Βρυξελλιώτικος Λεβιάθαν ή νέο κοινωνικό συμβόλαιο;

Στην διερώτηση εάν η χώρα μπορεί να ξανακυλήσει στου κακού τη σκάλα (βλ. ελλείμματα, χρέη, έλλειμμα ανταγωνιστικότητας) η επίσημη απάντηση είναι  ότι αποκλείεται, καθότι έχει θωρακιστεί έναντι των αιτιών που προκάλεσαν την, παρ’ ολίγον, χρεωκοπία της.

Όσοι το δηλώνουν, και μάλιστα κατηγορηματικά, εάν δεν ανήκουν στους groupies του κ. Τσίπρα, τότε δεν έχουν καταλάβει, ακόμη, τι ήταν εκείνο που οδηγήσε τη χώρα στην κατάσταση χρεοκοπίας. Ούτε έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουμε βγει απ’ αυτήν, μέσω της χρήσης κατασταλτικών, κυρίως, αντιδότων.

Η αιτία, η λογική που μας οδηγεί στις χρεωκοπίες, στο βάθος των δεκαετιών, παραμένει ανέπαφη.

Το παράδοξο της ελληνικής περίπτωσης έγκειται στο ότι ακόμη και οι δανειστές, οι οποίοι είναι επικυρίαρχοι στο οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας, τα τελευταία δέκα συναπτά έτη, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το raison d’ etre της ελληνικής χρεοκοπίας, που δεν είναι άλλο από το πελατειακό κράτος. Περιορίστηκαν, κατά πρώτον, στην ονομαστική μείωση του πληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων την οποία επέτυχαν μέσω του φόβου περικοπής του μισθού. Πολλοί έσπευσαν, ιδίως κατά τα δύο πρώτα μνημόνια, να συνταξιοδοτηθούν, γεγονός το οποίο μετέφερε  τον κωδικό της δαπάνης από τους μισθούς στις συντάξεις. Το δεύτερο μέτρο πολιτικής ήταν η μείωση της μισθολογικής δαπάνης. Οι «θεσμοί» σημείωσαν επιτυχία και σ’ αυτό (σιγά το δύσκολο, δηλαδή…), αφού με μόνη την υπογραφή  του υπουργού οικονομικών, οι μισθοί μειώθηκαν οριζόντια, μεσοσταθμικά, περί το 40%. Στο τρίτο και τελευταίο μέτρο που αφορούσε την «απο-πολιτικοποίηση» της διοίκησης, οι δανειστές αρκέσθηκαν στην συγκατάνευσή τους απέναντι σ’ ενα νομοσχέδιο, πλήρες καλών προθέσεων, το οποίο από το 2016 που ψηφίστηκε μέχρι σήμερα, ουδέποτε εφαρμόσθηκε.

Θα μπορούσε κανείς να προσομοιάσει την αντιμετώπιση του ιδιάζοντος ελληνικού ζητήματος από τους δανειστές, καθ’ όλα τα τρία μνημόνια, με την κατασταλτική λειτουργία ενός δυτικοευρωπαίου Λεβιάθαν, κατ’ αναλογία του μυθικού κήτους που ενέπνευσε τον Thomas Hobbes να περιγράψει ένα αυταρχικό κράτος που διασφαλίζει την κοινωική συνοχή. Ο δικός μας τροϊκανός  Λεβιάθαν  δεν λειτουργεί, όμως, βάσει ενός κοινωνικού συμβολαίου αλλά μιας αυταρχικής αντίληψης που συμπυκνώνεται στην τιμωρία των «αδιόρθωτων Ελλήνων».

Πολύ δυσκολώτερη, σε κάθε περίπτωση, είναι η ερμηνεία του φαινομένου γιατί το προσωπικό συμφέρον του Έλληνα που περνάει μέσα από τους διορισμούς στο δημόσιο δεν υποχωρεί μπροστά στη συλλογική καταστροφή που επιφέρουν οι χρεωκοπίες. Τι ακριβώς έχει στον πυρήνα του ο πελατειασμός, ώστε μπορεί να συνεχίζει να υπερφαλαγγίζει την λογική του νεοέλληνα, ακόμη και τώρα που το μακροπρόθεσμό προσωπικό συμφέρον του έχει υποθηκευτεί;

Πολλά έχουν λεχθεί και γραφτεί υπό την φιλοσοφική, ψυχολογική και κοινωνική προοπτική μιας απάντησης. Ελάχιστα, όμως, έχουν επισημανθεί κι ακόμη λιγώτερα έχουν γίνει από το πολιτικό σύστημα, το μόνο που μπορεί να πάρει τις αποφάσεις που απαιτούνται για την κατάργηση του πελατειακού κράτους. Βασικός λόγος, γι αυτό, είναι η  εκλογική αρνητική επίπτωση του «πολιτικού κόστους». Οι σειρήνες του βραχυπρόθεσμου πολιτικού οφέλους από την αναπαραγωγή και ενίσχυση του πελατειακού κράτους καταφέρνουν, ακόμη και ορκισμένους πρώην πολέμιούς του, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, να τους μετατρέπουν στους πιο πειθήνιους υπηρέτες του.

Έτσι, σήμερα, παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός πρωτοφανούς πελατειακού οργίου το οποίο γυρίζει την Ελλάδα πίσω στις ταραγμένες εποχές της «εθνικοφροσύνης» και των κοινωνικών φρονημάτων. Τη θέση τους έχουν λάβει σήμερα οι νεο-κομμουνιστές του κ. Τσίπρα που διαγκωνίζονται με τους ιστορικούς προδρόμους τους σε επιθετικότητα και χυδαιότητα.

Δείτε στον πίνακα που ακολουθεί την απόδειξη των ισχυρισμών μας. Σε όλες τις κατηγορίες, πλην των μονίμων, που ισχύει, έστω τσάτρα-πάτρα, η απαγόρευση των προσλήψεων γίνεται πάρτυ. Το απολαμβάνουν αδιάφοροι τόσο ο βρυξελλιώτης Λεβιάθαν όσο και οι συριζαίοι υποτακτικοί του:

Στη δημοκρατική παράταξη και το Κίνημα Αλλαγής έχουμε αναδείξει τη σημασία του νέου «κοινωνικού συμβολαίου» που προτείνουμε στην ελληνική κοινωνία, για να μπορέσει η χώρα να βγει από το σπιράλ του πελατειασμού και των χρεωκοπιών. Το όραμα της «αντιπελατειακής Ελλάδας» μπορεί να υπερφαλαγγίσει το διχαστικό κήρυγμα και τον εθνολαϊκισμό του κ. Τσίπρα. Μάλιστα, η αξιότητα καθενός των Ελλήνων, μπορεί να αποτελέσει και μια νέα πυξίδα προσανατολισμού της κοινωνίας μας, αντικαθιστώντας την βαναυσότητα και τη μικρόψυχη πολιτική του βρυξελλιώτικου Λεβιάθαν.