Η τραγωδία στο Μάτι: Σκέψεις ενός απλού πολίτη

Εισαγωγή

Ο απερχόμενος χρόνος του 2018 χαρακτηρίζεται από δύο σημαντικά αλλά πολύ δυσάρεστα γεγονότα:

– Την θλιβερή και επιζήμια από κάθε άποψη συμφωνία των Πρεσπών

– Την απίστευτα τραγική πυρκαγιά στο Μάτι με τους 100 νεκρούς και τις ανυπολόγιστες καταστροφές

Θεωρώ υποχρέωσή μου να μεταφέρω στο φιλόξενο για μένα αυτόν ιστότοπο όλες τις σχετικές σκέψεις, τις οποίες δημοσίευα στο facebook υπό την επίδραση της τρομερής εκείνης πραγματικότητας.

Ο αναγνώστης (που ασφαλώς θα έχει κάνει και ο ίδιος σχετικές σκέψεις) καλείται να εκτιμήσει την ορθότητα των απόψεων ενός μη ειδικού – απλού πολίτη, που απλώς παρατηρεί, σκέπτεται και σχολιάζει μια τραγωδία, στην οποία κυριαρχεί βεβαίως ο  ανθρώπινος παράγοντας με τους τόσους άδικους θανάτους και τον τόσο απερίγραπτο πόνο που ακόμα βιώνουν όσοι επιβίωσαν αφού έχασαν δικούς τους ανθρώπους.

Πέραν όμως αυτού, η τραγωδία στο Μάτι δείχνει με τρόπο τραγικά ανάγλυφο και εύγλωττο πάρα πολλές από τις εγγενείς αδυναμίες του πολιτικού προσωπικού που (κατά κάκιστη συγκυρία) διαχειρίστηκε την κρίση, αλλά και γενικότερες αδυναμίες και ελαττώματα του ελληνικού κράτους και όσων διαχρονικά το υπηρετούν:

– Τη στρεβλή – γραφειοκρατική αντίληψη της πραγματικότητας

– Την ελλειπή έως εντελώς λανθασμένη θεσμική – νομοθετική θωράκιση της χώρας και στο ζήτημα της πρόληψης καταστροφών μεγάλης κλίμακας.

– Την αδιαφορία της πολιτείας στο να εφαρμόζονται οι (έστω ελλειπείς) νόμοι.

– Την ευθυνοφοβία, αλλά και εγκληματική – εξοργιστική επιπολαιότητα ή/και αδιαφορία όσων εκ του νόμου ή εκ των πραγμάτων είναι οι υπεύθυνοι να δράσουν παίρνοντας τις απαιτούμενες αποφάσεις στον απαιτούμενο χρόνο.

– Την αναισθησία όλων αυτών που δεν αισθάνθηκαν – για μία ακόμη φορά – την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη για τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις τους.

Διαχρονικά… (24/7/2018)

Μετά από μια τέτοια τραγωδία, την οποία δεν υπάρχουν λέξεις να εκφράσουν (και δεν χρειάζεται κιόλας μιας που όλοι τη νιώθουμε βαθιά μέσα μας) καλό θα ήταν να μην αρχίζουν αμέσως θεωρητικές (ή άλλου τύπου) συζητήσεις για απόδοση ευθυνών. 
Αυτές μπορούν να περιμένουν μερικές μέρες τουλάχιστον. 
Προς το παρόν, ακόμη μετράμε νεκρούς… 
Δεν θα μπορούσα ωστόσο να μην εστιάσω σε μια λέξη από την ανακοίνωση του Κυριάκου Μητσοτάκη. 
«Ανήμερα της επετείου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η διαπίστωση είναι θλιβερή: Το ελληνικό κράτος αδυνατεί ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ να προστατεύσει αποτελεσματικά τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών του»
Μολονότι είναι αυτονόητο ότι για κάτι που συμβαίνει διαχρονικά οι ευθύνες είναι κι αυτές διαχρονικές, η δήλωση εμπεριέχει το στοιχείο της αυτοκριτικής, το οποίο προσωπικά εκτιμώ. 
Καθόσον η αυτοκριτική αποτελεί αυτονόητο ηθικό καθήκον του καθενός αυτές τις δύσκολες και τραγικές στιγμές και απαραίτητο στοιχείο για κάθε παραπέρα ανάλυση ή πρόταση. 
Εξίσου αυτονόητο καθήκον του καθενός είναι να αφοσιωθούμε διαχρονικά στο πρόβλημα και να βρούμε απαντήσεις, που να το λύνουν διαχρονικά. 
Γιατί, δυστυχώς, έχουμε διαχρονικά την τάση να το ξεχνάμε μετά από λίγο καιρό, επαναλαμβάνοντας διαχρονικά τα ίδια λάθη και τις ίδιες παραλείψεις.

Πρέπει να αποψιλώνουμε ή όχι; (25/7/2018)

Σεβόμενος το πένθος και την αγωνία των θυμάτων της καταστροφής έχω ήδη δηλώσει ότι δεν θα ασκήσω κριτική, ούτε θα δημοσιεύω ιδέες και προτάσεις για λίγο διάστημα. 
Αυτό αποτελεί αποκλειστικά δική μου επιλογή. 
Η στάση όσων ήδη ασκούν κριτική και δημοσιεύουν ιδέες ή προτάσεις είναι απολύτως σεβαστή και μάλιστα μπορεί να επιδοκιμάζω τις αναρτήσεις τους, αν μου αρέσουν. 
Άλλωστε το να διαφωνείς δημόσια επειδή κάποιος επιλέγει να ασκεί (απολύτως δικαιολογημένη!) κριτική, παράγει ένα κύκλο άχαρης αντιπαράθεσης, ο οποίος μάλιστα είναι εντελώς αντιπαραγωγικός.

Όμως μετά από τη χθεσινή συζήτηση που άκουσα στο ΣΚΑΙ, είπα να κάνω μια εξαίρεση:
Συγκεκριμένα, κάποιος από τους ομιλητές επεσήμανε το αυτονόητο καθήκον που έχει κάθε πολίτης να αποψιλώνει την ιδιοκτησία του από τα ξερόχορτα.
Στη συνέχεια, κάποιος πολίτης πήρε τηλέφωνο και δήλωσε πως όταν ο ίδιος επεχείρισε να κάνει αυτό ακριβώς, ήρθαν από τη Δασική Υπηρεσία και του είπαν να σταματήσει «επειδή αυτό είναι δουλειά της δασικής» και πως διαφορετικά θα του βάλουν πρόστιμο. 
Επεκράτησε κάποια αμηχανία στους συνομιλητές και το ζήτημα έληξε εκεί με τη γενική ευχή «να οργανωθούμε βρε παιδιά» θυμίζοντας (μακάβρια) το σχετικό ανέκδοτο.

Το «ανθρωπίνως δυνατόν» και το «συριζαίως δυνατόν» ( = αδύνατον…)

[Η εκκένωση του οικισμού στο Μάτι με αριθμούς] (27/7/2018)

Μόνο θλίψη, απογοήτευση, οργή αν όχι και ανησυχία (για το μέλλον) προκαλούν οι χθεσινές δηλώσεις και απαντήσεις των «αρμοδίων» για τη διαχείριση της φονικής πυρκαγιάς.

Συγκεκριμένα:
1) Ο αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος κ. Σωτήριος Τερζούδης δήλωσε:
– Η φωτιά εκδηλώθηκε στις 16.49 και αρχικά εκτιμήσαμε ότι θα πήγαινε προς Διόνυσο… Μέσα σε μιάμιση ώρα είχε φθάσει στη λεωφόρο Μαραθώνος, όπου λόγω των ειδικών συνθηκών (αέρας κλπ.) δεν ήταν δυνατόν να ανακοπεί. 
– Για να υπάρχει σχέδιο, θα πρέπει προηγουμένως να εκπονηθεί. Και για να εκπονηθεί, θα πρέπει να υπάρχει χρόνος. Και χρόνος δεν υπήρχε. 
– Εμείς εισηγηθήκαμε την εκκένωση του οικισμού, αλλά σύμφωνα με το νόμο τη σχετική απόφαση λαμβάνουν είτε η Περιφερειάρχης, είτε ο Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας (αμφότεροι απουσίαζαν από τη συνέντευξη)

2) Ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας Κωνσταντίνος Τσουβάλας δήλωσε: 
– Η δική μας αρμοδιότητα ήταν να κλείσουμε τους δρόμους ή να αλλάξουμε τη φορά τους. Δόθηκε εντολή να κλείσει η Μαραθώνος στις 18.13. 
– Ευτυχώς που δώσαμε την εντολή αυτή γιατί διαφορετικά θα είχαμε 1500 καμένα αυτοκίνητα στη λεωφόρο Μαραθώνος και πολύ περισσότερα θύματα.

3) Ο υπουργός Νίκος Τόσκας δήλωσε ότι υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι επρόκειτο για εμπρησμό. Επιπλέον οι άνεμοι ήταν πολύ ισχυροί.

4) Ο Δημήτρης Τζαννακόπουλος δήλωσε ότι για να εκκενωθεί μια πόλη χρειάζονται τουλάχιστον 5 ώρες, όπως όλοι γνωρίζουμε.

Δεν θα αναλωθώ στο να σχολιάσω κάθε μία από τις παραπάνω δηλώσεις. 
Από ώρες σκεφτόμουν ότι αυτό που έγινε ήταν η «καλύτερη συνταγή» για να κινδυνεύσουν ή να πεθάνουν άνθρωποι. 
Μετά τη χθεσινή συζήτηση μπορώ να πω ότι σχεδόν βεβαιώθηκα.

Χωρίς μολύβι και χαρτί και μόνο συζητώντας με τη γυναίκα μου (ιατρό ενδοκρινολόγο), κάναμε έναν υπολογισμό για το πόσα αυτοκίνητα θα μπορούσαν να έχουν διαφύγει μέσω της συγκεκριμένης λεωφόρου αν είχε δοθεί καταλλήλως και εγκαίρως η αντίστοιχη εντολή εκκένωσης. 
Για να μη σας κουράζω, αναλύω το θέμα σε σχόλιο (2) και αναφέρω το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήξαμε (ο όλος “υπολογισμός” μας πήρε 10 περίπου λεπτά): 
Οκτώ χιλιάδες (περίπου φυσικά) αυτοκίνητα μέσα σε μια ώρα. 
Αν μάλιστα είχε δοθεί εντολή – σύσταση – παράκληση κάθε αυτοκίνητο να έχει τουλάχιστον 4 επιβάτες, μιλάμε για 32000 ανθρώπους που θα μπορούσαν να έχουν διαφύγει σε μιαν ώρα. 
Μπορεί ωστόσο να μην πετύχαινε ή να πετύχαινε μερικώς η επιχείρηση και να είχαμε θύματα παρ’ όλα αυτά. 
Όμως, μόνο τότε θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι «έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν»…

Υ.Γ. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι. 
Άνθρωποι κακοί ή ψυχοπαθείς που βάζουν φωτιές και άνθρωποι που θέτουν σε κίνδυνο τον ίδιο το εαυτό τους για να σώσουν άλλους. 
Άνθρωποι χαζοί, άσχετοι ή εντελώς ανίκανοι και άνθρωποι έξυπνοι, έμπειροι και ικανοί. 
Η έκφραση «θα γίνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν» προφανώς αναφέρεται στους έξυπνους και ικανούς. 
Κατά τα λοιπά θα μπορούσε να δημιουργηθεί η έκφραση «έγινε ό,τι ήταν συριζαίως δυνατόν» ή «ό,τι ήταν συριζανελίως δυνατόν» για να μην αδικήσουμε τη συμβολή του κ. Καμμένου και των δικών του «προσπαθειών».

Να μην ξεχάσω:
Υπάρχουν άνθρωποι με φιλότιμο που ζητούν συγγνώμη ή παραιτούνται και άνθρωποι που δηλώνουν ικανοποιημένοι και «υπερήφανοι» για τα «έργα» τους, ανεξάρτητα του πού οδήγησαν αυτά.

[1] Υπολογισμοί

• Το μέτωπο επί της Λ. Μαραθώνος ήταν περίπου 4,5 χιλιόμετρα. Με 45 υδροφόρα πυροσβεστικά οχήματα, θα μπορούσαν να παρατάξουν ένα όχημα κάθε 100 μέτρα και να καταβρέχουν συνέχεια σε βάθος προς την κατεύθυνση του Νέου Βουτζά ή και προς το Μάτι ΠΡΙΝ καταφθάσει εκεί η πυρκαγιά. 
  Θα μπορούσαν επιπλέον να κόψουν πεύκα (όσο γίνεται περισσότερα) γιατί από ένα πεσμένο φλεγόμενο πεύκο, οι φλεγόμενες κουκουνάρες και άλλα τμήματά του έχουν μικρότερη «εμβέλεια» για να περάσουν την «αντιπυρική ζώνη» της Μαραθώνος. 
  Έτσι θα μπορούσαν να ανακόψουν τη φωτιά στη Μαραθώνος, ή τουλάχιστον να την έχουν καθυστερήσει.
• Η Λ. Μαραθώνος έχει 4 λωρίδες κυκλοφορίας, 2 ανά κατεύθυνση. Οι δύο προς την Πεντέλη θα καταλαμβάνονταν από τα πυροσβεστικά και άλλα υπηρεσιακά οχήματα.
• Οι δύο προς Μάτι θα χρησίμευαν αποκλειστικά ως οδοί διαφυγής (βλ. σχήμα). 
• Κάνουμε την εύλογη υπόθεση ότι η ταχύτητα των οχημάτων κατά τη διαφυγή θα ήταν περίπου 30 χλμ την ώρα,
• Κάθε αυτοκίνητο καταλαμβάνει ένα μήκος 15 μέτρων (5 το μήκος του και 10 η απόσταση από το μπροστινό του) 
• Ο χρόνος που απαιτείται ώστε ένας συρμός αυτοκινήτων να περάσει από ένα σημείο είναι ο χρόνος που θα κάνει το τελευταίο όχημα του συρμού να φτάσει στο συγκεκριμένο σημείο. 
• Υπολογίζουμε λοιπόν ως εξής:
• Για κάθε ώρα έχουμε ένα μήκος συρμού 30 χιλιομέτρων ή 30 χιλιάδων μέτρων, που θα περάσουν από το «σημείο ασφαλείας». Διαιρούμε αυτό διά του 15 (μέτρων ανά αυτοκίνητο) και έχουμε ως αποτέλεσμα 2000 αυτοκίνητα σε μια ώρα από το «σημείο διαφυγής» (επί της Λ. Μαραθώνος) έως το «σημείο ασφαλείας». 
• Αν υποθέσουμε ότι τα δύο σημεία (διαφυγής και ασφαλείας) απέχουν περίπου 3 χιλιόμετρα, ο χρόνος που απαιτείται για τη διέλευση ( με 30 χλμ την ώρα) είναι περίπου 6 λεπτά για κάθε αυτοκίνητο. 
• Πολλαπλασιάζοντας τα 2000 αυτοκίνητα σε μιαν ώρα επί 4 (δύο λωρίδες κυκλοφορίες επί δύο κατευθύνσεις, είτε προς Ραφήνα, είτε προς Νέα Μάκρη) έχουμε 8000 αυτοκίνητα να διαφύγουν σε μια ώρα μέσω της Λ. Μαραθώνος.

Ποιά πολιτική ευθύνη; (27/7/2018)

Κάτι δεν μου κάθεται καλά στην «πολιτική ευθύνη» που ανέλαβε ο πρωθυπουργός (με αρκετών ημερών καθυστέρηση και χωρίς καμία συνέπεια και συνέχεια … βεβαίως – βεβαίως). 
Προχθές τα κορυφαία στελέχη του (που είχε ορίσει ο ίδιος) δήλωναν ότι όλα έγιναν καλώς και ότι «καλύτερα δεν γινόταν» (! …)
Για ποιό λοιπόν ζήτημα αναλαμβάνει την ευθύνη; 
Μήπως θέλει να τον συγχαρούμε κιόλας; …

(Τα έχουμε εντελώς χαμένα και από όλες τις απόψεις… δυστυχώς!)

Τελικά «ανέλαβε την πολιτική ευθύνη» ή …ανέβαλε την πολιτική ευθύνη; 

Μάλλον θα τα μπέρδεψε… (28/7/2018)

Το απόσπασμα από το βιβλίο του εκλιπόντος καθηγητή και συνταγματολόγου Δημήτρη Τσάτσου (1933-2010) περί πολιτικής ευθύνης («Συνταγματικό Δίκαιο» Τόμος Β, 1993, σελ. 309) θα μπορούσε να τον βοηθήσει:

«Η νομική ευθύνη των υπουργών έχει ως συνέπεια την επιβολή σε αυτούς ποινικών κυρώσεων αν πρόκειται για ποινική ευθύνη, ή τη νομική υποχρέωσή τους να αποκαταστήσουν τις ζημίες που προξένησαν παράνομα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους αν πρόκειται για αστική ευθύνη. 
Σημαντική όμως είναι επίσης και η κύρωση που προκύπτει από την ομολογία ή την απόδοση (ατομικής ή συλλογικής) ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ στα μέλη της κυβέρνησης. Ο καταλογισμός πολιτικής ευθύνης σε μέλος της κυβέρνησης ή στην κυβέρνηση συλλογικά, είτε η ομολογία πολιτικής ευθύνης, συνεπάγεται την ΠΤΩΣΗ, την ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, όπως ως νομική υποχρέωση προκύπτει από το άρθρο 85 του Συντάγματος και διαδικαστικά οργανώνεται από το άρθρο 84 παρ. 2-7. 
Η σπανιότερη σήμερα ευθύνη μεμονωμένου μέλους της κυβέρνησης παρουσιάζει και τα λιγότερα θεωρητικά προβλήματα. Αν και στην πράξη είναι δυσχερής η οροθέτηση ατομικής και συλλογικής πολιτικής ευθύνης, όταν καταλογίζεται σε υπουργό πολιτική ευθύνη ή όταν αυτός την ομολογεί – για πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων του από τις οποίες ζημιώνεται το δημόσιο συμφέρον – τότε ο υπουργός ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ…»

Το «εμπάργκο» στη «συγγνώμη», ο φόβος για τον …εισαγγελέα και «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» (29/7/2018)

Ελάχιστα πειστικός έως θλιβερός ο αντιπεριφερειάρχης Αττικής Πέτρος Φιλίππου που «σπάζοντας» (τρόπον τινά) το «εμπάργκο» στον ΣΚΑΙ εμφανίσθηκε τηλεφωνικώς στη σημερινή εκπομπή με το Γιώργο Αυτιά. 
(Είχε εμφανισθεί και πριν στον ΣΚΑΙ πριν το «εμπάργκο»)
Συγκεκριμένα:

– Δήλωσε άγνοια (!) στο ερώτημα αν δόθηκε εντολή εκκένωσης από την (αρμόδια κατά το νόμο) περιφερειάρχη Ρένα Δούρου. 
Αρκέσθηκε να πεί ότι «ακόμα και αν δινόταν, δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα, γιατί δεν υπήρχε ο χρόνος… από τη στιγμή που η φωτιά έφθασε στο Μάτι».
Προφανώς και δεν υπήρχε χρόνος από τη στιγμή που η φωτιά είχε περάσει τη Λεωφόρο Μαραθώνος, αλλά το ερώτημα ήταν άλλο:
«Γιατί δεν δόθηκε εντολή εκκένωσης όταν η φωτιά ήταν ακόμα στην Πεντέλη ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΑΤΙ;». Τότε υπήρχε χρόνος περίπου 1,5 ώρα κατά ομολογία της ίδιας της Πυροσβεστικής.

(Φυσικά δεν είναι ο μόνος που επικαλείται αυτό το «επιχείρημα». Όλοι οι «αρμόδιοι» το ίδιο είπαν και εξακολουθούν να υποστηρίζουν. Το γνωστό «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»)

– Διατύπωσε το (παραπονεμένο!) ερώτημα: «Εμάς που αγωνιζόμαστε (όπως πέρσι στον Κάλαμο… …) γιατί να μας στείλουν στον εισαγγελέα;»

(Σχόλιο 1) Εδώ πέθαναν άνθρωποι και μάλιστα υπό τραγικές συνθήκες, καταστράφηκαν ζωές και περιουσίες και το πρόβλημά του είναι το αν θα βρεθεί να κατηγορήσει κάποιος τους (όποιους) εμπλεκομένους στην τραγωδία; 
Φυσικά και θα τους κατηγορήσουν και όταν έρθει η ώρα θα πέσουν βροχή οι μηνύσεις και οι αγωγές. Είναι αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών που επλήγησαν και καταστράφηκαν να το κάνουν. 
Και στο κάτω – κάτω θα έχουν εκεί την ευκαιρία να αποδείξουν την αθωότητά τους, αν αυτή προκύψει από τη διαδικασία. 
Ο εισαγγελέας δεν είναι δήμιος, είναι λειτουργός της δικαιοσύνης. Και η δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί και ελπίζουμε να αποδοθεί σύντομα.

– Στην επίμονη ερώτηση του Αυτιά «αν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη», απάντησε: «Εγώ σε όλη μου τη ζωή ζητούσα συγγνώμη»…

(Σχόλιο 2) Για τη συγκεκριμένη τραγική υπόθεση του μιλούσε και όχι γενικώς και αορίστως. 
Τι στο διάολο; Έχουν πάρει όλοι τους «γραμμή» να μη ζητήσουν συγγνώμη; 
Έχουν κηρύξει «εμπάργκο» στη συγκεκριμένη λέξη; 
Αυτό πάλι τι σας λέει; Τόση αναισθησία πια; 
Τόση απανθρωπιά;

Υ.Γ. Πολύ καλά έκαναν και αποφάσισαν το «εμπάργκο» στον ΣΚΑΙ: Ακούγοντας και βλέποντας μόνο ΣΚΑΙ, προστατεύουμε τα νεύρα μας και την όποια ψυχική ισορροπία μας έχει απομείνει.

Γιατί να γίνονται «συσκέψεις» (ο Θεός να τις κάνει… ) μπροστά στις κάμερες; (30/7/2018)

Γίνεται πολύς θόρυβος σχετικά με το αν ο Τσίπρας γνώριζε για τους νεκρούς και έπαιξε αυτό το γελοίο και κακόγουστο θέατρο μπροστά στις κάμερες. 
Λες και δεν ξέρουμε ποιός είναι ο Τσίπρας και ποιοί οι «επιτελείς» του…
Λες και αυτό είχε και θα έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία για τους νεκρούς, τις οικογένειές τους και για τις υλικές καταστροφές. 
Σίγουρα, το ότι ο Τσίπρας υποκρίθηκε τον ανήξερο ή το ότι είπε για άλλη μια φορά ψέματα… δεν αποτελεί είδηση!

Μιάς όμως που έχει τεθεί το ζήτημα, θα θέσω ένα γενικότερο ερώτημα:
Ποιός ο λόγος να υπάρξουν κάμερες που να τραβάνε την εν λόγω σύσκεψη; 
Αυτό δεν μετατρέπει αυτόματα μια (όπως υποτίθεται τουλάχιστον) σοβαρή σύσκεψη για ένα πολύ σοβαρό και εξαιρετικά δυσάρεστο ζήτημα σε «επίδειξη προς τα έξω» και μοιραίως «θέατρο»; 
Γιατί θα πρέπει ο κόσμος να «ενημερώνεται ζωντανά» ότι ο πρωθυπουργός… «ενημερώνεται ζωντανά» ; 
Γιατί θα πρέπει οι (όποιοι) «επιτελείς» να βρίσκονται παρεούλα με τον πρωθυπουργό στη γελοία αυτή παράσταση, αντί να βρίσκονται εκεί που χρειάζεται (αν χρειάζεται φυσικά…) 
Γιατί θα πρέπει ο ίδιος ο πρωθυπουργός να ενημερωθεί κατ’ αυτό τον τρόπο τη στιγμή που υπάρχουν όλα αυτά τα μέσα επικοινωνίας; 
Και τέλος:
Γιατί θα πρέπει σώνει και καλά να επιστρέψει ο πρωθυπουργός από εκεί που βρισκόταν σε μιαν άνευ νοήματος «επίδειξη ενδιαφέροντος» όταν τα πράγματα είχαν ήδη οδηγηθεί εκεί που ξέρουμε; Μήπως για να (υποτίθεται ότι) θα «συντονίσει» το έργο της πυρόσβεσης και προστασίας των κατοίκων; 
Μα για τη δουλειά αυτή δεν χρειάζεται πρωθυπουργός. Χρειάζονται εξειδικευμένα, έμπειρα και εκπαιδευμένα στελέχη για να διαχειριστούν αυτές τις ακραίες καταστάσεις. 
Και αυτοί είδαμε όλοι πόσο καλά τα κατάφεραν…

Και γενικά: Ποιός ο λόγος να τραβάνε οι κάμερες τις συσκέψεις του πρωθυπουργού, είτε αυτές αφορούν επείγοντα ζητήματα, είτε αφορούν ο,τιδήποτε άλλο;

Τέλος μια γενικότερη παρατήρηση:
Αν οι πολιτικοί (γενικώς) αφιέρωναν όλη την (όποια) ικανότητά τους και την (όποια) ενεργητικότητα και εργατικότητά τους στο να παράγουν συγκεκριμένο και συγκροτημένο έργο αντί να επιδιώκουν να δείχνουν (στις κάμερες και στα μικρόφωνα) ότι το παράγουν, το έργο θα ήταν σίγουρα καλύτερο.

Υ.Γ. Εκεί που ο λαός έπρεπε να ενημερωθεί για το τί «παίζεται» πίσω από την πλάτη του (π.χ. στο περιβόητο σκοπιανό και τη «λύση» που μαγείρεψαν) δεν υπήρξε η παραμικρή ενημέρωση και μάλιστα επί πολλούς μήνες…

«Φταίνε τα μνημόνια» για την καταστροφή και τους θανάτους (31/7/2018)

Να και η «εκδοχή Σκουρλέτη» για την «εξήγηση» του δράματος και ομολογώ ότι είχαμε πολύ καιρό να την ακούσουμε:
«Τα μνημόνια ευθύνονται που πολλά από τα απαιτούμενα μέτρα δεν είχαν ληφθεί έως τώρα»
Με άλλα λόγια: Δεν είχαμε λεφτά για να συντηρήσουμε ή να ανανεώσουμε το στόλο ή τον εξοπλισμό ή για να προσλάβουμε όσους πυροσβέστες ή δασικούς υπαλλήλους χρειαζόμασταν.

Μα, αγαπητέ μου, εσείς (και οι προηγούμενοι φυσικά) είχατε τη διαχείριση των κονδυλίων που απαιτούνταν. 
Και προτιμήσατε να τα διαθέσετε συντηρώντας το συγκεκριμένο πελατειακό κράτος σας. 
Θα μπορούσατε μάλιστα, τα έξοδα για τις υπηρεσίες πρόληψης και πυρόσβεσης να ζητήσετε να εξαιρεθούν από τους (υποτιθέμενους) «περιορισμούς» των μνημονίων. Στο κάτω – κάτω επρόκειτο για Ευρωπαίους πολίτες και για ευρωπαϊκό έδαφος που θα προστατεύατε.
Αλλά δεν το κάνατε. 
Γιατί αν το είχατε κάνει, θα το ξέραμε γιατί θα μας το είχατε διατυμπανίσει.

Τώρα, καλύτερα να σωπαίνετε. 
Γιατί όπως βλέπουμε και στα αμερικανικά έργα, όταν συλλαμβάνουν έναν ύποπτο, του επαναλαμβάνουν κάθε φορά:
«Έχεις το δικαίωμα να μη μιλήσεις. Γιατί ό,τι πεις τώρα μπορεί να αποβεί εις βάρος σου»

Τί γίνεται με τις αποψιλώσεις και τα ξερόχορτα; (1/8/2018)

Υπάρχουν πληροφορίες ότι τη μεγάλη και φονική πυρκαγιά στην αναγολική Αττική προκάλεσε 65χρονος που αποφάσισε να κάψει ξερόχορτα και κλαδιά στην Πεντέλη στις 23 Ιουλίου.
Ανεξάρτητα όμως από την επιβεβαίωση ή τη διάψευση της πληροφορίας, αποτελεί κοινό τόπο ότι η ξερή χαμηλή βλάστηση καθώς και οι πευκοβελόνες αποτελούν το πιο εύφλεκτο υλικό και άρα τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την εκδήλωση και την ταχεία διάδοση μιας δασικής πυρκαγιάς. 
Το αυτονόητο καθήκον τόσο των κατοίκων όσο και της «συντεταγμένης» (τρομάρα μας…) πολιτείας, όσο και των ίδιων των κατοίκων θα ήταν η έγκαιρη και συστηματική (κάθε τέλος της άνοιξης) απομάκρυνση αυτών των υλικών.

Το αναμφισβήτητο ωστόσο γεγονός είναι ότι αυτό δεν γίνεται, τουλάχιστον στο βαθμό που απαιτείται. 
Κάποιοι δήμοι ισχυρίζονται (γιατί το άκουσα κι’ αυτό) ότι τα αντίστοιχα κονδύλια δεν φθάνουν από την κεντρική κυβέρνηση (ή τις περιφέρειες; … δεν γνωρίζω) την εποχή που χρειάζεται, αλλά τον… Οκτώβριο!
Ανεξάρτητα του κατά πόσον αυτό αληθεύει, οι ευθύνες των δήμων παραμένουν τεράστιες. Θα μπορούσαν π.χ. να τα καταβάλουν (σε ιδιώτες; … δεν γνωρίζουμε) την εποχή που πρέπει (από τα αποθεματιά ή μέσω δανεισμού ή… πάλι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε) και να τα αναπληρώσουν όταν επιτέλους εισπράξουν τα χρήματα από το κράτος ή τις περιφέρειες. 
Από την άλλη μεριά, αν οι δήμοι μάζευαν τα ξερόχορτα, δεν θα είχε κανείς τη διάθεση να τα κάψει ο ίδιος με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται.

Ένα ερώτημα που ευλόγως τίθεται είναι:
– Πού θα καταλήξουν αυτά τα υλικά στην περίπτωση που τελικά απομακρυθούν από τα σπίτια, τα οικόπεδα και την ύπαιθρο; 
Προσωπικά, πάλι δεν γνωρίζω την απάντηση στο συγκεριμένο ερώτημα.

Αυτό όμως που γνωρίζω είναι ότι τα υλικά αυτά περιέχουν: 
Α) Πολύ μεγάλο ενεργειακό φορτίο (που «απελευθερώνεται» στη διάρκεια της πυρκαγιάς με καταστροφικά αποτελέσματα), που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ενέργειας (άμεσα) ή βιοκαυσίμων (έμμεσα). 

Β) Πολύ χρήσιμα συστατικά για τον εμπλουτισμό των εδαφών (λίπασμα)
Είναι λοιπόν προφανές ότι η απομάκρυνση αυτών των εύλεκτων ξερών υλικών (που αποτελούν στοιχείο της λεγόμενης «βιομάζας») εκτός από το εξαιρετικά σημαντικό ενδιαφέρον από άποψη πρόληψης των πυρκαγιών, έχουν τόσο οικολογικό όσο και οικονομικό ενδιαφέρον.

Όσους δεν γνωρίζουν ή αμφιβάλλουν για το τελευταίο, τους παραπέμπω στους ακόλουθους συνδέσμους, που αφορούν επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στους τομείς αυτούς:

https://www.reenergyholdings.com/renewable-energy/what-is-biomass/

http://www.agroenergy.gr/en/content/επιχειρηματικές-προτάσεις

(σε ό,τι αφορά τη χρήση τους για παραγωγή ενέργειας)
Και στον  (σε ό,τι αφορά τα λιπάσματα)

Αν στη χώρα μας είχαν ενθαρρυνθεί να λειτουργήσουν αντίστοιχες βιομηχανικές μονάδες, είναι μάλλον σίγουρο ότι:

Γ) Αν υπήρχε κάποια (ελκυστική) αμοιβή για όσους συλλέγουν και μεταφέρουν στις μονάδες εκμετάλλευσης τα εν λόγω υλικά, θα μαζεύονταν όλα τα «ξερά» σε χρόνο dt. Σκοτωμός θα γινόταν για το ποιός θα μαζεύει από πού. 

Δ) Θα είχαμε απαλλαγεί από όλο αυτό το εύφλεκτο φορτίο που καθιστά τις δασικές πυρκαγιές τόσο δύσκολα διαχειρίσιμες και με τόσες πολλές καταστροφές και θύματα.

Αλλά τί συζητάω τώρα… 
… ο «αιθεροβάμων»!

Η διαχρονικά “υπεύθυνη” στάση της κυβέρνησης (2/8/2018)
«Τώρα είναι η ώρα του αγώνα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να παραιτηθεί κανείς»
Σε 1-2 μήνες θα είναι «η ώρα της ανασυγκρότησης» μετά από τον δύσκολο… αγώνα. 
Και πάλι δεν θα πρέπει να παραιτηθεί κανείς. 
Γενικά όλο και κάποιος λόγος θα υπάρχει, ώστε να μην παραιτείται ποτέ κανείς.
Το λες και… «ανάληψη πολιτικής ευθύνης»

Τόσκα το… μελόδραμα (! … ) [1] …αλλά και τα εύσημα! (4/8/2018)

«Η φυσική καταστροφή και οι απώλειες τόσων συνανθρώπων μας στο Μάτι ξεπερνάει τη βούλησή μου να συνεχίσω, κάτι το οποίο είχα δηλώσει και δημοσίως από την πρώτη στιγμή.
Προσπάθησα σε όλη μου τη ζωή να προσφέρω στην υπεράσπιση και στην προστασία αυτού του τόπου και των πολιτών…»
Η πρώτη από τις παραπάνω προτάσεις χωλαίνει κάπως από λογική και από συντακτική άποψη, αλλά δεν θα γίνουμε τόσο μικρόψυχοι ώστε να σταθούμε σ’ αυτά.

Θα ξεκινήσουμε αντίθετα απονέμοντας ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ σε κάποιον από αυτή την κυβέρνηση που (επιτέλους!) αισθάνθηκε την ανάγκη να παραιτηθεί.

Πέραν τούτου όμως:
1) Ο Νίκος Τόσκας από την αρχή επέμενε ότι «δεν βρήκε, όσο και αν προσπάθησε, κάποια επιχειρησιακά λάθη» σε ό,τι έπραξαν ή παρέλειψαν οι εποπτευόμενες από τον ίδιο υπηρεσίες, Πυροσβεστική και Αστυνομία. 
Ούτε τώρα φαίνεται να παραδέχεται ότι … επιτέλους ανακάλυψε λάθη, που τα έχει καταλάβει όλος ο κόσμος και τα συζητάει (με πολλή θλίψη) από το πρωί ως το βράδυ.

2) Θα περιμέναμε λοιπόν να τον ακούσουμε να λέει:
– Ναι, έγιναν πολλά και σοβαρά λάθη, αν όχι από εμένα τον ίδιο (αυτό είναι αλήθεια!), αλλά από τους αρμόδιους επιτελείς μου, στην επιλογή των οποίων είχα συμβάλει και ο ίδιος… Γι’ αυτό, πριν παραιτηθώ, ζήτησα και των ιδίων τις παραιτήσεις.

3) Το κείμενο της παραίτησης δεν περιλαμβάνει συγγνώμη.

(Σχόλιο 1) Αν είναι ειλικρινής, του ευχόμαστε ολόψυχα τώρα που παραιτήθηκε και θα έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του να «ανακαλύψει» επιτέλους τα περίφημα λάθη, που επί τόσες μέρες προσπαθούσε αλλά δεν εύρισκε. 
Καλό θα του κάνει.

(Σχόλιο 2) Αν δεν είναι ειλικρινής ούτε τώρα σε όσα μας λέει (ή παραλείπει να μας πει) με τις τελευταίες (ολίγον μελοδραματικές) δηλώσεις του … … …

(Αυτό θα αποδειχτεί αργά ή γρήγορα και τότε ασφαλώς και θα επανέλθουμε. Τον έχουμε ως τώρα ευλόγως και πάντοτε με στοιχεία κατηγορήσει για ανικανότητα και ανεπάρκεια. Δεν θα τον κατηγορήσουμε προς το παρόν για έλλειψη ειλικρίνειας βάσει υποθέσεων, όσο εύλογες κι αν είναι αυτές. 
Εμείς ΔΕΝ είμαστε σαν κι αυτούς)

[1] “Tosca”: Γνωστή αριστουργηματική όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι

Πολάκης – παιδιά – Δούρου (5/8/2018)

Κάποιοι δεν πάσχουν μόνο από έλλειψη «συναισθηματικής νοημοσύνης» (απαραίτητης για κάθε πετυχημένη ανθρώπινη δραστηριότητα) αλλά εμφανίζονται να πάσχουν από πλήρη απουσία συναισθημάτων και παντελή έλλειψη νοημοσύνης.

Τον Παύλο Πολάκη γνώρισα πολύ παλιά (υπήρξε φοιτητής μου). Έκτοτε μάθαινα γι’ αυτόν από την πολυσχιδή δραστηριότητά του και τις «επιδόσεις» του στο πεδίο της πολιτικής. 
Μετά την πρόφατη δήλωσή του, αναρωτήθηκα αν έχει παιδιά. 
Έμαθα λοιπόν ότι έχει δύο κόρες. 
Ο Παύλος Πολάκης λοιπόν είναι γιατρός, άρα ταγμένος (υποτίθεται) στην προστασία της ανθρώπινης υγείας και ζωής και επιπλέον είναι πατέρας δύο παιδιών. 
Ωστόσο δήλωσε: «Αποτελεσματικά λειτούργησε το σύνολο των μηχανισμών του κράτους, όσο και αν ο τελικός αριθμός των θυμάτων “θολώνει” την εικόνα»
Για λόγους ευνοήτους δεν θα κάνω ανάλυση και κριτική της φράσης αυτής. 
Αρκούμαι να ευχηθώ στον κ. Πολάκη να μη βρεθεί ποτέ στη θέση των δυστυχισμένων γονιών, που ο φρικτός θάνατος των παιδιών τους «θόλωσε» την εικόνα του (κατά τ’ άλλα «αποτελεσματικού») κράτους. 
Αντίστοιχα εύχομαι στις κόρες του να ζήσουν καλά, να προκόψουν και τα γίνουν καλοί άνθρωποι μακριά από εμπάθειες, μισαλοδοξία και φανατισμό, που δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν.

Όσο για την «αδικημένη» της ιστορίας Ρένα Δούρου, της εύχομαι, αν ποτέ βρεθεί κατηγορουμένη σε δικαστήριο, να την αντιμετωπίσουν με πνεύμα δικαιοσύνης και αμεροληψίας. Για να αποκατασταθεί η όποια «αδικία» έχει γίνει εις βάρος της.

Θα ευχόμουν και στους δύο «καλά μυαλά», αλλά γνωρίζω ότι η ευχή θα πήγαινε στο βρόντο…
…Τουλάχιστον τώρα που βρίσκονται (ακόμα) σε θέσεις εξουσίας.

«Εντολή» για εκκένωση δεν δόθηκε… «αρμοδίως». 
Προτροπή, επείγουσα ειδοποίηση, ή έστω συμβουλή δόθηκε; (7/8/2018)

Όταν βλέπουμε κάποιον να πνίγεται στη θάλασσα, ή να σωριάζεται στο έδαφος μπροστά μας, θα σπευσουμε να τον βοηθήσουμε ή θα σκεφτούμε αν ο νόμος μας δίνει αυτό το δικαίωμα;
Θα σκεφτούμε ότι κινδυνεύει η ζωή του και ότι πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτόν ή θα αρχίσουμε να υπολογίζουμε μήπως θίγουμε τα «ατομικά δικαιώματα» ή τα «προσωπικά δεδομένα» του; 
Νομίζω ότι οι απαντήσεις είναι αυτονόητες… 
Όχι όμως για όλους! … … …

Πολύ δυσάρεστα συναισθήματα έως αγανάκτηση μου προκάλεσαν οι δηλώσεις του δημάρχου Ραφήνας – Πικερμίου Ευάγγελου Μπουρνού. 

Έχουμε λοιπόν και λέμε: 
• Έστω ότι η (άθλια… ) πυροσβεστική (που δεν είχε ελέγξει αν οι κρουνοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τα… πυροσβεστικά οχήματα) ΔΕΝ έκανε εισήγηση. 
• Έστω ότι η (ανεπαρκής «αδικημένη», αλλά μη εισέτι παραιτηθείσα) περιφερειάρχης και ο (άσχετος και αμήχανος, αλλά τουλάχιστον παραιτηθείς) ΓΓ Πολιτικής «Προστασίας» (τρομάρα μας… στην κυριολεξία όμως), που κατά τον (κάκιστο, όπως αποδείχτηκε στην πράξη) νόμο είναι οι μόνοι «αρμόδιοι» να δώσουν ΕΝΤΟΛΗ εκκένωσης…
… ΔΕΝ έδωσαν εντολή εκκένωσης όταν έπρεπε και όταν η εκκένωση μπορούσε να πραγματοποιηθεί ή είχε κάποιο νόημα. (βλ. παλιότερη ανάρτησή μου)
• Ο Δήμαρχος (τόσο ο ένας όσο και ο άλλος… ) τί έπρεπε να κάνει; Να αφήσει τους ανθρώπους στην τύχη τους για να καούν σαν τα ποντίκια;

Και ο δήμαρχος Μπουρνούς απαντάει χωρίς να ντρέπεται στο ελάχιστο: 
«… Ο ίδιος δεν μπορούσα να θέσω σε εφαρμογή το σχέδιο του Δήμου χωρίς σχετική εισήγηση της Πυροσβεστικής, καθώς θα έφερνα ευθύνη αν υπήρχαν τραυματισμοί στην μεταφορά…» 
– Σοβαρά κύριε δήμαρχε; Θα είχατε ευθύνη για (ποιούς άραγε;) τραυματισμούς σε (ποιά άραγε;) μεταφορά; Τί μας λέτε τώρα;… Προτιμήσατε να αφήσετε ανυποψίαστους τους συμπολίτες σας να καούν, για να μη σας καταλογίσει κάποιος… τί ; 
Αφού ο ίδιος ισχυρίζεστε ότι «με το ένα πούλμαν που διαθέτει ο Δήμος , το σχέδιο εκκένωσης θα κρατούσε για ώρες»
– Κανείς σας δεν σκέφτηκε να ξαμολήσει μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα με ντουντούκες και σειρήνες να ειδοποιήσουν τους κατοίκους; 
– Κανείς δεν σκέφτηκε να στείλει μηνύματα στα κινητά τους; 
– Πώς; Δεν είχατε φροντίσει γι’ αυτό;
Και τότε, πώς μιλάτε για «Το επιχειρησιακό σχέδιο επικαιροποιημένο που υπήρχε στο κέντρο επιχειρήσεων του Δήμου» ; 
– Και ποιά ήσαν, παρακαλώ, τα «σημεία συγκέντρωσης» στην περιοχή όπου θα πήγαιναν οι πυρόπληκτοι που θα είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους;

Και όλα τα παραπάνω χωρίς να έχουμε συμπεριλάβει την εγκληματική αμέλεια των δημάρχων να μαζεύουν εγκαίρως τα σκουπίδια, τα ξερόχορτα και τα ξερόκλαδα που δημιουργούν βουναλάκια εύφλεκτου υλικού μέσα στους οικισμούς με πεύκα, όπως βλέπουμε στις τηλεοράσεις και καταγγέλλουν οι αγανακτισμένοι κάτοικοι των περιοχών αυτών.

Η εγκληματική ευθυνοφοβία, που καταλήγει σε εγκληματική απραξία απέναντι σε άμεσο κίνδυνο για τη ζωή συνανθρώπων, είναι κάτι που ξεπερνάει τη λογική και το συναίσθημα κάθε φυσιολογικού ανθρώπου. 
Η τάση για επίρριψη των ευθυνών στους άλλους, σε όλους τους άλλους ακόμα και στα ίδια τα θύματα (!) αποτελεί επίσης αδιανόητη πρακτική για κάθε άτομο με στοιχειώδη αυτοσεβασμό και φιλότιμο. 
Όχι όμως για τους πολιτικούς κάθε βαθμίδας, από τον δήμαρχο ή τον (την) περιφερειάρχη (και τους άμεσους συνεργάτες – «κολλητούς» τους) έως τον πρωθυπουργό ή ακόμα και τον πρόεδρο της δημοκρατίας. 
Γι’ αυτούς η «καρέκλα» νάν’ καλά και κατά τ’ άλλα «όποιον πάρει ο χάρος», στην κυριολεξία όμως… 
Και όχι μόνο η τωρινή «καρέκλα», αλλά και η μελλοντική. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα έχουν το θράσος να ξαναζητήσουν την ψήφο μας. 
Και κάποιοι από μας θα τους την ξαναδώσουν.

Δεν πάμε καθόλου καλά, αδέλφια…

(Υ.Γ.) Ο δήμαρχος (ο Θεός να τον κάνει) Μαραθώνα (στην επικράτεια του οποίου ανήκει το Μάτι) Ηλίας Ψινάκης είχε μεν την προνοητικότητα (γιατί για «ευφυία» δεν μπορούμε να μιλάμε) να μην εμφανίζεται στην τηλεόραση, αλλά όχι τη στοιχειώδη ευαισθησία να παραιτηθεί μετά από όσα συνέβησαν και μετά το ατιμωτικό για τον ίδιο ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου που τον καλεί να το κάνει. 
Αυτά που λέγαμε…

«Μόνο τα αυθαίρετα καίγονται…» (10/8/2018)

[Γλωσσάρι συριζανελισμού:
«Επικοινωνιακή προσέγγιση – αντεπίθεση» = Αναζητούνται εναγωνίως χαζοί – σανοφάγοι
«Επιτυχής επικοινωνιακή προσέγγιση» = Βρέθηκαν αρκετοί χαζοί – σανοφάγοι»]

Η πρόσφατη «σύσκεψη» (ποιοί και πώς «σκέφτηκαν από κοινού»;) στο Λαύριο από ό,τι μπόρεσα να καταλάβω επικεντρώθηκε στην ομιλία του Αρχηγού Αλ. Τσίπρα.
Από καιρό δηλώνω ανίκανος πλέον να παρακολουθώ τους λόγους του, αλλά φαίνεται ότι εξέφρασε: 
Α) Τη θλίψη του για την τραγωδία και 
Β) Την «αποφασιστικότητά» του να «πατάξει» την (κατ’ αυτούς) κύρια αιτία της τραγωδίας: Την άναρχη και αυθαίρετη δόμηση. Ναι! Αυτήν που «παρέλαβαν» μεν από τους προκατόχους, αλλά… προστάτευαν μέχρι προχθές.

(Σχόλιο 1) Δεν μας εξήγησε πώς τα αυθαίρετα είναι τα μόνα που καίγονται, ενώ τα «νόμιμα» είναι πρακτικώς άκαυστα. 
Φαίνεται επιπλέον ότι αν κάποιοι πεζοί ή οδηγοί παγιδεύονται, καίγονται και πεθαίνουν σε μια δασική πυρκαγιά, αυτό οφείλεται σε «αυθαίρετα δέντρα», «αυθαίρετους δρόμους», «αυθαίρετα αυτοκίνητα», ή (ενδεχομένως) σε «αυθαίρετους ανθρώπους» (οδηγούς ή περιπατητές), ενώ όσοι πνίγονται στη θάλασσα στην προσπάθειά τους να γλυτώσουν, αυτό οφείλεται στις «αυθαίρετες παραλίες» και σε «αυθαίρετα νερά της θάλασσας»…

(Σχόλιο 2) Από όσο έμαθα, πάλι δεν ζήτησε συγγνώμη. Ομολογώ πάντως ότι αυτό έπαψε πλέον να μου κάνει εντύπωση.

(Σχόλιο 3) Λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσω έντρομος το ραδιόφωνο, πρόλαβα να ακούσω τον Τσίπρα να λέει:
«Θα χτυπήσουμε τη γροθιά στο μαχαίρι… » (!)
Με την «παραστατική» αυτή έκφραση, ο «επικοινωνιακός» πρωθυπουργός μας ήθελε προφανώς να υπονοήσει ότι η κυβέρνησή του θα τα βάλει με όσες «αντιδραστικές δυνάμεις» απαιτείται για να μην έχουμε ξανά τέτοια… 
Αυτό όμως στο οποίο μάλλον θα καταλήξει είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. 
Η προσπάθεια «επικοινωνιακής διαχείρισης» της τραγωδίας στο Μάτι και το Νέο Βουτζά είναι τόσο τραγική η ίδια, ώστε μοιάζει τελικά πράγματι με γροθιά στο μαχαίρι. 
Το πιο πιθανό είναι να μην πείσει κανέναν, όσο και αν αυτός θα ήθελε διακαώς να… «πεισθεί» και αντίθετα να εξοργίσει αρκετούς από όσους έως τώρα εξακολουθούν να τον υποστηρίζουν. 
Γιατί, όση «ελαστικότητα» και αν διαθέτει η σκέψη κάποιων ώστε να δικαιολογούν τα πάντα στους συριζανέλ, κάποια στιγμή οι αντοχές εξαντλούνται και το ίδιο το λάστιχο σπάει. 
Και μάλλον κάπου εδώ βρισκόμαστε τώρα. Γιατί: …
… «Όταν παίρνω φόρα, φόρα – κατηφόρα, ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά»…
… που τραγουδούσε μια πάλαι ποτέ Συριζαία.

Υ.Γ.: Και για να έρθουμε στην ουσία των «εξαγγελιών»:
Από τις χιλιάδες των αυθαιρέτων που έχουν αμετάκλητες αποφάσεις κατεδαφίσεων, αν τελικά κατεδαφιστεί έστω το 1/4, θα μου κάνει τεράστια εντύπωση. 
Αλλά πάλι κάποιος άλλος θα φταίει και γι’ αυτό.

Δεν καιγόμαστε τυχαία. Υπάρχει… σχέδιο (!) και μάλιστα «Ξενοκράτης» (11/8/2018)

Αξίζει να διαβάσουμε όλοι το άρθρο του Θάνου Τζήμερου για να καταλάβουμε τις τεράστιες και διαχρονικές ευθύνες του κράτους στην αντιμετώπιση φονικών καταστροφών, όπως η πρόσφατη στο Μάτι και το Νέο Βουτζά.

Το κράτος μας λοιπόν, αντί να προσαρμόσει τις αντιδράσεις του στην ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται κάποιες «φυσικές» καταστροφές (τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί ο «ανθρώπινος παράγοντας» του ίδιου πάλι κράτους παίζουν καθοριστικο ρόλο στην εξέλιξή τους), αντίθετα περιμένει οι καταστροφές να εξελίσσονται με την «ταχύτητα», με την οποία έχει «σχεδιαστεί» να αντιδράσει το συγκεκριμένο κράτος. 
Αν αυτό δεν συμβεί, όπως είναι απολύτως αναμενόμενο, τότε θα λέγεται ότι «έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν» στο να σωθούν οι άνθρωποι, αλλά αυτοί τελικά δεν σώθηκαν…

Επίλογος

Στην πολύπαθη χώρα μας με τους ταλαίπωρους – πολλαπλώς εξαπατημένους ή και αδικοχαμένους πολίτες, έχουμε λοιπόν ένα κράτος ανίκανο να προσαρμοσθεί στην πραγματικότητα και την κοινή λογική και ικανό μόνο στο να αναπαράγει τις ίδιες αλυσιτελείς γραφειοκρατικές διαδικασίες (που ούτε αυτές τηρούνται ! … ) με αποτέλεσμα απροσμέτρητο ανθρώπινο κόστος και οδύνη.

Στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε, αν πραγματικά αυτό επιθυμούμε και είμαστε διατεθειμένοι να το δούμε με σοβαρότητα ως υπεύθυνοι πολίτες. 
Πριν να είναι και πάλι πολύ αργά ακόμη και για μας τους ίδιους.