Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής ανέτρεψε σε μεγάλο βαθμό τα δεδομένα στους εκλογικούς, που είναι πλέον οι σημαντικότερο, σχεδιασμούς του Αλέξη Τσίπρα και του Μαξίμου. Και τούτο διότι έγινε σαφές ότι η “μάχη της πλατείας”, που μετά το 2010 έγινε η αφορμή να εκτοξευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% σε κόμμα εξουσίας, στρέφεται πλέον εναντίον του με τρόπο, που εμπνέει μεγάλες ανησυχίες στο κυβερνητικό επιτελείο.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός κι οι επιτελείς του, θεωρώντας ότι ο κόσμος είχε παραιτηθεί από τις δυναμικές κινητοποιήσεις και δεν έλεγε να σηκωθεί από τους καναπέδες, είχαν εφησυχάσει κι είχαν πιστέψει ότι θα μπορούσαν να κλείσουν με ευκολία ακόμα και το σκοπιανό, ένα ζήτημα μείζονος εθνικής σημασίας, που μέχρι στιγμής, εδώ και 25 χρόνια, καμιά κυβέρνηση δεν είχε καταφέρει να διαχειρισθεί επιτυχώς κι οριστικά.

Ο κ. Τσίπρας ήλπιζε ότι εφόσον εμφανιζόταν εκείνος ο αριχτέκτονας μιάς λύσης, που θα ικανοποιούσε την διεθνή κοινότητα αλλά και τις λεγόμενες “προοδευτικές δυνάμεις, της κεντροαριστεράς, θα κατόρθωνε να ευρεθεί και πάλι στην πρωτοπορία των εξελίξεων. Και σε συνδυασμό με το αφήγημα της, δήθεν, “καθαρής εξόδου“ από τα Μνημόνια, θα μπορούσε να οδηγηθεί στις κάλπες, το νωρίτερο το φθινόπωρο και το αργότερο τον Μάϊο 2019, παράλληλα με τις ευρωεκλογές, ούτως ώστε να έχει μια πολύ καλύτερη εμφάνιση και να στερήσει από τη ΝΔ και τον Κυριάκο την αυτοδυναμία. Ο σχεδιασμός όμως αυτός δείχνει αυτή την στιγμή να καταρρέει.

Ο κ. Τσίπρας, δημιούργημα της πλατείας των “αγανακτισμένων”, δείχνει τώρα να φοβάται τις καινούργιες πλατείες, που γίνονται, με αφορμή το Σκοπιανό, και γι αυτό προσπαθεί, μάταια, να τις απαξιώσει. Ομως εκ των πραγμάτων, η σφοδρή αντίδραση της κοινής γνώμης περιορίζει τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της κυβέρνησης για μια λυσιτελή πολιτικά κι εκλογικά συμφωνία με την γειτονική χώρα.

Και τώρα, ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος είτε να πραγματοποιήσει μια νέα, τεράστια κωλοτούμπα, και να σταματήσει όποια συμφωνία πήγαινε να διαμορφωθεί, είτε να την προχωρήσει πάση θυσία, κατηγορούμενος από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ως αυτός, που ξεπούλησε την Μαικεδονία. Και στις δύο περιπτώσεις τα οφέλη του θα είναι μικρά. Κι οι ζημίες του μεγάλες. Γι αυτό κρίνουμε ότι εκ των πραγμάτων, το βάρος και πάλι πέφτει στην οικονομία, όπου η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα τα παίξει όλα για όλα με παροχές της τελευταίας στιγμής σε συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων και με το αφήγημα περί εξόδου από τα μνημόνια να κυριαρχεί.

Αρκεί όμως αυτό; Δύσκολα. Όσο κι αν ευελπιστούν σε μια λύση για το χρέος, αυτή είναι άγνωστο πότε θα επιτευχθεί κι ακόμα δυσκολότερο να προσδιορισθεί η επίπτωση της στην καθημερινότητα των πολιτών, που έχουν χορτάσει από μεγάλα αλλά ψεύτικα λόγια. Κι ας μην ξεχνάμε ότι το 2019 προβλέπεται να είναι μια από τις δυσκολότερες, αν όχι η δυσκολότερη από τις χρονιές, μετά την μεγάλη δοκιμασία της χρεοκοπίας του 2010. Και τούτο για τους εξής λόγους:

1. Στην αρχή του 2019, ουσιαστικά από τα Χριστούγεννα του 2018, οπότε θα δοθούν οι συντάξεις Ιανουαρίου, θα καταλάβουν όλοι οι συνταξιούχοι τη νέα, μεγάλη μείωση των συντάξεων τους. Πολιτικά είναι μεγάλο το κόστος σε μια κοινωνία, που ήδη βρίσκεται στα όρια της κι ήδη υποφέρει

2. Εκτός από την μείωση των συντάξεων από 1-1-19 είναι πιθανότατο ότι θα έρθει και νέα μεγάλη μείωση του αφορολόγητου, που θα έχει άμεση επίπτωση στους μισθούς και τις συντάξεις, λόγω της αύξησης της παρακράτησης φόρου.

3. Η έξοδος από το πρόγραμμα τον Αύγουστο, θα υποχρεώσει την ΕΚΤ, όπως έχει ήδη δηλώσει ο πρόεδρος της Μάριο Ντράγκι, να πάψει να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα, που διαθέτουν οι ελληνικές τράπεζες ως εγγύηση για φθηνό δανεισμό. Αυτό, που είχε συμβεί δηλαδή το 2015 κι είχε οδηγήσει στα capital controls. Κι όσο κι αν το 2018 δεν είναι 2015, αυτό δεν σημαίνει ότι οι τράπεζες είναι σε θέση να αντέξουν τέτοια μεγάλη αλλαγή.

4. Το 2019 έρχεται μεγάλη αύξηση των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας. Μέσα στο 2018 πρέπει να πληρώσει μόνο 5 δισ σε τοκοχρεολύσια. Το 2019 αυτά εκτοξεύονται στα 14 δισ. Αν αυτό μάλιστα γίνει εκτός προγράμματος, τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα για την ελληνική οικονομία, ιδίως όσο η πραγματική πρόσβαση στις αγορές με την σημερινή κατάσταση αξιόχρεου της χώρας, την καθιστά ουσιαστικά απαγορευτική.

5. Το 2019 θα είναι ούτως η άλλως χρονιά εκλογών. Ευρωεκλογές, περιφερειακές κι αυτοδιοικητικές εκλογές θα γίνουν οπωσδήποτε. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όποτε γίνονται εκλογές, κάθε μορφής, η αναστάτωση στην κοινωνία αλλά κυρίως στην οικονομία είναι μεγάλη
Εκ των πραγμάτων λοιπόν εκτιμάμε ότι αργά η γρήγορα, η Ελλάδα θα αναγκασθεί να οδηγηθεί σε κάποιου είδους νέου μνημόνο, που μπορεί να μην ονομάζεται έτσι, αλλά θα έχει αυτό το περιεχόμενο. Και γιά όλους αυτούς τους λόγους, ο κ.Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να πάει σε εκλογές το φθινόπωρο, όσο διαρκεί το αφήγημα της  δήθεν “καθαρής εξόδου” από τα Μνημόνια. Αυτό όμως σε συνάρτηση με την πιθανότατη πλέον αποτυχία του στο Σκοπιανό, μπορεί να λειτουργήσει άκρως αρνητικά για τον ίδιον αλλά και τον κυβερνητικό του εταίρο, τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ

Facebook Comments