Αμνηστία…

Στο τέλος του 2012 οι καταθέσεις ιδιωτών και επιχειρήσεων ήταν 161,4 δις. ευρώ, μειωμένες κατά 76,1 δις. ευρώ σε σχέση με το αντίστοιχο μέγεθος στο τέλος του 2009 (237,5 δις. ευρώ), λίγο πριν ξεκινήσει η κρίση στη χώρα μας.

Από την άλλη πλευρά, το συνολικό ύψος χρηματοδοτήσεων στο τέλος του 2012 ήταν 227,7 δις. ευρώ, μόλις 20,8 δις. ευρώ λιγότερα από το αντίστοιχο μέγεθος του 2009 (248,5 δις. ευρώ).

Επιπλέον, στο τέλος του 2009 υφίσταντο τίτλοι δημοσίου ύψους 50 δις. ευρώ περίπου που από κοινού με τη διαφορά χρηματοδοτήσεων και καταθέσεων χρηματοδοτoύντο άνετα από τις διεθνείς αγορές, καθώς δεν είχε αποκαλυφθεί ακόμη ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της ελληνικής οικονομίας.

Σήμερα, μετά την εκροή των 70 δις. ευρώ από το τραπεζικό σύστημα της τελευταίας τριετίας, που είτε αποθησαυρίστηκαν σε θυρίδες ή άλλα ευφάνταστα καταφύγια είτε εμβάστηκαν στο εξωτερικό είτε αναλώθηκαν από τους κατόχους τους, το τραπεζικό σύστημα όντας ακόμη αποκλεισμένο από τις διεθνείς αγορές, στηρίζεται από τα διαθέσιμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ύψους 121 δις. ευρώ που έχουν εισρεύσει στη χώρα, ελάχιστα λιγότερα από το ύψος των 130 δις. που είχαν φτάσει πριν λίγους μήνες.

Είναι φανερό ότι αν και ο κίνδυνος εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη έχει σχεδόν εκλείψει (ακόμη και ο καταστροφολόγος Ρουμπινί το αναγνώρισε !), το αποταμιευτικό κοινό δεν έχει αποφασίσει να επαναφέρει στο τραπεζικό σύστημα ακόμη παρά μέρος μόνο των αποθησαυρισμένων αποταμιεύσεών του και ίσως κάποιο μέρος όσων εμβάστηκαν στις κυπριακές τράπεζες που προ διετίας αυτό-προβάλλονταν ως ασφαλέστερες των ελληνικών !

Η κρίση εμπιστοσύνης δηλαδή καλά κρατεί ακόμη καθώς η διαδικασία αποστολής χρημάτων στο εξωτερικό αφορούσε ευρύτατες κατηγορίες Ελλήνων από μεγάλο φάσμα επαγγελμάτων και κοινωνικοοικονομικών κατηγοριών. Όμως, αν δεν πεισθούν οι Έλληνες πρώτοι να επαναφέρουν τα χρήματά τους, πώς είναι δυνατό περιμένουμε να εκδηλωθούν επενδυτικές πρωτοβουλίες ξένων στη χώρα μας, όταν η διαδικασία αυτή συνυφαίνεται, επί πλέον, με τους ποικιλόμορφους επενδυτικούς κινδύνους και βεβαίως με τη διαβόητη ελληνική γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης;

Ακόμη και οι ιδιωτικοποιήσεις των εισηγμένων «φιλέτων», δύσκολα θα ολοκληρωθούν όσο οι συνθήκες ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος συνεχίζουν να εξαρτώνται από «τον πυλώνα» της ΕΚΤ, διαδικασία ανεξάρτητη της ανακεφαλαιοποίησής του. Νομίζω λοιπόν ότι η προσπάθεια επανόδου των καταθέσεων στις τράπεζες πρέπει να ενταθεί καθώς τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι ανεπαρκή. Επειδή δε μεγάλο μέρος όσων συμμετείχαν στη διαδικασία απόσυρσης καταθέσεων δεν ήταν φοροφυγάδες ή κερδοσκόποι που καραδοκούσαν προσβλέποντας στο grexit αλλά φοβισμένοι μεσοαστοί που απλώς ήθελαν να εξασφαλίσουν το κεφάλαιό τους ή επιχειρήσεις που ήθελαν να μηδενίσουν τον κίνδυνο των διαθεσίμων τους, το ελληνικό κράτος ίσως πρέπει να επεξεργασθεί μια στοχευμένη διαδικασία που θα αποσκοπούσε στην ενθάρρυνση του επαναπατρισμού μιας κρίσιμης μάζας τέτοιων κεφαλαίων.

Οι Ισπανοί το εφάρμοσαν ήδη με αποτέλεσμα την εισροή 40 δις. ευρώ περίπου ξεπερνώντας τα διλήμματα από τον αναμφισβήτητο «ηθικό κίνδυνο» του εγχειρήματος. Η επιτυχής έκβαση μιας τέτοιας διαδικασίας θα έφερνε ένα ηχηρό μήνυμα αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας με αυτονόητα θετικές επιπτώσεις στο επενδυτικό κλίμα, ωφελώντας την ελληνική οικονομία που θα ανέπτυσσε άλλη δυναμική υπό την επιρροή αισιόδοξων προσδοκιών.

Και τότε ίσως οι ξένοι θα έβλεπαν θετικά το ενδεχόμενο επενδυτικών πρωτοβουλιών στη χώρα μας, αν βέβαια παράλληλα το ελληνικό κράτος βοηθούσε στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός φιλικότερου περιβάλλοντος για το επιχειρείν…

Καταθέσεις Repos στα πιστωτικά ιδρύματα