1.  “Στα κάγκελα οι δικαστές για πιθανές περικοπές στα ειδικά μισθολόγια” και “Πανστρατιά δικαστών για τις νέες μειώσεις στις συντάξεις τους”, διαβάζουμε στα νέα, με κεντρικό μεταξύ άλλων επιχείρημα των αντιδράσεων τον κίνδυνο κλονισμού της αξιοπρεπής διαβίωσης τους.

Χωρίς να ξεχνάμε βέβαια οτι λίγο με το μισθοδικειο λίγο με την αρμοδιότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις αποδοχές τους, οι δικαστές μονο παραπόνα δεν μπορούν να έχουν για την νομολογία επί των αποδοχών τους.

2. Την αξιοπρέπεια των αδυνατών  είχε σύνθημα ο Συριζα πριν εκλεγεί και μάχεται σύμφωνα με όσα λέει να την προστατέψει, αν και ψήφισε ακόμα και την κατακρήμνιση των συντάξεων κάτω 1.000 ευρώ απ το 2019 (έστω υπο τον εκβιασμό δόσης, μείωσης χρέους κλπ)

3. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ένιωθε να απειλείται το ΣΤΕ και το 2015 όταν και με σειρά αποφάσεων  του έκρινε αντισυνταγματικές τις μειώσεις μεσαίων και μεγάλων (αλλά όχι μικρών) συντάξεων.

4. Σύμφωνα με το Σύνταγμα κεντρική υποχρέωση της πολιτείας είναι η προστασία της ανθρώπινης  αξιοπρεπείας (δηλαδή παρακάμπτει η πολιτεία ΟΛΑ τα αλλά δικαιώματα, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ την αξιοπρέπεια του ανθρώπου). Τα δικαιώματα στο σύνταγμα πάνε με σειρά προτεραιότητας από πάνω προς τα κάτω.

Η προστασία αυτή εννοείται καταρχην ως προστασία από την κακοποίηση, την έκθεση, την σωματική δηλαδή προστασία, και επεκτείνεται έως της απόλαυσης στοιχειωδών ανθρωπίνων αγαθών τα όποια ασφαλώς εξυπακούεται οτι χρειάζονται και καποια χρήματα για να εξασφαλιστούν.

5. Τα χρήματα λοιπόν που χρειάζεται ένας άνθρωπος για την αξιοπρεπή διαβίωση του είναι μετρήσιμα. Τώρα πως τα μετράμε θα πει κανείς. Η ΕΛΣΤΑΤ έχει ένα μέτρο που δεν μου φαίνεται και πολύ σοβαρό, καθώς το μεν 2010 έλεγε οτι χρειάζεσαι 7.000 ευρώ για να ζεις αξιοπρεπώς και το 2017 χρειάζεσαι… 4.500. Εμένα αυτά τα ποσά μου φαίνονται γελοία. Όπως και η αδικαιολόγητη απόκλιση που αντί να αυξάνεται μάλιστα μειώνεται.

Για να μη τα πολυλογούμε τη λύση δίνει ο Έλλην νομοθέτης:

9550 ευρώ είναι το πόσο της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Γιατί τόσο είναι το αφορολόγητο των δημοσίων και ιδιωτικών υπάλληλων. Και είμαι σίγουρος οτι ο νομοθέτης δεν θα άφηνε πότε χωρίς αξιοπρέπεια τον υπάλληλο.

6. Γεννιούνται λοιπόν τα ερωτήματα-

α. γιατί τα δικαστήρια θεωρούν οτι προσβάλλεται η αξιοπρέπεια όσων από 2.000 ευρώ η σύνταξη πέφτει στα 1.500 ευρώ; Αφού και πάλι το τελικό πόσο είναι πολύ μεγαλύτερο απ τους εγχώριους δείκτες αξιοπρεπείας.

β.  γιατί δεν προσφεύγουν οι μικροσυνταξιούχοι που βρίσκονται ατομικά ή ως ζεύγος κάτω απ το όριο της φτώχειας; Αυτοί δεν έχουν αξιοπρέπεια;

γ. γιατί δεν δικαιώνει το ΣΤΕ αυτοαπασχολούμενους που έχουν προσφύγει κατά του εκκαθαριστικού τους ή των εισφορών τους καθώς με αυτά υπερχρεώνονται τόσο πολύ ώστε να πρέπει να ζήσουν με εισόδημα πολύ κάτω από τα 9550 ευρώ; Αυτοί δεν έχουν αξιοπρέπεια;

Η απάντηση είναι ότι τα δικαστήρια και οι κυβέρνησεις δεν πιστεύουν τον ελεύθερο επαγγελματία, ούτε και τον αδύναμο πολίτη. Κυρίως γιατί δεν έχουν κοινωνικοπολιτική δύναμη.

Θεωρούν ότι είναι κλέφτης, ακόμα και όταν αποδειγμένα καταληστεύεται ή και πένεται.

Ακόμα και ένα αμελητέο 10-20% των πολιτών που αδυνατεί αποδεδειγμένα ολικά να πληρώσει φόρους και εισφορές,  καποια ειρηνοδικεία του αλλάζουν τα φώτα βγάζοντας πρωτάκουστες αποφάσεις οπού τάχα … βάλλεται το δημόσιο συμφέρον και η κοινωνική ασφάλιση από την (ανυπαιτια) εξαντληση της εισ-φοροδοτικης τους ικανοτητας!

Βέβαια για να το πούμε όσο πιο καθαρά γίνεται: Αυτό που κάνουν τα δικαστήρια είναι αντισυνταγματικό και καλό θα είναι να ανακρούσουν πρύμνα το συντομότερο.

Ομοίως και ο νομοθέτης να μαζευτεί και να λύσει μια και καλή το πρόβλημα της υπερχρέωσης ξεχωρίζοντας μια και έξω ποιους υπερχρέωσε άδικα και να τους τα διαγράψει γιατί αξιοπρέπεια και αδικαιολογήτως επιβληθέντα χρέη δεν πάνε μαζι.

Η υπερχρέωση -στο δημόσιο τουλάχιστον- δεν είναι αποτυχία των αυτοαπασχολουμένων (αλλά και πληττομένων γενικά από φόρους και αλλά βάρη πχ ΕΝΦΙΑ) αλλά (έπρεπε να είναι) ποινικό αδίκημα του κράτους που επέβαλλε συνειδητά στους πολίτες φόρους δυσανάλογους των δυνατοτήτων τους. Πολύ πιο δυσανάλογους απ τις περικοπές που επιβάλλει στους δικαστές.

7. Τέλος ακόμα και όταν οι συνταξιούχοι λαμβάνουν την ιδία περικοπή επί του ιδίου ποσού συντάξεως πάλι δεν απειλείται στον ίδιο βαθμό η αξιοπρέπεια τους.

Διότι  ένας μεν συνταξιούχος μπορεί να έχει και πλείονα επαρκή εισοδήματα από ακίνητα η άλλες επενδύσεις και αρά ελάχιστα  να πλήττεται. Ενώ ένας άλλος να μην έχει ουδέν άλλο πλην της σύνταξης του, όποτε να πλήττεται σφοδρά.

Για να μην αναφέρουμε ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι άνω των 67 που δεν λαμβάνουν ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ και αδυνατούν να λάβουν μέχρι και την προνομιακή του ΟΓΑ.

Όταν οι τροικανοι όμως το 2012 και αργότερα έριξαν στο τραπέζι το θέμα της μείωσης των συντάξεων μεταξύ άλλων ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ τυχόν αλλά εισοδήματα των συνταξιούχων, με αλλά λογία να μειώνεται η σύνταξη των πλουσιοτέρων, οι ελληνικές κυβερνήσεις το απέρριψαν με αποτροπιασμό.

Δε γίνεται οι ισχυροί να σφύζουν από αξιοπρέπεια και οι ασθενέστεροι να εγκλωβίζονται με κατασκευασμένα και σαθρά τεκμήρια.

Για να τελειώνουμε καποια στιγμή με τις νομοθετικές και νομολογιακές πονηρίες σε αυτή τη χώρα.

* Παρήγορη τέλος και ουσιώδης άλλα άνευ ακόμη άλλης νομολογιακής επεκτάσεως η αναφορά  στο άθροισμα των επιπτώσεων των δημοσίων βαρών (περικοπών) με «λοιπά φορολογικά μέτρα» και «συνθήκες» ως προκριμα αντισυνταγματικότητας : « (Πρέπει να λαμβάνονται υπόψη) Oι επιπτώσεις από τα μέτρα αυτά στο βιοτικό επίπεδο των πληττομένων προσώπων, ώστε συνδυαζόμενες με άλλα τυχόν ληφθέντα μέτρα (φορολογικά κ.ά.), αλλά και με το σύνολο των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της δεδομένης συγκυρίας, να μην έχουν αθροιστικά   αποτέλεσμα τέτοιο που να οδηγεί σε ανεπίτρεπτη, παραβίαση του πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος σε κοινωνική ασφάλιση». (ΣτΕ 2287- 2290/2015)

Facebook Comments