Από την κρίση των Ιμίων την οποία κάλυψα τότε ως πολιτικός συντάκτης του κυβερνητικού ρεπορτάζ, θυμάμαι δυο πολύ χαρακτηριστικές φράσεις. Η μια του Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον και η άλλη του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, που τότε ήταν απλός διπλωμάτης με ειδική αποστολή την εκτόνωση της ελληνοτουρκικής κρίσης. Ο Μπιλ Κλίντον (πολλά χρόνια αργότερα στην Αθήνα, το 2007) διηγήθηκε γελώντας σε μεγάλο ακροατήριο ότι ‘’με πήρε τηλέφωνο η Τανσού Τσιλέρ και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι η Τουρκία και η Ελλάδα θα πήγαιναν σε πόλεμο, επειδή δυο Τούρκοι δημοσιογράφοι και κάποιοι Έλληνες βαρκάρηδες τσακώθηκαν για έναν βράχο πάνω στον οποίον κατοικούσε μια κατσίκα’’.

Η δεύτερη φράση ήταν του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ λίγο μετά την εκτόνωση της κρίσης, ο οποίος είπε σε Αμερικανούς δημοσιογράφους ότι ‘’δυο πάνοπλοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ κόντεψαν να κηρύξουν πόλεμο μεταξύ τους, για ένα ακατοίκητο νησάκι που έχει έκταση διπλάσια από το γραφείο μου’’. Οι δυο αυτές φράσεις, εκτός από την αίσθηση χιούμορ που προφανώς διέθεταν εκείνοι οι δυο άνδρες, μου έδειξε διαχρονικά και κάτι άλλο: Ότι τόσο στην διαχρονική αντιπαράθεση μας με την Τουρκία στο Αιγαίο όσο και στην διαμάχη μας με τα Σκόπια για το όνομα, οι ξένοι είναι ανήμποροι να μας καταλάβουν. Είτε πρόκειται για στρατιωτικούς συμμάχους μας (ΝΑΤΟ) είτε για οικονομικούς (Ε.Ε), ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις απέναντι μας, στα μάτια τους θα μοιάζουμε πάντα παράλογοι.

Επειδή δεν διαθέτουν την εθνική προϊστορία που έχουμε εμείς και επειδή τα μεγέθη τους είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δικά μας, θα θεωρούν αιωνίως τις αγωνίες μας περισσότερο φαντασιακές παρά πραγματικές. Ουδέποτε θα κατανοήσουν την αξία που έχει για μας μια παραμεθόρια ακατοίκητη βραχονησίδα και ουδέποτε θα αντιληφθούν τον φανατισμό με τον οποίον υπερασπιζόμαστε την ελληνικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στα μάτια τους θα μοιάζουμε πάντα με μικρά παιδιά που τσακώνονται με τα παιδιά του γείτονα για ένα χαζό παιχνίδι. Υπ’ αυτή την έννοια, ας μην περιμένουμε ποτέ να λάβουν καθαρή θέση υπέρ των θέσεων μας, πάντα οι υπερδυνάμεις και οι διεθνείς οργανισμοί θα βρίσκονται στην μέση ανάμεσα σε μας και τους  Τούρκους ή σε μας και τους Σκοπιανούς.

Κι όταν τσακώνονται δυο τύποι δίχως να επεμβαίνει κανένας τρίτος, τελικά κερδίζει αυτός που είναι πιο δυνατός. Αυτός είναι ο κίνδυνος μας απέναντι στην σημερινή αποτρελαμένη Τουρκία. Άρα τι μας απομένει; Φυσικά θα προσπαθούμε να πείθουμε τους ξένους για το δίκιο μας, να ενεργοποιούμε διεθνείς συμμαχίες και να επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο, όμως κυρίως πρέπει να φροντίσουμε να έχουμε μόνοι μας νύχια να ξυστούμε, που λένε και στο χωριό μου. Δεν έχουμε άλλη βραχυπρόθεσμη, αλλά κυρίως μακροπρόθεσμη επιλογή. Αυτό όμως, δυστυχώς για όλους μας, σημαίνει περισσότερους εξοπλισμούς και μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση μας τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι αυτό που περιμέναμε για το τέλος των μνημονίων, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πως στο βάθος του ορίζοντα πάλι μας περιμένουν δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ζωή μας…

Facebook Comments