Πρώτον, η απόφαση για την αδειοδότηση του Κουφοντίνα είναι πολιτική, όχι διοικητική – το τριμελές συμβούλιο που τη λαμβάνει ορίζεται κατά τα δύο τρίτα απευθείας από τον Υπουργό. Παρά ταύτα, ο Κοντονής ωρυόταν απέναντι στη χήρα του δολοφονημένου Μπακογιάννη, ότι, δήθεν, έγινε εφαρμογή νόμου της ΝΔ, ενώ ο το κόμμα του άλλαξε τα προβλεπόμενα 18 έτη, στα οποία επιτρέπεται η αίτηση άδειας, σε 8.
 
Συνεπώς, δεύτερον, η αδειοδότηση του Κουφοντίνα αποτελεί συνειδητή πολιτική απόφαση, που επίσης συνειδητά επιχειρείται να μην εμφανιστεί ως τέτοια. Πλην όμως, δημιουργείται πολύ συγκεκριμένο κλίμα, που απηχεί σε εξίσου συγκεκριμένα κοινά. Τον δολοφόνο υποδέχεται ο γιος του προέδρου της Βουλής, ο Ρουβίκωνας τον χαρακτηρίζει “ήρωα”, στα Εξάρχεια το γιορτάζουν, στα timeline οπαδοί του πανηγυρίζουν.
 
Άρα, τρίτον, η απόφαση ΣΥΡΙΖΑ για αδειοδότηση του Κουφοντίνα εμπεδώνει με τους “πρώην συντρόφους” της “ακτιβιστικής ακροαριστεράς” έναν σιωπηρό, στην καλύτερη περίπτωση, δεσμό, που ως ένα βαθμό εξαγοράζει σαυτήν την κυβέρνηση μιαν ιδιότυπη ασυλία. Υπάρχει βία, αλλά σε μορφή περιρρέουσα, που ξεθυμαίνει στο δρόμο στις “δράσεις” και τις σχολές χωρίς να απειλεί – φυσικά ή πολιτικά – τους κυβερνήτες.
 
Είναι ειδικά η lifestyle αντιμετώπιση του Κουφοντίνα από τα κανάλια (τί έφαγε, τί ήπιε, τί φοράει, πλάνα του με επικές μουσικές, “ανθρώπινη διάσταση” του ρεπορτάζ), που εξυπηρετεί τη συγκυβέρνηση. Πρόκειται, άλλωστε, για “τιμωρό” της οικογένειας Μητσοτάκη, που κι ο γιος του πιπιλάει καλά την καραμέλα της SIEMENS.  Όμιλοι ενημέρωσης υποδύονται τους ελεγκτές, αλλά ξεπλένουν το φονιά για τη δική τους άδεια.
 

Facebook Comments