Aπό τα Μνημόνια βγήκαμε καλύτεροι. Βγήκαμε πιο προσγειωμένοι, πιο σοφοί για την ίδια μας τη ζωή, πιο ώριμοι στην προοπτική μιας πιο μετρημένης διαβίωσης. Μάθαμε ότι ζούσαμε με δανεικά που δεν μας χαρίζονται, μάθαμε ότι η ζωή μας πρέπει να έχει το περιεχόμενο που της δίνουν οι δικές μας δυνάμεις, μάθαμε να μη ζούμε σαν το αύριο να είναι ισόβιο και ασφαλές. Καλλιέργησαν τα Μνημόνια και η οικονομική κρίση την κοινωνία μας – άλλος λίγο άλλος πολύ – αφυπνιστήκαμε από τη βεβαιότητα της ασφαλούς και αιώνιας ευμάρειας και ο παλιός μας εαυτός, που άφηνε ένα πενηντάρικο κάθε βράδυ σε ένα τραπέζι, σήμερα μοιάζει μακρινός χωρίς να ήταν τελικά πιο ευτυχισμένος.

Κάτι μου λέει ότι το ίδιο θα συμβεί και όταν περάσει αυτή η λαίλαπα που μας χτύπησε τις τελευταίες βδομάδες. Που αν και η διάρκειά της προφανώς θα είναι άλλου μεγέθους, το σοκ που επιφέρει στην κοινωνία μας είναι χειρότερο από  την ανώμαλη συνειδητοποίηση της χρεοκοπίας. Νομίζω ότι και από την τωρινή, υγειονομική, κρίση θα βγούμε καλύτεροι. Τότε μας έβγαλε βίαια από τον ατομικό μας κομφορμισμό η απειλή της ανεργίας και της ανέχειας για μάς και τους γύρω μας. Ακούγαμε για νέα φουρνιά ανέργων όπως ακούμε τώρα για νέο γύρο κρουσμάτων και, όπως τότε, κάνουμε την απειλή συλλογική μας έγνοια, μια υπόθεση όλων μας, μια αναπόφευκτα κοινή δυστοπία.

Η μεγάλη διαφορά είναι ότι η οικονομική κρίση μας δίχασε σχεδόν ανεπανόρθωτα και ψάχναμε τους ενόχους μεταξύ μας – μόνο αφού όλα τα πολιτικά κόμματα εναλλάχθηκαν στις μνημονιακές κυβερνήσεις μιλήσαμε κάπως την ίδια γλώσσα μεταξύ μας, και αυτή με μεγάλες δυσκολίες στη μετάφραση. Τότε παρέες διαλύθηκαν, οικογένειες μοιράστηκαν, φιλίες δοκιμάστηκαν. Τα social media έγιναν η κατεξοχήν αρένα του μεγάλου διχασμού, όσο τώρα γίνονται η αστερόσκονη που μας ενώνει και μας εμψυχώνει μπροστά στον αόρατο εχθρό που πια δεν τον ψάχνουμε ανάμεσά μας.

Είναι παράδοξο, αλλά τούτην την ώρα που μας έχει κλείσει πάλι στα σπίτια μας (αυτή τη φορά για τα καλά),  όχι η ανέχεια και η αδυναμία να πληρώσουμε έναν λογαριασμό αλλά ο φόβος του επικίνδυνου συγχρωτισμού, οι ανάσες μας συναντιούνται  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι αγωνίες μας πλέκονται σε ένα απέραντο πέπλο που μας αγκαλιάζει ανακουφιστικά. Είμαστε όλοι μαζί κι ας μη βλεπόμαστε, νιώθουμε μαζική συντροφικότητα τις ατέλειωτες ώρες κι ας μας χωρίζουν τοίχοι, κάνουμε κοινά σχέδια για την επιστροφή του καλοκαιριού στον ουρανό και τις ζωές μας. Είναι οξύμωρο αλλά τα στεγανά που ζούμε μας φέρνουν πιο κοντά, οι απουσίες γίνονται ζεστές και διαχυτικές, οι μοναξιές μας μπαίνουν στο διαδικτυακό μίξερ και φτιάχνουν μια τεράστια αγκαλιά.

Για αυτό αισιοδοξώ πως όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης θα είμαστε καλύτεροι, πιο ανθρώπινοι και πιο ώριμοι στην αντίληψη των πραγματικών μεγεθών της κοινής μας  ζωής, πιο δεκτικοί στη φιλοξενία των ανθρώπων στις ζωές μας. Τούτη η περίοδος που  σαρκάζει ειρωνικά την αυτάρκεια και τον εγωτισμό των ανθρώπων, δείχνει όσο ποτέ πόσο ανάγκη έχουμε τους άλλους.

Facebook Comments