Γιατί ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ;

Τί έκανε τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και να φέρει ένα κόμμα του 3% στην εξουσία; Τί άλλαξε και ένα κόμμα με παλαβές ιδέες και ακόμη πιο παλαβούς ανθρώπους, το οποίο βρισκόταν στο περιθώριο, όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της κοινωνίας, έγινε κυβέρνηση; Πώς πείστηκε ο λαός να εμπιστευθεί μία δράκα ανεπάγγελτων, άπειρων και εν πολλοίς αγράμματων ανθρώπων με κομμουνιστικές ιδεοληψίες να τον κυβερνήσει;

Γυρίζοντας το μέσα στο μυαλό μου πιστεύω ότι η απάντηση είναι τα μνημόνια. Πιστεύει κανείς ότι αυτό το παρτσακλό συνοθύλευμα θα είχε ποτέ καμία ελπίδα να γίνει κυβέρνηση, αν ο κόσμος δεν είχε στριμωχτεί όσο δεν παίρνει από τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» της χώρας; Δεν ήταν μόνο τα οικονομικά βάρη, που γονάτισαν τους Έλληνες. Ήταν και η μετατροπή της χώρας σε νεοαποικιακό κρατίδιο με κυβερνήσεις σε ρόλο Έπαρχου και επισκέπτες σε ρόλο ελεγκτών του προτεκτοράτου τους. Η επιτροπεία από ξένους δεν τσάκισε μόνο το πορτοφόλι των Ελλήνων. Τσάκισε και την όποια εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια είχαν. Και εξακολουθεί να τα τσακίζει και καλό είναι όσοι έχουν σκοπό να κυβερνήσουν να το λάβουν υπόψη τους.

Εντελώς λογικά λοιπόν εν πρώτοις απαξιώθηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα ως συνυπεύθυνα για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Ό,τι και να έλεγαν ή να έκαναν δεν έπειθαν για το έργο τους. Σε δεύτερη φάση, πάλι εντελώς λογικά,  αναζητήθηκε από τον ψηφοφόρο ο χώρος, ο οποίος θα αποτελούσε το νέο και το διαφορετικό, που θα τον έβγαζε από αυτό το αδιέξοδο.

Στις εκλογές τα δύο μεγάλα κόμματα βγήκαν με το σύνθημα «μνημόνια, γιατί μας βοήθησαν να ανακάμψουμε».  Το outsider Τσίπρας βγαίνει με σύνθημα «σκίζουμε τα μνημόνια, καταργούμε ΕΝΦΙΑ και δίνουμε 13^η-14^η σύνταξη». Το 2015 η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στον 5^ο χρόνο επιτροπείας. Και αυτό έχει κουράσει. Τί πιστεύανε ότι θα προτιμήσει ο ψηφοφόρος;

Πολλοί είπαν «μα δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουν ανθρώπους με τέτοια εμφάνιση, τέτοιο άθλιο λέγειν και μηδενικό βιογραφικό». Γιατί δεν είναι δυνατόν; Κατ’αρχάς τους τιποτάδες αυτούς ήδη τα ΜΜΕ τους είχαν δώσει δημόσιο βήμα και τους είχαν κάνει συνομιλητές. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν δημόσιο λόγο. Όταν ο τηλεθεατής έβλεπε στην εκπομπή του Πρετεντέρη τον Βούτση να απαξιώνει τον Δένδια, που ήταν τότε πετυχημένος Υπουργός Δημόσιας Τάξης, ένας τύπος ανεπάγγελτος που έμοιαζε με ψήστη χασαποταβέρνας, και αποχωρούσε, γιατί ο Δενδιας είχε πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τρομοκράτες, λες και δεν ήταν αλήθεια, το κοινό εθιζόταν ασυναίσθητα σε αυτή την αισθητική του καφενείου. Όταν όλοι οι Συριζαίοι είχαν για καραμέλα το «ακροδεξιός» και το «φασίστας» προς όλους τους διαφωνούντες με τις ακραίες θέσεις τους και δεν εξέφραζαν ούτε μισό επιχείρημα, πού να το βρουν άλλωστε, το κοινό εθιζόταν ασυναίσθητα στην αισθητική του όχλου. Με τους χοντροκομμένους αυτούς τύπους να κυριαρχούν στον δημόσιο χώρο ο ψηφοφόρος εθιζόταν στον πολιτικό «λόγο» που παράγει ήχο, αλλά δεν έχει περιεχόμενο.

Αν προσθέσει κανείς και όλες αυτές τις εκπομπές, όπου αναλύουν με μεγάλη σοβαρότητα το «πώς ακούγεται το τζίντζερ στην σάλτσα» και «γιατί η Μαρία έχει τσακωθεί με τον Μπάμπη», ο ψηφοφόρος εκπαιδεύεται στην ανοησία και στο άλογο, αυτό που στερείται λόγου και νόησης.

Δούλεψαν πολλοί και πολύ, για να φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Και το έργο τους συνεχίζεται, καθώς οι αντίθετες δυνάμεις φαίνονται αδύναμες να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να χαράξουν μία εθνική πολιτική και να πείσουν.

Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο.