Τα δεδομένα

Γιατί κάποιος επιθυμεί να αποχωρήσει από την εργασία και να «βγει στη σύνταξη»;

1) Γιατί δεν του αρέσει να εργάζεται γενικώς.

2) Γιατί δεν του αρέσει (δεν «τον γεμίζει») η εργασία που κάνει, ή τον έχει κουράσει υπερβολικά, ή την έχει βαρεθεί.

3) Γιατί, «βγαίνοντας στη σύνταξη», θα εξακολουθήσει να εργάζεται «μαύρα» και παράλληλα θα έχει και τη σύνταξη, σαν χαρτζηλίκι

4) Γιατί, αν «προλάβει» να βγει στη σύνταξη, θα έχει ένα αξιοπρεπές εισόδημα, ενώ αν τον απολύσουν μπορεί να μην έχει απολύτως τίποτα σε δύο χρόνια.

5) Γιατί είναι άρρωστος, αδύναμος,ανάπηρος ή ηλικιωμένος

6) Γιατί, επειδή είναι πλέον ηλικιωμένος, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να είναι εξίσου παραγωγικός και αποδοτικός όπως πριν. 

7) Γιατί έχει εργαστεί «αρκετά» χρόνια και νομίζει ότι πλέον «έχει δικαίωμα» να αμείβεται χωρίς να εργάζεται πλέον

8) Γιατί δεν έχει να περιμένει καμία υλική ανταμοιβή, αν αποφασίσει να παραμένει εργαζόμενος.

Εδώ (στην Ελλάδα) υπάρχει μια παρεξήγηση. Υπάρχει δηλαδή η έννοια του «ώριμου και κατοχυρωμένου» δικαιώματος στη σύνταξη (παράγων (7)).

  • Από πού ακριβώς αντλεί κάποιος αυτό το «δικαίωμα» ;
  • Από το ίδιο το Ασφαλιστικό Σύστημα και τους νόμους που το διέπουν έως τώρα.
  • Ναι, αλλά το σύστημα αυτό δεν είναι πλέον βιώσιμο. Σε μερικά χρόνια δεν θα μπορεί να διανέμει συντάξεις… Πρέπει συνεπώς να αλλάξει. Άρα θα πρέπει να αλλάξουν και οι κανόνες που το διέπουν, οι οποίοι καθόρισαν τα «ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα»… Θα πρέπει να αλλάξουν δηλαδή τα «κριτήρια» για συνταξιοδότηση.  

Α) Στην Ελλάδα, τα κριτήρια αυτά αφορούν το σύνολο των ετών εργασίας ή ημερομισθίων. Μετά από τη συμπλήρωση του «ελαχίστου ορίου για πλήρη σύνταξη», η σύνταξη είναι ίδια είτε βγει κανείς στα 35 χρόνια εργασίας ή στα 55! (παράγων (8))

Β) Στη Ευρώπη, το κριτήριο για συνταξιοδότηση είναι η ηλικία. Και αυτή ποικίλει από χώρα σε χώρα. Ο μέσος όρος είναι τα 65 (και για τα δύο φύλα) φθάνοντας (π.χ. στη Δανία) στα 67!

http://www.ggka.gr/sseu.htm

Είναι προφανές ότι όσο μεγαλύτερο είναι το ελάχιστο όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση, τόσο πιο βιώσιμο και «υγιές» είναι ένα ασφαλιστικό σύστημα. Γιατί τότε ο λόγος  (πηλίκον) των συνταξιούχων (αφαιρούν πόρους από το σύστημα) προς τους εργαζομένους (προσθέτουν πόρους στο σύστημα) είναι όσο γίνεται μικρότερος. 

Σχολιασμός

Σε μια ελάχιστα «υγιή» οικονομία, όπως η δική μας, το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό σύστημα είναι το πλέον «άρρωστο».  Εδώ και χρόνια (πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση) ακούμε ότι αποτελεί «βόμβα στα θεμέλια» της κοινωνίας μας. Κανείς όμως δεν τόλμησε να το θίξει έως τώρα.

Ακόμη και τώρα ακούμε για «ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα», ακόμη και όταν αναφερόμαστε σε εντελώς παράλογες διατάξεις όπως οι πρόωρες συντάξεις σε μητέρες ανηλίκων τέκνων (!) ή σε συντάξεις «αγάμων θυγατέρων»  στρατιωτικών ή σε πρόωρες συντάξεις ατόμων καθ’ όλα υγιών και σχετικά νέων (π.χ. σε πενηντάρηδες στρατιωτικούς ή σε πρώην βουλευτές ή πρωθυπουργούς), οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να εργάζονται παραγωγικά.

Το (γενικότερο) θέμα όμως είναι ότι στην Ελλάδα η οικονομία είναι δύσμορφη με εντελώς αντιπαραγωγικό προσανατολισμό. Έτσι είναι δύσκολο – και εν πάση περιπτώσει εντελώς ανασφαλές – να βρει κανείς κάποια νέα εργασία σε ηλικίες άνω των 50 ετών (Ο παραπάνω παράγοντας (4)).  

Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δικαιολογείται η καταβολή «πλήρους συντάξεως» σε τόσο νέα και υγιή άτομα. Μια εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης με τη μορφή ενός – συνεχούς όμως – επιδόματος ανεργίας ή «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» μέχρι αυτός να φθάσει στην ηλικία συνταξιοδότησης, αφ’ ενός μεν του επιτρέπει να επιβιώνει, ώστε να μπορεί να ψάξει για εργασία, αφ’ ετέρου το μικρό (κατ’ανάγκην) ύψος του επιδόματος αποτελεί κίνητρο για να το επιδιώξει.

Πέραν αυτού όμως, στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών έχει επικρατήσει η λογική του «ελάσσονος κόπου» ή το «να εργαζόμαστε όσο γίνεται λιγότερο (ή καθόλου) και να αμειβόμαστε όσο γίνεται περισσότερο». Αυτά που ακούγαμε παλιά στα σχολεία ότι κάθε πολίτης «πρέπει να είναι χρήσιμος στον εαυτό του και στην κοινωνία» έχουν πλέον αναχθεί στη σφαίρα της …γραφικότητας ή της «ηθικής των κορόϊδων»!

Η εργασία στην Ελλάδα θεωρείται από τους περισσότερους «αγγαρεία» (και αρκετές φορές είναι πράγματι τέτοια, λόγω της δυσμορφίας της κοινωνίας μας). Δεν αποτελεί πλέον η δουλειά παράγοντα καταξίωσης, αναγνώρισης και ηθικής ικανοποίησης, όπως θα έπρεπε να είναι. Το όλο κλίμα «σπρώχνει» τους περισσότερους Έλληνες να διαπνέονται από παρορμήσεις και συναισθήματα, όπως περιγράφονται παραπάνω με τους παράγοντες (1) και (2).

Πρόκειται για πλήρη διαστροφή της κοινωνικότητας και για υποστροφή της διάθεσης για προσφορά σε μια εντελώς παρηκμασμένη κοινωνία χωρίς Αρχές και χωρίς μπούσουλα.

Σε ό,τι αφορά τώρα στον παράγοντα (4), που εμπίπτει στο χώρο της απάτης και της παραβατικότητας, αυτό θεωρείται «εξυπνάδα» και «επιτυχία», όπως και κάθε άλλη παραβατικότητα στη χώρα μας, η οποία είναι έτσι δομημένη, ώστε να  επιτρέπει τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Το κεφαλοποιητικό σύστημα

Ένα τέτοιο σύστημα θα εξασφάλιζε μεγαλύτερη σύνταξη σε όποιον είχε προσφέρει περισσότερους πόρους σ’ αυτό μέσω της εργασίας του. Σε ένα παρόμοιο σύστημα, δεν θα χρειαζόταν καθόλου να υπάρχουν καν «Ταμεία Συντάξεων». Το ίδιο το κράτος θα έδινε τη σύνταξη ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες – και τους πόρους – που ο πολίτης προσέφερε σ’ αυτό μέσω των καταβολών και των φόρων του.

Ένα σύστημα όπως αυτό θα αποτελούσε από μόνο του αντικίνητρο για την εισφοροδιαφυγή και την φοροδιαφυγή, που αποτελούν γενικευμένες πρακτικές στη χώρα μας, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην οικονομική της κατάρρευση.

Οι προφανείς αυτές αλήθειες όμως δεν φαίνονται ικανές να μετακινήσουν την ελληνική πολιτεία σε υιοθέτηση ενός τέτοιου συστήματος.

Στη χώρα μας ισχύει ακόμα το (λεγόμενο) αναδιανεμητικό σύστημα, στο οποίο οι εισφορές όσων εργάζονται δεν προορίζονται για τους ίδιους (κανείς από αυτούς δεν γνωρίζει αν θα πάρει σύνταξη και πόση θα είναι αυτή), αλλά για όσους βρίσκονται ήδη στη σύνταξη!

Κάτι που είναι εμφανώς παράλογο και άδικο.

Το ίδιο το «αναδιανεμητικό σύστημα» αποτελεί ευφημισμό και παραδοξολογία, μιας και ουδείς γνωρίζει τί πόρους θα διαθέτει μετά από μερικά χρόνια, για να τους «αναδιανείμει»…

Συμπέρασμα

Το Ασφαλιστικό – Συνταξιοδοτικό είναι το θέμα που θα έπρεπε πρώτοι εμείς να συζητήσουμε με τους Εταίρους – δανειστές, ώστε να μας βοηθήσουν στη λύση του και όχι να υπεραμυνόμαστε λυσσαλέα του αποτυχημένου, ημιθανούς και έχοντος κατά πολύ υπερβεί τα όρια της γελοιότητας δικού μας συστήματος, των «ωρίμων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων».

Η εμμονή μας αυτή (στο μέτρο που μας εκπροσωπούν, δυστυχώς, όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα μας)  αποτελεί ανεπίτρεπτη πρόκληση στη λογική και ντροπή για καθε σύνολο πολιτισμένων ανθρώπων, όπως είναι – ή επιδιώκει να είναι – η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλά στη σημερινή Ελλάδα, όπως έχει αμβλυνθεί και ατονήσει η διάθεση για κοινωνική προσφορά των πολιτών, φαίνεται ότι έχει εξαφανιστεί και το αίσθημα της ντροπής…

Αποδεικνύεται ωστόσο ότι αγνοούμε – τουλάχιστον πολλοί από μας – ότι την αδήριτη πραγματικότητα δεν μπορούμε να την κοροϊδέψουμε, όπως επί χρόνια κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και παράλληλα επιχειρούμε να εξαπατήσουμε τους λοιπούς Ευρωπαίους. Κάποια στιγμή – όχι πολύ μακρυνή – όλους αυτούς τους ανορθολογισμούς και όλα αυτά τα ψέματα «θα τα βρούμε μπροστά μας».

Κρίμα …  

Facebook Comments