Σεξ με 15χρονο

Πότε ένας άνθρωπος ωριμάζει σεξουαλικά; Πότε έχει τη συναισθηματική συγκρότηση για να ξεκινήσει την ερωτική του ζωή; Η βιολογία απαντάει πως αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και από φυλή σε φυλή. Υπάρχουν κοριτσάκια που έχουν έμμηνο ρύση πολύ πριν τα 10. Αυτό σημαίνει ότι είναι και έτοιμα για να ξεκινήσουν σεξουαλική ζωή;

Επειδή η νομοθεσία δεν μπορεί να είναι “κατά περίπτωση”, έπρεπε να υιοθετήσει έναν γενικό κανόνα. Και αποφάσισε ότι αυτή η ηλικία είναι τα 15. Δηλαδή ένας έφηβος ή μία έφηβη από 15 ετών και πάνω μπορούν να κάνουν σεξ, χωρίς ο ενήλικος που ενδεχομένως συμμετέχει να θεωρείται παιδεραστής. Όμως, και σ΄ αυτό το θέμα, η ελληνική νομοθεσία φάσκει και αντιφάσκει. Διότι ο νόμος 3727/2008 – ΦΕΚ 257/A/18-12-2008 “Κύρωση και εφαρμογή της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών κατά της γενετήσιας εκμετάλλευσης και κακοποίησης, μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και την αποσυμφόρηση των καταστημάτων κράτησης και άλλες διατάξεις.”, στο άρθρο 3α αναφέρει επί λέξει:  Ο όρος «παιδί» σημαίνει οποιοδήποτε πρόσωπο κάτω των 18 ετών. Αντιθέτως, ο ΠΚ στο άρθρο 337 ορίζει πως αυτή η ιδιότητα αφορά άτομα κάτω των 15 ετών.

Ούτε οι άλλες χώρες της Ευρώπης έχουν συμφωνήσει στην έννοια “παιδί” σε σχέση με τη σεξουαλική δραστηριότητα. Σε Γερμανία, Αυστρία, Βουλγαρία, Εσθονία, Ουγγαρία, Ιταλία και Πορτογαλία είναι από 14 ετών και κάτω. Στα 15 τοποθετούν το όριο οι: Κροατία, Τσεχία, Δανία, Ελλάδα, Γαλλία, Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία και Σουηδία. Στη Γαλλία, σεξ με άτομο μικρότερο των 15 ετών δεν θεωρείται υποχρεωτικά βιασμός. Ο νόμος, που ψηφίστηκε πέρυσι και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, αποδέχεται και το ενδεχόμενο της συναίνεσης, την οποία πάντως θεωρεί σεξουαλική εκμετάλλευση από την πλευρά του ενηλίκου. Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία, Βέλγιο, Λιθουανία, Ολλανδία, Φινλανδία και Λουξεμβούργο επιλέγουν τα 16, η Κύπρος τα 17 και οι πιο “πουριτανές” Μάλτα και Ιρλανδία τα 18.

Από εκεί κι ύστερα υπάρχουν αρκετές υποπεριπτώσεις: ο/η  έφηβος/η να έχει σχέσεις με συνομήλικο/η, με ανήλικο/η, με ενήλικο/η. Αλλά κι εδώ υπάρχουν υποκατηγορίες: ο/η έφηβος/η “πήγε” με 20χρονο/η ή με 60χρονο/η; Κι όλα αυτά έγιναν κοινή συναινέσει ή επί πληρωμή;

Από αυτές τις υποπεριπτώσεις, τον ελληνικό νόμο απασχολεί μόνο μία: το σεξ επί πληρωμή με ενήλικο. Ο ποινικός κώδικας μολονότι αναγνωρίζει τη δυνατότητα σε ένα 15χρονο να συνάπτει σχέσεις με ενηλίκους, θεωρεί ότι πρέπει να προστατεύεται από την εκπόρνευση, μέχρι να γίνει 18. Και προβλέπει ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους, όταν ο ενήλικος πληρώνει τον ανήλικο, και πρόστιμο 10.000 έως 50.000 ευρώ. Φυσικά, στην ακροαματική διαδικασία πρέπει να αποδειχθεί ότι η πράξη συνετελέσθη, ότι υπήρξε χρηματισμός κι ότι το θύμα ήταν μεταξύ 15 και 18 ετών. Αν αυτά δεν αποδειχθούν διότι δεν έχουν προσέλθει μάρτυρες ή δεν έχουν προσκομισθεί τα απαραίτητα έγγραφα π.χ. η ληξιαρχική πράξη γέννησης του εφήβου, μαρτυρία περί χρηματισμού κ.λπ., δεν μπορεί να καταδικασθεί ο κατηγορούμενος, οπότε απαλλάσσεται, για καθαρά δικονομικούς λόγους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν συνέβη τίποτε. Απλώς το δικαστήριο, με τη διαδικασία που προβλέπει η δικονομία, δεν μπόρεσε (ή δεν θέλησε…) να το διαπιστώσει.

Σε άλλα κράτη δεν υπάρχει αυτή  η απαγόρευση. Άλλες κοινωνίες θεωρούν πως από την ηλικία που κάποιος θεωρείται ώριμος σεξουαλικά έχει το δικαίωμα να αποφασίσει και για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα διαθέσει το σώμα του. Με συναίσθημα; Με συναίσθημα. Με λεφτά; Με λεφτά. Άρα, από τυπικής πλευράς κάποιος που κάνει σεξ με 15άρη επί χρήμασι δεν θεωρείται παιδεραστής κι αν το κράτος στο οποίο έγινε η πράξη δεν την τιμωρεί, δεν μπορεί ούτε καν να κατηγορηθεί.

Αυτή είναι η νομική πλευρά. Όμως, υπάρχει και η ηθική. Βεβαίως η ηθική δεν είναι κοινή για όλους. Ο καθένας μπορεί να έχει την οπτική του πάνω στο θέμα, και το ηθικό του γραδόμετρο. Εγώ, για παράδειγμα, μολονότι θεωρώ ότι μεταξύ συναινούντων ενηλίκων επιτρέπονται τα πάντα, ποτέ δεν εκτίμησα ανθρώπους που προτιμούν το πληρωμένο σεξ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να ερεθίζεται ξέροντας ότι ο/η παρτενέρ δεν τον γουστάρει πραγματικά, αλλά το κάνει για τα λεφτά. Μπορείς να παθιαστείς όταν ξέρεις ότι… πέφτει δούλεμα; Αντιθέτως δεν ψέγω αυτόν ή αυτήν που εκδίδεται. Κάνει μια δουλειά για την οποία υπάρχει ζήτηση. Και είναι τίμια: αυτό κάνει τόσο, το άλλο τόσο, όλα μαζί τόσο. Πολύ πιο τίμια, από τη συγκαλυμμένη πορνεία της σόου-μπιζ με τα μοντέλα που ερωτεύονται κακάσχημους και κακότροπους «λεφτάδες» και μετά χωρίζουν με αστρονομική διατροφή.

Στην περίπτωση που ο πληρώνων και “επιβαίνων” είναι πολιτικός, τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Μπορεί η πράξη, ξαναλέω, να μην είναι ποινικά κολάσιμη όμως είναι δυνατόν να δεχθείς ως “άριστο” μιας κοινωνίας κάποιον που πληρώνει για σεξ; Πιθανόν να είναι άριστος ως επιστήμονας ή ως μάνατζερ, αλλά του λείπει το σημαντικότερο στοιχείο που θα πρέπει να χαρακτηρίζει έναν πολιτικό: η πίστη στην αξία της αμοιβαιότητας. Όταν μάλιστα ο εκδιδόμενος είναι ένα φτωχόπαιδο, κι ας συμπλήρωσε τα 15, ξεπέφτει περισσότερο στα μάτια σου. Κι αν αυτό συνέβη περισότερες φορές με περισσότερα φτωχόπαιδα, ξεπέφτει ακόμα περισσότερο. Επιπλέον δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς ότι δεν είχε ιδέα για το κύκλωμα προώθησης παιδιών στην πορνεία που κρυβόταν από πίσω. Προσέξτε: ούτε και σ΄ αυτή την περίπτωση υπάρχει ποινικό αδίκημα. Ο νόμος δεν τιμωρεί κάποιον όταν δέχεται νόμιμες υπηρεσίες από ένα κύκλωμα που ασκεί και παράνομη δραστηριότητα. Ούτε υπάρχει τρόπος να αποδείξεις τι ξέρει κάποιος. Αλλά ο πολίτης απαιτεί από τον πολιτικό – και καλά κάνει – να μην μπλέκει με κύκλους που φλερτάρουν με την παρανομία. Και στις προσωπικές και επαγγελματικές του υποθέσεις, να βλέπει και το δάσος, όχι μόνο το δέντρο – ή το 15ετές δενδρύλλιο. Απαιτεί, επίσης, ο πολιτικός να είναι απαλλαγμένος από πάθη που μπορεί να τον καταστήσουν χειραγωγήσιμο ή υποκείμενο εκβιασμού. Αν η “πιάτσα” μάθει ότι γουστάρεις παλληκαράκια, ας είναι και πάνω από 15, δεν είναι μακριά η μέρα που θα στη φτιάξουν τη δουλειά με κάποιο μπάνικο 14χρονο που μεγαλοδείχνει, θα τραβήξουν και βίντεο και θα σε εκβιάζουν: “ή υπογράφεις αυτό ή σε κάνουμε ρόμπα και σε στέλνουμε στη φυλακή”.

Έτσι, για την περίπτωση του στελέχους της ΝΔ που απασχολεί τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες θα πω ό,τι είπα και πριν από 5 χρόνια για την περίπτωση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ που “έπαιζε” on line με το καρότο: απλώς δεν κάνει για τη δουλειά. Τη δουλειά του πολιτικού, όπως εγώ τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι. Ας τραβήξει ο καθένας τον δρόμο που η παλίμψηστη λιβιδώ τού προστάζει, αλλά μακριά απ’ τα κοινά.

Το ίδιο ακριβώς θα έλεγα για διάφορους μικρόνοες δικηγορίσκους οι οποίοι ως ομόσταυλοι του στελέχους της ΝΔ (ομόσταυλοι εσχάτως, όταν μυρίστηκαν εξουσία κι αφού περιδιάβηκαν καμιά δεκαριά σταύλους) βρήκαν ευκαιρία για να διαφημίσουν την πραμάτεια τους: ποινικά και δικονομικά χειροποίητα κεντήματα. Δεν κάνουν για πολιτική. Δεν είναι νομικού ενδιαφέροντος το θέμα, αλλά πολιτικού. Γι΄αυτό απασχολεί τον δημόσιο λόγο. Κάθε μέρα εκδικάζονται δεκάδες υποθέσεις παρόμοιου περιεχομένου. Δεν ενδιαφέρεται κανείς, πλην των εμπλεκομένων. Ο λόγος που η συγκεκριμένη υπόθεση πήρε τέτοια δημοσιότητα δεν είναι  μόνο η προσπάθεια των συριζαϊκών εκτοξευτήρων λάσπης να πλήξουν την ΝΔ. Είναι και το ότι η ΝΔ δεν κατάλαβε, κι από ό,τι φαίνεται εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει, ποιες ιδιότητες πρέπει να έχει ένα πολιτικό πρόσωπο, είτε είναι σύμβουλος του προέδρου είτε η τελευταία τρύπα του ζουρνά στον νομό Δράμας. Δεν νομίζω ότι θα το καταλάβουν τώρα, αλλά οφείλω να το πω: το να έχεις ηθική συγκρότηση τέτοια, που να σου δείχνει πάντα τη μεγάλη εικόνα και τον ρόλο σου σ΄ αυτή. Και να υποστηρίζεις τις ηθικές αρχές σου ακόμα και όταν είναι αντίθετες στη λαϊκίστικη αντίληψη του κομματικού οφέλους. Διότι εκτός από τον «ευρύ» λαϊκισμό της μάζας υπάρχει και ο «στενός»: του εσωκομματικού ακροατηρίου. Ακριβώς το αντίθετο από το να προσαρμόζεις το ηθικό σου σύστημα ανάλογα με το κομματικό όφελος και να εκλιπαρείς για την εύνοια του προεδρικού περιβάλλοντος, μεταθέτοντας το πολιτικό πρόβλημα στο δικονομικό πεδίο.