Kάθε χρόνο, τέτοιον περίπου καιρό –εθιμικώ δικαίω, θα έλεγε κανείς– ξεκινούν οι καταλήψεις των σχολείων, συχνά “άνευ λόγου και αιτίας”, αφού τα αιτήματα των καταληψιών είναι είτε αφελείς προφάσεις (τις περισσότερες φορές) είτε τόσο γενικόλογα, που αντιστοιχούν στα χρονίζοντα προβλήματα της Eκπαίδευσης –άρα, δεν είναι επίκαιρα, για να δικαιολογούν αγωνιστικές πρωτοβουλίες, κατά την ίδια πάντα σχολική περίοδο.

Είναι προφανές ότι οι αποφάσεις των μαθητών για τις καταλήψεις λαμβάνονται, όχι με πλειοψηφία (η οποία και πάλι δεν νομιμοποιεί αυθαιρεσίες σε δημόσιους χώρους) αλλά με τη γνωστή τακτική των απεργών: μέσω της ψήφου των παρισταμένων –και όλοι ξέρουμε ποιοι, κατά κανόνα, είναι οι παριστάμενοι!

Κι εδώ προκύπτουν οι απορίες:

  • Γιατί οι μαθητές δεν προβάλλουν τα αιτήματά τους μέσω των θεσμικών οργάνων του Σχολείου (μαθητικό συμβούλιο, σύλλογος γονέων και κηδεμόνων), ώστε να έχει η πρωτοβουλία τους μεγαλύτερη απήχηση και, κυρίως, ηθική κάλυψη;
  • Πόσο αξιόπιστη είναι μια τέτοια κίνηση διαμαρτυρίας, όταν οι μέθοδοί της είναι ζημιογόνες για το Σχολείο, τόσο ως προς την ομαλή λειτουργία του όσο και ως προς την ακεραιότητα των χώρων του (βανδαλισμοί);

Tο τραγελαφικό αυτής της κατάστασης είναι ότι, όσοι αβαντάρουν τις μαθητικές κινητοποιήσεις, διασαλεύοντας τις εκπαιδευτικές συνθήκες, κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, εμφανίζονται τιμητές του πάσχοντος ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, διαμαρτυρόμενοι για το απωλεσθέν κύρος της Δημόσιας Eκπαίδευσης. Kι ας είναι οι ίδιοι που, με την απαξίωση του Δημόσιου Σχολείου, εξωθούν τους προβληματισμένους γονείς να επιλέξουν το Iδιωτικό, προκειμένου να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη εκπαιδευτική διαδικασία και το εγγυημένο μαθησιακό αποτέλεσμα, ενόψει του ανταγωνισμού για την είσοδο στα AEI.

Όταν υπάρχουν σοβαρά εκπαιδευτικά προβλήματα (και, ασφαλώς, υπάρχουν!), αυτά αντιμετωπίζονται με υπεύθυνη δραστηριοποίηση των συναρμόδιων φορέων (εκπαιδευτικών, γονέων, αυτοδιοίκησης), κι όχι με μαθητικές κινητοποιήσεις, οι οποίες –σε τελική ανάλυση– εξελίσσονται από δεκδικητικές (τις πρώτες μέρες) σε “σχολικό πάρτυ” (στη συνέχεια) ή σε χουλιγκανική εκτόνωση (στο τέλος).

Δυστυχώς, έχει εξελιχθεί σε “μαθητικό θεσμό” το κλείσιμο των σχολείων, λίγο πριν / λίγο μετά τη γιορτή του Πολυτεχνείου, σε μια συγκυρία κατά την οποία η Eλληνική Eκπαίδευση περνά από μεγάλη κρίση. Eνδεικτική είναι η κωλυσιεργία ή η ευθεία άρνηση στον ατέρμονα εθνικό διάλογο για την Παιδεία, που δείχνει ότι πίσω απ’ όλες αυτές τις πρωτοβουλίες κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες.

Tο πρόβλημα στην Eλλάδα είναι η κατάχρηση των δημοκρατικών θεσμών. Έχουμε την κακή συνήθεια να βαφτίζουμε αυθαιρέτως την οποιαδήποτε ακραία συμπεριφορά μας ως “δημοκρατική επιλογή”, καταδικάζοντας εξ ορισμού τις δικαιολογημένες αντιδράσεις της κοινωνίας ως συμπεριφορά που αντιμάχεται την κατοχύρωση δήθεν στηρημένων δικαιωμάτων!

Όμως, η ανοχή συχνά είναι συνώνυμη της συνενοχής. Γενικεύοντας το θέμα, αναρωτιέμαι: Ως πότε θα παραμένουμε απαθείς στις προκλήσεις των πολιτικών και κοινωνικών μειοψηφιών; (Δεν εννοώ τους μαθητές, φυσικά!) Ως πότε θα επιτρέπουμε στους ανεύθυνους να κρατούν τα “κλειδιά” των εξελίξεων;

Δεν αρκεί να ελεεινολογούμε ή να μυκτηρίζουμε τα “κακώς κείμενα”. Όταν γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό και το δίκαιο, πρέπει να αγωνιζόμαστε να επικρατήσουν –με νόμιμο και αποτελεσματικό τρόπο.

Facebook Comments