Ο κ. Λοβέρδος αποδεικνύεται, με την αφέλεια του κυνισμού που τον διακρίνει, ο μόνος συνεπής στο σύνθημα για “Δωρεάν Παιδεία“. Με την πρότασή του, για δωρεάν παροχή εργασίας από τους εκπαιδευτικούς, το τερμάτισε.

Η περίφημη “Δωρεάν Παιδεία” είναι έννοια το ίδιο ανόητη με την έννοια του Δημόσιου Αγαθού. Στη χώρα μας, όχι χωρίς υστεροβουλία, ενδημούν κυρίαρχοι οι αδόκιμοι αυτοί όροι, σε αντίθεση με το ορθό στην περίπτωση της Παιδείας: καθολική και ελεύθερη πρόσβαση στη βασική και μέση εκπαίδευση για κάθε κάτοικο της χώρας και ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στη γνώση για όλους με δημόσια δαπάνη.

Σε μια οικονομία το μόνο αληθινά δωρεάν αγαθό είναι είτε κάποιο που βρίσκεται ελεύθερο στη φύση και φτάνει και περισσεύει για όλους είτε αυτό οι παραγωγοί του οποίου (εν προκειμένω οι διδάσκοντες) δεν πληρώνονται. Όλα τα άλλα κάποιος τα πληρώνει, δικαίως ή αδίκως, αποτελεσματικά ή λιγότερο αποτελεσματικά. Ο καταναλωτής ή/και ο φορολογούμενος. Τρίτος δεν υπάρχει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και ορθώς, το πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Στους οποίους ο Υπουργός οφείλει να απολογηθεί για την αναποτελεσματική διαχείριση των χρημάτων τους, αντί να ζητάει τζάμπα δουλειά από τους ανέργους. Για να κρύψει την αποτυχία να διαχειριστεί τους εργαζόμενους, σε μια χώρα με την εξαιρετική αναλογία 88.000 εκπαιδευτικών στην δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση (στη μισθοδοσία όχι υποχρεωτικά στην εκπαιδευτική  διαδικασία όμως) για 670.000 μαθητές περίπου. Δηλαδή αναλογία 7,5 μαθητές προς ένα καθηγητή περίπου (έτος 2013).  Που δεν έχει όμως ακόμη κατορθώσει να έχει ολοήμερο σχολείο, ενώ οι πολίτες πληρώνουν επιπλέον κι αναρίθμητους άλλους δασκάλους σε ένα μοναδικό στην Ευρώπη, παράλληλο εκπαιδευτικό σύστημα, για «φροντιστήρια».

Πρώτη η Ελλάδα στην παγκόσμια κατάταξη (!) ανάμεσα σε 144  χώρες στην ποσότητα της εκπαίδευσης και 87η   (!) στην ποιότητά της (στοιχεία The Global Competitiveness Report 2014-2015, World Economic Forum).

Σκέφτεται τώρα λοιπόν το Κράτος, να πληρώνει και πρόσθετους εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους-ανέργους που καλούνται να παρέχουν υπηρεσίες εκπαίδευσης, έναντι  “μορίων” τα οποία αντιπροσωπεύουν μια υπόσχεση μελλοντικής πρόσληψης για να καλύψει κενά που το ίδιο από κακοδιαχείριση δημιούργησε. Μέγας επιστήμων των οικονομικών αποδεικνύεται o ευφάνταστος Υπουργός της Παιδείας!

Έτσι το σύστημα εξουσίας αφού, για να εξαγοράσει ψήφους,  ευτέλισε την έννοια της πρακτικής (stage), σημαντικού εργαλείου για την απόκτηση δεξιοτήτων και την ένταξη στην αγορά εργασίας, μετατρέποντάς την σε ρουσφετάκι αχρηστίας με δημόσια χρήματα, επιτίθεται τώρα στη σπουδαία ηθικά και κοινωνικά έννοια του εθελοντισμού. Από αφιλοκερδή προσφορά εργασίας για έναν κοινωνικό σκοπό την διαστρέφει σε κρατικό εμπόριο ελπίδας στους απέλπιδες.

Μετά τα δάνεια του κράτους από το μέλλον των γενεών που έρχονται θέλει αδίστακτα να αρπάξει κι άλλα δανεικά κι αγύριστα κι από τις τωρινές γενιές. Και μάλιστα, από τους πλέον αδύναμους, τους ανέργους. Οι οποίοι, κατά τον πάνσοφο Υπουργό της Παιδείας, θα ζήσουν με «μόρια» και «άτομα» και «ηλεκτρόνια» και ποιος ξέρει τι άλλο, αναμένοντας τον «παράδεισο» του Δημοσίου.

Βεβαίως, για νάχει νόημα η προσφορά, στην υπόσχεση μελλοντικής αμοιβής θα πρέπει να προσθέσει και τον τόκο μέχρι την πληρωμή (όταν θα τους προσλάβει) και το spread της αβεβαιότητας της υπόσχεσης σε σχέση με την άμεση πληρωμή, αθροισμένα με τα απλήρωτα αλλά τελικά δουλεμένα. Ένα δάνειο με τα όλα του, που περιλαμβάνει υποχρεωτικά και υπόρρητες  υποσχέσεις για μελλοντικές εξοφλητικές αργομισθίες και άλλα παρόμοια.

Ωραίο σχέδιο! Σαν τα παράγωγα ακριβώς! Σορτάρεις λίγα ως απλήρωτος εργαζόμενος για να πιάσεις πολλά. Ή – πιο συχνά – για να τα χάσεις όλα. Όταν μάλιστα αυτός που βάζει τα λεφτά (την απλήρωτη εργασία του) στο αεροπλανάκι για να απογειωθεί η πυραμίδα είναι νέος κι άνεργος, τότε ποιος τη χάρη του κερδοσκόπου. Ρυθμιστής και τζογαδόρος το ίδιο το κράτος.

Μπορεί να λειτουργήσει η διεστραμμένη αυτή κρατική αρπαχτή υπό μια προϋπόθεση: ότι τα λίγα δεν είναι ήδη πολλά για τον απλήρωτο εργαζόμενο. Πως έχει να βάλει κι από την τσέπη του.  Πως με τα μόρια, τα ηλεκτρόνια και τα ιχνοστοιχεία μπορεί κάποιος άνεργος και να δανείσει το κράτος και να πληρώσει το νοίκι του και να αγοράσει το φαΐ του.

Στην περίπτωση αυτή ίσως αξίζει να το πάει κι ένα βήμα παραπέρα ο Υπουργός. Αυτά τα μόρια – άυλες αξίες. να τα κάνει μεταβιβάσιμα κιόλας. Από γονείς σε τέκνα και συγγενείς. Ή και ελεύθερα διαπραγματεύσιμα, γιατί όχι;  

Θα γίνουν ένα νέο παράλληλο νόμισμα, που σύμφωνα με τον αναπόδραστο νόμο του Gresham (το κακό νόμισμα διώχνει το καλό) θα εκτοπίσει αργά ή γρήγορα το, ελλείψει πραγματικής παραγωγής, ανεύρετο ευρώ. Το νόμισμα δεν είναι εξάλλου παρά μια αξιόπιστη υπόσχεση παραγόμενης αξίας με την οποία μπορείς να αποκτήσεις μιαν άλλη, ισότιμη παραγόμενη αξία, υπό τη μορφή υπηρεσίας ή προϊόντος.

Τι πιο φυσικό λοιπόν για έναν άνθρωπο, χαρακτηριστικό εκπρόσωπο ενός συστήματος που το μόνο που γνωρίζει να παράγει είναι διορισμούς και δάνεια, να φαντάζεται, έστω και ασυναίσθητα, μια χώρα ικανή να ζει και να συναλλάσσεται με «μόρια» μελλοντικών διορισμών, με «άτομα» αυριανών ρουσφετιών, με «ιχνοστοιχεία» ανεκπλήρωτων ονείρων.

Με αυτά τα «μόρια» να συναλλασσόμαστε, με αυτά να καταναλώνουμε, με αυτά να τρώμε το μόνο που στ’αλήθεια αντιπροσωπεύουν: τις σάρκες μας.

Facebook Comments