαφορετικός, ξεχωριστός δημοσιογράφος. Το ίδιο ισχύει και για τις δουλειές με τις οποίες καταπιάστηκε… Είχαν κάτι το ξεχωριστό, το πρωτότυπο, κάτι το ουσιαστικό και όχι το δήθεν…

Δεν ήταν ζήτημα επικοινωνίας, ήταν ζήτημα στάσης ζωής.

Ας κρατήσουμε λοιπόν το δεδομένο ότι αυτός ο άνθρωπος έχει εργαστεί στη ζωή του, ξέρει τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας, ξέρει πως βγαίνει το μεροκάματο.

Κάποια στιγμή ο Σταύρος πήρε το σακίδιό του και έκανε ένα βήμα μπροστά…αυτή τη φορά στην πολιτική, χωρίς να είναι ο κλασσικός πολιτικός «δεινόσαυρος». Περισσότερο έμοιαζε με έναν ρομαντικό οικολόγο ή μαραθωνοδρόμο που δε λέει να το βάλει κάτω…

Απ’ τα πρώτα του βήματα Το Ποτάμι προκάλεσε ευχάριστα, ταρακουνώντας το πολιτικό σύστημα και «τρομάζοντας» την κομματική καθεστηκυία τάξη, η οποία δεν μπόρεσε να χωνέψει ποτέ πως είναι δυνατόν ένα κίνημα πολιτών, ρεαλιστών που δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, αλλά αντιθέτως λένε πικρές αλήθειες, να καταφέρει τόσα πολλά!

Το τόλμημά του στέφθηκε από επιτυχία… Όχι λόγω της καλής πορείας του στις ευρωεκλογές, όχι λόγω της άνετης εισόδου του στη βουλή…Αλλά κυρίως επειδή στο κάλεσμα του Σταύρου ανταποκρίθηκαν μεγάλες προσωπικότητες των επιστημών και της διανόησης…αυτοί οι τύποι, που μας κάνουν περήφανους κάθε φορά που σηκώνουν την Ελλάδα στα ύψη, αλλά που έχουν ένα μειονέκτημα για το υπόλοιπο, γνωστό πολιτικό σύστημα: δεν κουβαλάνε κάποιες χιλιάδες ψήφους, δεν τάζουν, δεν ρουσφετολογούν…

Αυτοί οι «τύποι» είδαν στον Σταύρο κάτι διαφορετικό, αυτό το κάτι που προφανώς έλειπε τόσα χρόνια από την ελληνική πολιτική σκηνή… Τυχαίο; Σε καμία περίπτωση…

Αλλά το τόλμημα του Σταύρου, δεν είχε επιτυχία μόνο γι’ αυτό το λόγο. Στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκαν ΠΟΛΙΤΕΣ: ελεύθεροι, σκεπτώμενοι, λογικοί, δημοκράτες. Πολίτες που ήξεραν ότι τα πράγματα όπως κινούνταν στην Ελλάδα, αργά ή γρήγορα θα την βούλιαζαν και θα την καθιστούσαν αναξιόπιστη στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Όλοι αυτοί οι Πολίτες ένωσαν τις φωνές τους σε ένα ισχυρό Ποτάμι και έγιναν και οι ίδιοι το «ύδωρ της λογικής» που ρέει πλέον παντού…

Αν η Ευρώπη ένιωσε ανακουφισμένη από τη νίκη Μακρόν, τότε η Ελλάδα μας μπορεί να νιώθει αισιόδοξη από το παράδειγμα του Σταύρου… Άλλωστε σε έναν μαραθώνιο δεν έχει σημασία αν τερματίσεις πρώτος, αλλά αν παλέψεις…και αυτός ο «τύπος με το σακίδιο», αυτός ο δικός ΜΑΣ, ξέρει να παλεύει, παλεύει και θα νικήσει…

Στο κάλεσμα του Σταύρου για Αλλαγή δεν περισσεύει κανείς. Στο χέρι μας είναι -ίσως για πρώτη φορά στο πολιτικό γίγνεσθαι- να βάλουμε εμείς τους όρους, την κατεύθυνση, να γίνουμε πρωταγωνιστές της πολιτικής και όχι κομπάρσοι της κάλπης που μέχρι τώρα μας ήθελαν κάποιοι.

Το κάλεσμα στήριξης του Σταύρου είναι σαφές. Είναι κάλεσμα λογικής, τόλμης, αλλαγής.

Facebook Comments