Πώς και πού γεννιούνται τα παραμύθια, οι μύθοι και οι αυταπάτες; Εκεί που θα βρουν πρόσφορο έδαφος φυσικά. Εκεί που θα υπάρξει ένας πομπός που μπορεί να δημιουργήσει ένα παραμύθι και ένας δέκτης πρόθυμος να το ακούσει και να το αποδεχτεί.

Τα παιδιά αγαπούν τα παραμύθια. Σε αυτά παίρνει μορφή το απόλυτο κακό, το απόλυτο καλό, ο ήρωας, η ηρωίδα που παλεύουν δίκαια. Είναι το καλό που κερδίζει. Η πίστη μας σε έναν τέλειο κόσμο τρέφεται από τους μύθους και ικανοποιεί τις ιδεοληπτικές μας μεροληψίες.

Τα παραμύθια που ακούγαμε μικροί είχαν συχνά και έναν δράκο, το μεταφυσικό αυτό πλάσμα που έκανε τον ήρωά μας να φαίνεται καλός, να φαντάζει ακόμα πιο δυνατός. Ο δράκος πάντα ηττάται. Αγιοποιήσεις, εξιδανικεύσεις και κατακρημνίσεις. Και ένα ευτυχισμένο, πασπαλισμένο με χρυσόσκονη, αίσιο τέλος.

Όλους τους λαούς τους ενώνουν οι θρύλοι και οι μύθοι καθώς λειτουργούν, σε ένα συμβολικό επίπεδο, καταλυτικά στη δημιουργία μιας κοινής κοινωνικής ταυτότητας. Μαζί με αυτούς, η γνώση της ιστορίας, δημιουργούν τα θεμέλια μιας συλλογικής μοίρας. Μιας κοινής πορείας.

Όπως το μικρό παιδί που μεγαλώνει, σιγά σιγά φτάνει στην εφηβεία του, αφήνει πίσω τον εγωκεντρισμό του, μαθαίνει ότι δεν υφίσταται άσπρο και μαύρο, κατακτώντας την αυτόνομη ηθική και ενηλικιώνεται, έτσι και ένας λαός διαχωρίζει σταδιακά τους μύθους από την αλήθεια, αντιλαμβάνεται ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και  το μαύρο, αλλά και πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις.  Έτσι  εξελίσσεται.

Η δική μας περίπτωση αποτέλεσε έναν τέλειο δέκτη για όλες τις αυταπάτες που επιθυμούσε να επικοινωνήσει ο πρωθυπουργός. Ένας νέος άνθρωπος που είχε δύο επιλογές. Είτε να πει την αλήθεια στο εκλογικό σώμα, είτε να  ξεδιπλώσει  ένα νέο παραμύθι. Προτίμησε το δεύτερο.

Τί προσπάθεια χρειάστηκε να καταβάλει για να πετύχει το εγχείρημα; Καμία. Γιατί το κλειδί ακριβώς έγκειται στην απουσία προσπάθειας. Στην απουσία των αυτονόητων. Στην απουσία μιας αξιοπρεπούς (έστω) παρουσίας όταν εκπροσωπεί όλους εμάς σε διεθνές επίπεδο. Στην απουσία γραβάτας, στην έλλειψη γνώσης ξένων γλωσσών, στην απουσία βασικών γνώσεων απαραίτητων για την καθημερινότητα των ανθρώπων στην πλειοψηφία τους (όχι όμως για τον Πρωθυπουργό), στην απουσία σοβαρότητας, στην απουσία… Σκεφτείτε ότι την ώρα που θα έπρεπε να κυβερνά τη χώρα και να λύνει προβλήματα, εκείνος ήταν αναγκασμένος να διαβάζει τα αγγλικά του σαν μαθητής του Δημοτικού, για να δώσει κάποια στιγμή εξετάσεις από τις οποίες δε θα κρινόταν το μέλλον του αλλά το δικό μας.

Η μοναδική παρουσία που χρειαζόταν ήταν αυτή του Δράκου. Μετά, το μόνο που έμενε, ήταν να περιμένει από τους ψηφοφόρους να του φορέσουν το «φωτοστέφανο». Και το έκαναν. Τρεις συνεχόμενες φορές. Στάθηκε εκεί απέναντι από τον Δράκο, ως άλλος Άγιος Γεώργιος, ολοκληρώνοντας τη στροφή 360ο, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, από την αθεΐα στην πίστη.  Στάθηκε εκεί χωρίς την πανοπλία του, με αυτή την αφέλεια του «είμαι ένας από εσάς» και ανακηρύχθηκε ήρωας. Στην αρχή τουλάχιστον.

Τι σημασία έχει αν ό,τι είπε ήταν ψέμα; Και τα παραμύθια αυτό δεν κάνουν; Τι σημασία έχει το ΟΧΙ που έγινε Ναι, το νέο μνημόνιο, οι Πρέσπες πρόσφατα; Δε φόρεσε γραβάτα αυτό το διάστημα Και αρκεί. Πρόσφυγες και μετανάστες στοιβάζονται στα νησιά σε άθλιες συνθήκες αλλά ο πρωθυπουργός διεκδικώντας το μονοπώλιο στην ευαισθησία και την ανθρωπιά περιέφερε την ανικανότητα του αλλά …δε φορούσε γραβάτα. Επί τρία χρόνια εργαλειοποίησε με επιτυχία όλα τα θέματα και έκλεινε το μάτι στους ψηφοφόρους δείχνοντας με το δάχτυλο τον Δράκο. Ταΐζοντας την επιθυμία τους για εκδίκηση μια που όλα τα δεινά τα περνούσαν εξαιτίας του. Φτάνουμε πια στο τέλος της αυταπάτης. Κάθε παραμύθι καταλήγει σε ένα ηθικό δίδαγμα Μόνο που αυτή τη φορά το ηθικό δίδαγμα θα απευθύνεται τόσο στον δημιουργό- αφηγητή, όσο και στον ακροατή.

Το μίσος για τον Δράκο διοχετεύτηκε πια στον ήρωα- παραμυθά και η  αυταπάτη διαλύθηκε. Τελικά ο κύριος Πρωθυπουργός την φόρεσε τη γραβάτα για λίγο. Ο σκοπός που την φόρεσε ήταν «ιερός» και δεν ήταν «για ένα πουκάμισο αδειανό» αλλά για μία καρέκλα.

Facebook Comments