Μπορεί ο Τσιάνο να ήταν ένας επικίνδυνος φασίστας που πέρασε στις μαύρες σελίδες της ιστορίας, αλλά αυτή η φράση του είναι πραγματικά «κλασσική»… Στην Ελλάδα της Άνοιξης του 2020, νικάμε τον κορωνοιό τηρουμένων των αναλογιών, θεωρώντας ότι τα περίπου 200 θύματα του, είναι ελάχιστα και αναλογικά και σε απόλυτους αριθμούς, σε σχέση με τις άλλες Ευρωπαϊκές  χώρες.  Ξέρουμε ότι έχουμε κερδίσει μάχες κι όχι τον πόλεμο, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη γενική εικόνα. Μας δίνουν εύσημα και μας φέρνουν ως παράδειγμα δεκάδες ξένοι πολιτικοί και ΜΜΕ, το μονίμως κουτσό σύστημα Δημόσιας Υγείας, μας άφησε άφωνους καθώς έτρεξε…… τα 100μ κάτω από 10΄΄, οι πολίτες, δηλαδή όλοι μας, υπακούσαμε και συμμορφωθήκαμε στη συντριπτική πλειοψηφία μας μέχρι και τις μέρες του Πάσχα που φοβόμασταν ότι θα γίνουν κατά τόπους «αντάρτικα» κλπ.  Με άλλα λόγια έχουμε καταγράψει μια νίκη εκεί που περιμέναμε να ηττηθούμε κατά κράτος κι αυτή η νίκη όπως πάντα έχει πολλούς πολιτικούς πατεράδες. Τόσους πολλούς όμως; Δηλαδή αν είχε 3-4 τι ακριβώς θα άλλαζε για την κυβέρνηση και κυρίως για τον πρωθυπουργό; Τίποτε απολύτως και κατά την ταπεινή μου άποψη,  θα ήταν πολύ καλύτερα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η κυβέρνηση, επέδειξε εξαιρετικά και πολύ σοβαρά αντανακλαστικά πριν έρθει στην Ευρώπη ο κορωνοιός. Ότι προετοιμάστηκε όπως και όσο μπορούσε για παν ενδεχόμενο κι όταν το ενδεχόμενο έγινε δεδομένο, δεν πανικοβλήθηκε, δεν υπεραντέδρασε αλλά εφάρμοσε το σχέδιο της με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και αξιέπαινη συγκρότηση. Υπ  αυτή την έννοια, ναι η νίκη ανήκει σε «πολλούς» παρότι ήταν ελάχιστοι όσοι έπαιξαν πραγματικά στρατηγικό ρόλο.  Αλλά εγώ δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι τα ¾  εξ όσων  αυτοστολίζονται σήμερα με δάφνες, θα είχαν χωθεί κάτω από τα υπουργικά, υφυπουργικά και συμβουλευτικά γραφεία τους, αν παρά τα μέτρα ο ιός ξέφευγε. Τότε η ήττα θα ήταν ορφανή ή μάλλον θα είχε 3-4 αποδιοπομπαίους τράγους -κάποιοι εξ αυτών είναι σήμερα ινδάλματα- και τα κεφάλια θα έπεφταν στα χαλιά του Μαξίμου. Οι πρώτοι μάλιστα που θα απαιτούσαν καρατομήσεις, είναι οι εκστασιασμένοι τάχα, δημοσιολογούντες που γράφουν σχολιάζουν και λένε  ύμνους …

Θα μου πείτε «σιγά το νέο». Σωστά!  Όμως όπως ήδη ανέφερα, είμαστε σε πόλεμο και κερδίζουμε μάχες, κοινώς  δεν τελείωσε η κρίση ούτε οι επιπτώσεις της. Αυτή η σχεδόν υστερική υπερπροβολή, η κατάχρηση  επιθέτων, πομποφανών λέξεων, επικοινωνιακών ευρημάτων, τα κωμικά στην υπερβολή τους υμνολόγια τι ακριβώς προσφέρουν; Αυτά θα τα είχε ανάγκη μια ηγεσία που θα προσπαθούσε να πείσει ότι νίκησε όχι μια ηγεσία που πράγματι και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη νίκησε. Κι αν κάτι στραβώσει στη συνέχεια, κι αν η κατάσταση εξελιχθεί άσχημα όχι υγειονομικά τόσο όσο οικονομικά  που είναι το πιθανότερο σενάριο της επόμενης μέρας, πως ακριβώς νομίζουν όλοι αυτοί ότι θα διαχειριστούν την συναισθηματική πτώση από τα δυσθεώρητα ύψη του Ολύμπου και ποιοι θα εμφανιστούν τότε ως «πατέρες της ήττας»; 

Τέλος, αν σε κάτι διαφέρει ριζικά θα έλεγα η διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη από εκείνες των πολλών προκατόχων του, είναι η βεβαιότητα που μας δημιούργησε για την οριστική κυριαρχία του Ορθού Λόγου απέναντι στην πολιτικάντικη διαχείριση. Μετά από 10 χρόνια ανείπωτης ταλαιπωρίας, να είναι βέβαιοι οι ένοικοι του Μαξίμου ότι όχι, δεν θέλουμε ούτε πυροτεχνήματα ούτε δάφνες ούτε στρατηγούς με πορφύρες. Θέλουμε πολιτική και πολιτικούς του 21ου αιώνα όπως ακριβώς τους ψηφίσαμε. Μεταλλάξεις, δεν…..

Facebook Comments