Κοινωνία δύο ταχυτήτων: Μια άδικη και επικίνδυνη εξέλιξη

Στο εβδομαδιαίο δελτίο για την Ελληνική Οικονομία που δημοσιεύει ο ΣΕΒ και στο τεύχος με ημερομηνία 12/10/2017 (πατήστε εδώ), παρουσιάζονται στη σελ.3 τα στοιχεία της ετήσιας μεταβολής των καθαρών μηνιαίων αποδοχών των μισθωτών σε στήλες για το Σύνολο, τον Δημόσιο Τομέα και τον ιδιωτικό Τομέα. Τα στοιχεία του πίνακα παρακολουθούν το διάστημα από το τελευταίο τρίμηνο του 2013 μέχρι και το δεύτερο τρίμηνο του 2017.

Μια μικρή επεξεργασία, με απλά μαθηματικά, των στοιχείων από το δελτίο του ΣΕΒ, καταλήγει στον παρακάτω πίνακα.

Σημ. Η μελέτη αναφέρει ότι όλες οι αποδοχές έχουν αποπληθωριστεί με τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.

Έχω κρατήσει ως σημεία αναφοράς, για λόγους ομοιογένειας των υπολογισμών, τα αντίστοιχα δεύτερα τρίμηνα κάθε έτους από το 2013 έως το 2017. Τι δείχνει ο πίνακας;

Αν ένας μισθωτός στο Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα ξεκινούσαν και οι δύο με 100 μονάδες αποδοχές το Β τρίμηνο του 2013, στο τέλος της περιόδου παρατήρησης που είναι το Β τρίμηνο του 2017, δηλαδή 4 χρόνια μετά, οι αποδοχές του πρώτου είναι 108,4 και του δεύτερου 102,3. Για το ίδιο διάστημα της 4ετίας, ο μέσος ετήσιος ρυθμός μεταβολής των αποδοχών για τον μισθωτό του Δημόσιου είναι 2,04% ενώ του ιδιωτικού 0,56% ή αλλιώς η σωρευτική μεταβολή της 4ετίας για τον μισθωτό του Δημόσιου είναι 8,41% και του Ιδιωτικού 2,28%.

Με άλλα λόγια, στην 4ετία αυτή της κρίσης της Οικονομίας και της Κοινωνίας ο ρυθμός αύξησης των αποπληθωρισμένων αποδοχών στο Δημόσιο είναι σχεδόν 4-πλάσιος από τον αντίστοιχο στον Ιδιωτικό Τομέα. Και βέβαια τα στοιχεία αυτά συλλέγονται από την μελέτη των αποδοχών, δηλαδή από όσους διαθέτουν αποδοχές. Επομένως δεν συμπεριλαμβάνουν όσους έχουν μείνει άνεργοι μέσα στην περίοδο αυτή, που προέρχονται όλοι από τον Ιδιωτικό Τομέα.

Σε άλλο σημείο του Δελτίου αναφέρεται ότι οι μέσες μηνιαίες αποδοχές στο Δημόσιο είναι 1.075€ ενώ στον Ιδιωτικό Τομέα είναι 777€, διαφορά 38%. Και τέλος ότι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι είναι 806,2 χιλιάδες και οι Ιδιωτικοί 1.588,5 χιλιάδες, δηλαδή οι Δημόσιοι Υπάλληλοι είναι το 34% των μισθωτών στη χώρα ή αλλιώς για κάθε δύο υπαλλήλους στον Ιδιωτικό Τομέα αντιστοιχεί ένας Υπάλληλος στον Δημόσιο Τομέα.

Αυτό το άρθρο θα μπορούσε να σταματήσει εδώ και με την παράθεση των πρωτογενών και των επεξεργασμένων στοιχείων της μελέτης του ΣΕΒ, ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Θα κάνω λοιπόν αυτό ακριβώς, θα βγάλω και εγώ τα δικά μου, απλά θα τα μοιραστώ μαζί σας.

Συμπέρασμα 1^ο. Στα χρόνια της βαθιάς κρίσης στη χώρα, το καταχρεωμένο κράτος – υπό όλες τις Κυβερνήσεις – εξασφάλισε για τους Δημόσιους Υπαλλήλους πραγματικές αυξήσεις 4ετίας 8,4% όταν το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε στην περίοδο 2013 – 2016 κατά σχεδόν 19%. Παρά λοιπόν την κρίση, καμία σχέση με την πραγματική ανάπτυξη της χώρας δεν έχουν οι αμοιβές στο Δημόσιο.

Συμπέρασμα 2^ο. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι εξακολουθούν να είναι συντριπτικά καλύτερα αμειβόμενοι από τους Ιδιωτικούς (σε μέσους όρους κατά 38%). Αν στο ποσοστό θα μπορούσε να προστεθεί η ποσοτικοποίηση ως οιωνεί αποδοχών της ασφάλειας της εργασίας, της σίγουρης βαθμολογικής εξέλιξης, της πρακτικής εφαρμογής των δικαιωμάτων των εργαζομένων (όπως η απεργία, οι άδειες μετά πλήρων αποδοχών, οι εκπαιδευτικές άδειες και άλλα πολλά πλεονεκτήματα), η ουσιαστική απόσταση αποδοχών μεταξύ Δημοσίων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων είναι με μια λέξη κολοσσιαία.

Συμπέρασμα 3^ο. Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι στην Ελλάδα το όνειρο του Δημοσίου και πραγματική βάση έχει αλλά και καλά κρατεί! Χωρίς να έχω τα αντίστοιχα στοιχεία, είμαι απολύτως βέβαιος ότι στη διάρκεια της κρίσης οι διαφορές διευρύνθηκαν σημαντικά υπέρ του Δημοσίου.

Συμπέρασμα 4^ο. Θεωρητικά θα έπρεπε να είχαμε την καλύτερη Δημόσια Διοίκηση στον κόσμο όλο με την αντιστοιχία Ιδιωτικών προς Δημοσίους Υπαλλήλους και το γεγονός ότι οι τελευταίοι αμείβονται υψηλότερα κατά 38% και χωρίς να απειλείται η δουλειά τους. Η μεταφορά αυτής της θεωρητικής προσέγγισης στην πράξη μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλεί!

Συμπέρασμα 5^ο. Ό,τι έχει ονομαστεί ψευδώς «μεταρρύθμιση» τα τελευταία χρόνια και κυρίως η φορολογική αφαίμαξη εισοδημάτων και περιουσιών της μεσαίας τάξης του Ιδιωτικού τομέα, έγινε για να συντηρείται ένα αδηφάγο κράτος που καμία πραγματική βούληση δεν έχει να μεταρρυθμιστεί. Και δυστυχώς, στην παγίδα των εραστών του μεγάλου κράτους – όλες τις Κυβερνήσεις αφορά αυτό επαναλαμβάνω – έπεσαν και οι πιστωτές της χώρας που δέχθηκαν δημοσιονομικές προσαρμογές από την αύξηση των φορολογίας και όχι ένα ισορροπημένο μίγμα αύξησης εσόδων και περιορισμού των δαπανών του Κράτους.

Είμαι εναντίον των κοινωνικών αυτοματισμών, δεν συμφωνώ με αυτό τον υποβόσκοντα πόλεμο μεταξύ εργαζομένων στο Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα που έχει κατατάξει τους πολίτες σε νέες κατηγορίες πατρικίων και πληβείων, δεν βάζω όλους τους Δημόσιους Υπαλλήλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο όμως και να θέλω, δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευσή μου από το γεγονός ότι η Κοινωνία μας κατρακυλάει με ταχύτητα σε ένα επικίνδυνο σχίσμα. Από τη μια η συνεχώς αυξανόμενη ομάδα των νεόπτωχων του ιδιωτικού τομέα που εξοντώνονται από τα χωρίς αντίκρισμα φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη και από την άλλη όσοι διαθέτουν και αξιοποιούν τη δύναμή τους και εκμεταλλεύονται ένα πελατειακό και άδικο Κράτος για να παραμείνουν αλώβητοι ή έστω ελαφρά τραυματισμένοι.

Και επειδή πολλές εξελίξεις θα συμβούν στην πολιτική σκηνή της χώρας στο επόμενο διάστημα, ας έχουμε οι πολίτες στο μυαλό μας τα λόγια του Albert Einstein : «Ο κόσμος που δημιουργήσαμε είναι ένα προϊόν της σκέψης μας. Δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε τη σκέψη μας».