Δεν μας εκπλήσσουν πλέον

Αυτό που όχι απλώς με ανησυχεί το τελευταίο διάστημα,αλλά ταυτόχρονα με τρομάζει,είναι το γεγονός ότι δεν μας εκπλήσσουν πλέον. Το μείζονος σημασίας πρόβλημα έγκειται, κύριοι, στο ότι μετατράπηκε η ανηθικότητα σε κανονικότητα,η ισοπέδωση προς τα κάτω σε καθημερινότητα.

Κι είχα αποφασίσει να μην τοποθετηθώ, να το αφήσω να περάσει, σαν αυτούς που την 8η Ιουλίου θα αποτελούν παρελθόν αλλά λόγοι κυρίως συνειδησιακοί δεν μου το επιτρέπουν. Ίσως να ευθύνεται το γεγονός ότι πρώην πρωθυπουργός ταύτισε ευθεία το πρόσωπο του Παπαγγελόπουλου με τον περιβόητο Ρασπούτιν-ποιος ξέρει.

Εκ βάθους καρδίας, θα επιθυμούσα να πω -πέρασαν αλλά δεν ακούμπησαν-, μα κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Και δεν θα αναφερθώ στην τεράστια ζημιά, που προξένησαν με το πέρασμα τους,στην οικονομία, την παιδεία, την δημόσια υγεία και την ασφάλεια. Εξάλλου, από την εντελώς αισιόδοξη και ουτοπική οπτική: όταν κάτι χαλάει,το επισκευάζουμε. Μα εκείνο που δεν επισκευάζεται ξέρετε ποιο είναι; Η αποδοχή της φαύλης νοοτροπίας. Και εκείνοι διακατέχονταν ανέκαθεν από την τελευταία, τα παιδιά των καταλήψεων, των μολότοφ, των κρεμάλων και των προπηλακισμών. Εμείς όμως; Καταφέρανε να δημοσιοποιούνται,από ανώτερο δικαστικό στέλεχος, δηλώσεις για συνεχείς παραβιάσεις στην Δικαιοσύνη και να μην κουνιέται φύλλο. Και τούτη είναι η μεγαλύτερη πληγή,η συνήθεια και η μοιραία αποδοχή της ανηθικότητας.

Αυτό που,τέλος, με τρομάζει περισσότερο από την δήλωση του κ.Αγγελή είναι η γενική καταφατική της περιόδου. “Όλοι γνωρίζουν”. Εκείνο που μένει είναι πως η 7η Ιουλίου είναι, εκτός των άλλων, μάχη ιδεολογική.