Memento Mori

Υπάρχει μια φράση με την οποία επιθυμώ να κλείσω ως θεατής τον κύκλο πολιτικών επεισοδίων  του φετινού καλοκαιριού και αυτή είναι το Memento Mori.  Η φράση που επικαλείται τη θνητή μας φύση και υπενθυμίζει πόσο ευάλωτοι πραγματικά είμαστε, αποδίδεται στους σκλάβους των στρατηγών της αρχαίας Ρώμης, οι οποίοι είχαν – ανάμεσα στα άλλα – την ευθύνη να την ψιθυρίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα στο αυτί του αφέντη τους καθώς εκείνος παρήλαυνε μεγαλοπρεπής στους δρόμους της πόλης μετά από μια μεγάλη νίκη. 

“Να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις”: ο θάνατος που συνυπάρχει με τη ζωή, κυριολεκτικά ή μεταφορικά καραδοκεί να ανατρέψει τα πλάνα που τρέφεις μέσα στο κεφάλι σου.  Σήμερα, η φράση αυτή που εγκαλεί στην τάξη, μπορεί να μεταφραστεί με τρόπο που να σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα.  “Να θυμάσαι να παραμένεις ταπεινός”, “τίποτα δεν διαρκεί για πάντα” ή όπως το λέει και ο σοφός λαός “εκεί που είσαι ήμουνα και δω που είμαι θα ρθεις”. 

Δεν μιλάμε φυσικά για καρέκλες και αξιώματα, αλλά για τους ρόλους του κρινόμενου και του κριτή, του δούλου και του αφέντη ή απλά του ανερχόμενου και του καταποντισμένου των εκλογών, που εναλλάσσονται.  Στις μέρες μας, αυτοί που κρατούν τα γκέμια για τους άρχοντες του τόπου έχουν αυξηθεί στον αριθμό και δεν είναι άλλοι από τους αρθρογράφους και τους σχολιαστές της καθημερινότητας στα κοινωνικά δίκτυα, εν είδει σύγχρονης σκλαβιάς στο πληκτρολόγιο.  Δουλειά δεν γίνεται όμως, καθώς η έπαρση κινείται σε ανησυχητικά για την εποχή επίπεδα και το μέτρο έχει χαθεί στο βαθμό που να μπερδεύεις το απύθμενο θράσος με το δυναμισμό και την ταπεινότητα με την ατολμία. 

Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας παρά θιναλός αυτά που συνέβησαν φέτος.  Πανηγυρτζήδικες ορκωμοσίες δημάρχων και περιφερειαρχών που συμπεριφέρονται σαν σωτήρες της ανθρωπότητας, τη στιγμή που οι ίδιοι και οι οπαδοί τους ενδιαφέρονται για ένα πράγμα: τον διακριτικά αποτελεσματικότερο τρόπο για να ξαναβρούν τα φράγκα το δρόμο μέχρι το τσεπάκι του σακακιού τους.  Εμετικές μεγαλοστομίες από τα αγαπημένα των ψηφοφόρων παιδιά. 

Πολύ φλερτ με την εκκλησιαστική ιεραρχία, συνδυασμένο με μεσαιωνικό ταραχτά του νου.  Και ο θησαυρός του μακαρίτη, σπουδαίος γιαυτούς που πονάνε την αρχαιολογική μελέτη, αναπάντεχα  χρήσιμος στους καπήλους της πολιτικής που βλέπουν τη μπογιά τους να ξεφτίζει και χρειάζονται ένα σόου για να τους κρατήσει στην επικαιρότητα.  Ξιπασιά παντού. 

Είχε πολύ θανατικό ο φετινός Αύγουστος.  Η επιστροφή του θέματος του θανάτου στις καθημερινές συζητήσεις των ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι απωλέσαμε τις άμυνές μας, ότι η χώρα είναι αθωράκιστη απέναντι στην προπαγάνδα.  Η υπενθύμιση της φθοράς και του αφανισμού μάς κάνει λιγότερο τολμηρούς, περισσότερο φοβισμένους απέναντι σε αποφάσεις ζωής και διστακτικούς στις επιλογές. 

Μπροστά στην αβεβαιότητα, οι άνθρωποι πιανόμαστε από όλα αυτά που μας συντηρούν ψυχολογικά: από την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια και από επινοήματα που δημιουργούν τη ψευδαίσθηση της συνέχειας, του ανήκειν σε μια κλίκα που δεν θα μας προδώσει.  Κοινώς, από τα στερεότυπα.  Δεν μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι, από απόψεως προόδου, τρέχουμε κυρίως πίσω από την ουρά μας.  Ο φοβισμένος λαός – είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο – θα ψηφίζει για πάντα συντηρητικά.  Θα ψηφίζει το πρόσωπο στην άλλη μεριά του καθρέπτη.  Αυτό που ξέρει δηλαδή κι ας καταλαβαίνει ότι είναι λάθος. 

Μόνο τα παραδοσιακά κόμματα δεν φοβούνται όπως πρέπει.  Στο βαθμό δηλαδή που να παραδεχτούν ήττα, να ζητήσουν συγνώμη, να σταθούν με δέος απέναντι στα θέματα που δημιούργησαν στον λαό (που λέει και η Ρένα).  Ο κόσμος χάνεται αλλά αυτά φέτος το φθινόπωρο ετοιμάζονται να ανακατέψουν τη σούπα  μπας και προκύψει ο συνδυασμός προσώπων που θα νοστιμήσει το φαγητό.  Και ο ψηφοφόρος βουλοπλέει: δεν μπορεί να δει ότι η ζωή είναι μικρή για να τους ξαναψηφίσει.

Memento Mori φίλοι μου.  Αφήστε και τίποτα να πέσει κάτω που όλα τα σφάζετε και όλα τα μαχαιρώνετε στο φατσοβιβλίο.  Η αναζήτηση του μέτρου πρέπει να γίνει γυμναστική για το μυαλό.  Από την πτώση των πρώτων φύλλων του φθινοπώρου μέχρι την αποκαθήλωση των συμβόλων, ο δρόμος πρέπει να στρωθεί με στωικότητα και αυτοέλεγχο.  

Καλή αρχή.