Το καλό από την οικονομική (και όχι μόνο) κρίση –διότι «ουδέν κακόν αμιγές καλού»– είναι ότι αποξηλώθηκε το στερεότυπο του “φιλολαϊκού” Αριστερισμού και αποδομήθηκε το απατηλό πολιτικό προφίλ των ηγετών του.

Στα μέχρι σήμερα πολιτικά μας ήθη είχε διαμορφωθεί το δίπολο: “προοδευτική Αριστερά” (συμπεριλαμβανομένης και της “νόθας” παραλλαγής του Σοσιαλισμού) και “συντηρητική Δεξιά”, με τους αντίστοιχους παράγωγους συνειρμούς, που μπορούσαν να προεκτείνουν αυθαίρετα τη σημασία των παραπάνω πολιτικών όρων.

Έτσι, κάθε ενέργεια, ακόμα και καταστροφική, αν φορούσε φιλολαϊκή μάσκα και είχε αριστερόφρονη ιδεολογία, βαφτιζόταν “προοδευτική”, ενώ κάθε προσπάθεια προσαρμογής στα σκληρά δεδομένα της πραγματικότητας, αν μιλούσε την αιχμηρή γλώσσα της αλήθειας και προερχόταν από τη “συντηρητική” αντίληψη του αυτονόητου, στιγματιζόταν ως “αντιλαϊκή”!

Το αποτέλεσμα το βιώνουμε όλοι:

• αποσύνθεση μιας τεχνητής ευφορίας, χτισμένης στα σαθρά θεμέλια των δανεικών και προσδεμένης στην “ατμομηχανή” του ασύδοτου καταναλωτισμού.

• απομυθοποίηση των “κεκτημένων”, ως θλιβερού αποτελέσματος του συνδικαλιστικού τραμπουκισμού, που, από διεκδικητής του “δίκιου του εργάτη”, κατέληξε κρατικοδίαιτος θεματοφύλακας της ελάσσονος προσπάθειας και της αργομισθίας.

Όσες φορές η φωνή της λογικής προσπάθησε να ταράξει τη νιρβάνα του “ωχαδερφισμού” (παλαιότερα, από το ΠΑΣΟΚ: Τρίτσης, Γεννηματάς, Γιαννίτσης, Παπαδόπουλος, Φλωρίδης / από τη Ν.Δ.: Μητσοτάκης, Μάνος, Γιαννάκου, Χατζηδάκης /και, στις μέρες μας, από τη «Δημιουργία, ξανά!» Τζήμερος), καταπνίγηκε στη χλεύη και στη φίμωση, προς δόξαν του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. 

Ενώ –υποτίθεται– είχαμε αντιληφθεί τη λανθασμένη πολιτική μας πορεία, εν τούτοις, το 2015, επιλέξαμε («εξαμαρτήσαντες δις») “ατζαμήδες” οδηγούς να μας βγάλουν από το αδιέξοδο, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν είτε να κάνουν κύκλους στο ίδιο σημείο είτε να ανοίξουν νέο, βαθύτερο, “λάκκο”! 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικό υβρίδιο του παλαιού ΠΑΣΟΚ, με τον Τσίπρα “καρικατούρα” του λαϊκιστή Ανδρέα, που στελέχωσε –όχι τυχαία– το κυβερνητικό του μόρφωμα κυρίως με “κομπάρσους” πρασινοφρουρούς, συνέχισε το πολιτικό παπατζηλίκι πασοκικής κοπής, οπότε είναι μοιραίο να κλείσει την καριέρα του, με το σημειολογικό στίγμα της πολιτικής διαστροφής.

Όμως, ποιος θα μπορέσει να σώσει τη χώρα μας; Σίγουρα, όχι οι τωρινοί ταγοί, με τη χρεωκοπημένη παλαιοκομματική τακτική τους. Σίγουρα, όχι οι πολίτες που είναι εγκλωβισμένοι σε τεχνητά διλήμματα του ρεβανσιστικού “αντίπαλου δέους”, τα οποία αποκλείουν τη νηφάλια χρήση της κοινής λογικής.

Αν δεν εγκαταλείψουμε τη νοοτροπία των παραδοσιακών πολιτικών επιλογών, με τις αφελείς ιδεολογικές εξαρτήσεις μας, και πάλι η σωτηρία της Ελλάδας θα προκύψει ως “παράπλευρη συνέπεια” των ξένων συμφερόντων, όταν αυτά θα συμπέσουν με τα (όποια) δικά μας οφέλη (μην ξεχνάμε ότι όλες οι εθνικές μας επιτυχίες είναι τα “ψίχουλα”, που έπεφταν από το τραπέζι των Μεγάλων Δυνάμεων). 

Χρειάζεται να κάνουμε εκκαθάριση των ιδεολογικών μας κατάλοιπων, που, σαν “σκουπίδια” σκέψεων, βαραίνουν την κρίση μας, και να προχωρήσουμε σε επανεκκίνηση του συλλογισμού μας, με αναβαθμισμένον προβληματισμό, ο οποίος θα μας οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα και σε ανάλογες αποφάσεις.

Πριν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη, ας σκεφτούμε:

• τι έφταιξε για τη σημερινή κατάντια μας;

• ποιες επιλογές εγγυώνται την ανατροπή της καθεστηκυίας κοινωνικής και οικονομικής διάλυσης;

• ποιο κόμμα έχει τη δύναμη και τον τρόπο να προχωρήσει, χωρίς συμβιβασμούς, στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις;

και, ύστερα, με βαθιά αίσθηση του πολιτικού μας καθήκοντος, ας ρίξουμε την ψήφο μας καθ’ υπόδειξη της συνείδησής μας, διότι δεν υπάρχει “χαμένη ψήφος” αλλά μόνο “χαμένη ευκαιρία”!

Υπόμνηση: τα περιθώρια για επιπόλαιες πράξεις έχουν στενέψει ασφυκτικά!

Facebook Comments