Οι μύθοι και το δημοψήφισμα

Το περιβόητο δημοψήφισμα στην γειτονική μας χώρα (FYROM επί του παρόντος για εμάς και τους διεθνείς οργανισμούς -Makedonia για καμιά 150ριά χώρες του πλανήτη και τον διεθνή Τύπο) προέκυψε ως μία ακόμη κίνηση Ευρώπης – ΗΠΑ στην Βαλκανική σκακιέρα.  Ως γνωστόν αυτές οι κινήσεις από το 89-90 και εντεύθεν ακολουθούν την πορεία  rollercoaster καθώς ούτε η περιοχή φημίζεται ιστορικά για την ….ομαλότητα της ούτε οι Δυτικοί για την ικανότητα να προβλέπουν σωστά τις επιπτώσεις των συμφωνιών τους. Διαφορετικά δεν θα είχαμε δύο παγκόσμιους και δύο βαλκανικούς πολέμους  μέσα σε 40 χρόνια αλλά  ούτε θα ξαναβλέπαμε βομβαρδισμούς και μάχες στην πρώην Γιουκοσλαβία κατά εκπνοή του 20^ου αιώνα.

Λοιπόν για να επανέλθουμε, ο βασικός μύθος αφορά στις σχέσεις της γείτονος με την Ε.Ε.  Οι πολίτες της FYROM  γνωρίζουν πολύ καλά ότι άνω του 80% της οικονομίας τους κινείται από την Ευρώπη, ότι δεκάδες χιλιάδες εργάζονται σε χώρες της Ευρώπης κι ότι εκατοντάδες σημαντικές επιχειρήσεις της χώρας ιδιοκτησιακά είναι σε Ευρωπαϊκά χέρια. Επομένως το «μέγα δέλεαρ» της μελλοντικής ένταξης στην Ε.Ε και των οικονομικών ωφελημάτων δεν είναι τόσο ισχυρό όσο νομίζουν κάποιοι.

Αντίθετα είναι ισχυρότατο το ξενοφοβικό συναίσθημα για τους μετανάστες και δη τους μουσουλμάνους και η επιβολή πολλών κανόνων της Ένωσης είτε αρέσουν είτε δεν αρέσουν. Οι κάτοικοι της FYROM πλην των Αλβανών, θεωρούν ότι από τα 90ς και μετά είναι «ελεύθεροι» εκτός ομοσπονδιακής σιδερένιας «αγκαλιάς», ότι έχουν δικό τους κυρίαρχο κράτος κλπ. Θέλουν να ισχυροποιηθούν μέσω συμμαχιών αλλά  όχι να «υποταχθούν» σε μια άλλου τύπου ένωση με υποχρεωτικές προσαρμογές.

Ο δεύτερος μύθος  είναι η ένταξη στο ΝΑΤΟ.  Με δεδομένο ότι η Αμερικανική παρουσία στα Σκόπια είναι εξαιρετικά ισχυρή εδώ και χρόνια οι πολίτες της FYROM δεν αγωνιούν για άμεση ένταξη. Επίσης δεν νοιώθουν κάποια απειλή πλην της Αλβανικής!  Απειλή από υπερδύναμη θα ένοιωθαν αν είχαν υποστεί  δεινά  από την ΕΣΣΔ τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου ή αντιλαμβάνονταν την σημερινή Ρωσία σαν κίνδυνο …

Με άλλα λόγια ο τρόπος που εμείς και οι Βρυξέλλες-Ουάσιγκτον περιγράφουμε το τεράστιο bonus της συμφωνίας των Πρεσπών για τους κατοίκους της FYROM δεν συνάδει με το συναίσθημα αυτών που κλήθηκαν να ψηφίσουν. Αντίθετα αυτό που συνάδει απόλυτα είναι το αρνητικό συναίσθημα για την αλλαγή ονόματος. Στο ερώτημα «γιατί πρέπει ν΄αλλάξουμε το όνομα μας;» η απάντηση είναι- με όλο τον σεβασμό φυσικά-  βλακώδης.

Διότι είναι μια λογική, αμφιλεγόμενης αξίας για το άμεσο μέλλον, συμφωνία ένταξης σε υπερεθνικές δομές. Δεν είναι π.χ  30 δις επενδύσεις αύριο ώστε να δημιουργηθεί, ιδιοτελές μεν, αλλά συναίσθημα αδημονίας. Δεν είναι «εδώ και τώρα»  είναι «ξεκινάμε και βλέπουμε» σε μια μάλλον τρικυμιώδη ευρωπαϊκή θάλασσα που έχει την Ελλάδα όρθια στη γωνία στο ένα πόδι και μια ταμπέλα «Να τι παθαίνουν οι τεμπέληδες σπάταλοι», την Μ. Βρετανία σε Brexit μετά από δημοψήφισμα, την Καταλονία να θέλει να αποσχιστεί από την Ισπανία, την Ουγγαρία να αρνείται σθεναρά να εφαρμόσει την συμφωνία για τους πρόσφυγες, την Ιταλία να αρνείται να συμμορφωθεί σε προϋπολογισμούς λιτότητας κλπ. Προσωπικά λοιπόν θεωρώ ότι οι 600.000 που πήγαν και ψήφισαν « Ναι» ήταν θρίαμβος σε σχέση με το ανερμάτιστο και αψυχολόγητο σκηνικό στο οποίο η κυβέρνηση Ζάεφ θέλησε να επιλύσει το μείζον πρόβλημα των Ελληνοσκοπιανών σχέσεων.