Δεν προχωράς μπροστά ανακαλύπτοντας φανταστικούς εχθρούς

Η αλήθεια είναι ότι όσα χρόνια ασχολούμαι με τις πολιτικές δημοσκοπήσεις και την πολιτική ανάλυση, έχω δει κόμματα να ανεβαίνουν ή να πέφτουν και έχω προσπαθήσει να αναλύσω την πορεία τους.

Συνήθως η πτώση ενός κόμματος ή το τελμάτωμά του οφείλεται στην έλλειψη Στρατηγικής, στην απουσία κεντρικής ιδέας γύρω από την οποία να συνδέονται επιμέρους πολιτικές, στην απόσπαση από την πραγματικότητα, την αδυναμία να πείσει τους πολίτες, την έλλειψη σύγχρονης ατζέντας και ριζοσπαστικών προτάσεων που να εκφράζουν ένα νέο ρεύμα, την αδυναμία και ανασφάλεια της ηγεσίας. Κόμμα που να πέφτει λόγω “αμφιλεγόμενων δημοσκοπήσεων, σεξιστικών σχολίων και fake news” δεν έχω δει. Όταν ένα κόμμα δε ισχυρίζεται επιπλέον ότι υπάρχει συνωμοσία από το σύστημα για να μην ανέβει, αν δεν είναι το Κ.Κ.Ε που επί χρόνια δίνει παρόμοιες εξηγήσεις για την εκλογική και όχι απλά την δημοσκοπική καθήλωσή του στα ίδια ποσοστά χαμογελάω. Γιατί άραγε το σύστημα να φοβάται το ΚΙΝΑΛ και να θέλει να καθηλώνεται δημοσκοπικά κάπου εκεί στο 5%; Τι το επικίνδυνο για αυτό το αόρατο σύστημα έχει εκφράσει; Αστειότητες…

Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα της τελευταίας περιόδου. Είναι γεγονός ότι στην περίοδο της προσπάθειας αντιμετώπισης της πανδημίας, το ΚΙΝΑΛ έδειξε σοβαρότητα, εθνική ευθύνη και κατάθεσε σειρά θετικών προτάσεων. Αρκετές δε από αυτές υιοθετήθηκαν από τον Πρωθυπουργό. Αυτή η θετική, ενεργητική στάση του δεν φαίνεται να του φέρνει κέρδη. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις που Γιατί άραγε; Έχω την αίσθηση ότι σημαντικό ρόλο παίζει η συχνή αλλαγή ύφους, τακτικής και ουσίας στην προώθηση της Πολιτικής του. Εκεί που πορεύεται με θετικές προτάσεις, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο διχασμού. Εκεί που ανακοινώνεται το πακέτο της Κομισιόν που χαιρετίζει ως θετικό, ασκεί κριτική στον Κ. Μητσοτάκη ότι είναι άφαντος από τις ευρωπαικές διεργασίες, λες και το πακέτο όπως και η κατανομή του ήρθε από το πουθενά. Εκεί που ο Κ. Μητσοτάκης παραδέχεται ότι είχε άλλη άποψη για το Ε.Σ.Υ και τώρα δεσμεύεται για τον εκσυγχρονισμό του, το ΚΙΝΑΛ του λέει περίπου « και ποιος είσαι εσύ που μιλάς για το Ε.Σ.Υ που ήταν δικό μας έργο». Λες και η ελληνική κοινωνία δεν έχει διαπιστώσει επί δεκαετίες την κρίση του Ε.Σ.Υ, την σταδιακή κατάρρευσή του. Εν ολίγοις όταν στον πολιτικό σου λόγο συνυπάρχουν τα πιο διαφορετικά στοιχεία, το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι θολό, μη πειστικό. Δεν μπορεί να είσαι και δύναμη εκσυγχρονισμού και ολίγον λαϊκιστής με στοιχεία νοσταλγίας από κάποιο ηρωικό παρελθόν. Δεν μπορεί να θες να καταγραφείς σαν δύναμη σοσιαλδημοκρατίας και να ακολουθείς τακτική ΣΥΡΙΖΑ « τα καταψηφίζω όλα, τα καταγγέλω όλα». Απλά τα πράγματα.

Από εκεί και πέρα όταν σε πειράζουν οι δημοσκοπήσεις που όλες μα όλες και όλων των Εταιρειών Δημοσκοπήσεων  δίνουν κατά μέσο όρο 5% στην πρόθεση ψήφου και όχι τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτά, καταφεύγοντας στην ανακάλυψη φανταστικών εχθρών, τότε οδηγείσαι σε επικίνδυνο στρουθοκαμηλισμό. Ας ρωτήσουν την σχετική εμπειρία του Α. Τσίπρα πριν είναι αργά. Όταν ανακαλύπτεις ότιμο σεξισμός σε πλήτει επειδή ένας δημοσιογράφος έγραψε μία απρεπή φράση σε ένα άρθρο, τότε έχεις άλλου είδους πρόβλημα. Ανακαλύπτεις όμως και fake news για τα οποία δεν παίρνεις θέση. Υπήρχε για παράδειγμα πρωτοσέλιδο εφημερίδας αόρατης κυκλοφορίας που παρουσίαζε τέσσερα στελέχη του ΚΙΝΑΛ έτοιμους να υπουργοποιηθούν. Απ΄ότι γνωρίζω και τα τέσσερα στελέχη διέψευσαν και κατήγγειλαν το δημοσίευμα. Το ΚΙΝΑΛ δεν το είδα παντού, αν και βγάζει τρεις τέσσερις ανακοινώσεις την μέρα. Γιατί άραγε; Το ίδιο και απέναντι σε συνεχείς δηλώσεις στελεχών όπως και ρεπορτάζ περί έναρξης διαλόγου και σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ που η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και της εκλογικής βάσης του ΚΙΝΑΛ δεν θέλει ούτε να ακούει για μία τέτοια προοπτική. Πιστεύει άραγε η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ότι αφήνοντας ακάλυπτους κάποιους δήθεν « κρυφοδεξιούς » και καλύπτοντας όσους θέλουν να εμφανίζονται αριστεροί δεν δημιουργεί σύγχυση, εκνευρισμό, τουλάχιστον ερωτηματικά;

Καλό θα ήταν η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ αντί να ανακαλύπτει φανταστικούς εχθρούς ή αντί να ακολουθεί μία εναλλασσόμενη τακτική κινούμενης βάρκας και θολού μηνύματος, να δώσει απάντηση σε ένα πολύ απλό ερώτημα: Γιατί ενώ πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώνει να εισπράξει και πάλι (όπως και στις Εθνικές Εκλογές) κάποια οφέλη, την στιγμή που το 10-12% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι θα ψήφιζε Ν.Δ; Πως εξηγεί ότι οι 2 στους 3 ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ συμφωνούν σχεδόν σε όλες τις πολιτικές του Κυριάκου Μητσοτάκη; Καλό θα ήταν να απαντήσει σ΄αυτά γιατί αυτά είναι τα καίρια ερωτήματα.

Είναι προφανές ότι η Δημοκρατία μας δεν χρειάζεται ένα ισχυρό κόμμα, αλλά και κόμμα ή κόμματα που μπορούν να κάνει σύγχρονη, σκληρή, εποικοδομητική αντιπολίτευση από μεταρρυθμιστικές, καινοτόμες θέσεις. Άρα χώρος υπάρχει…. Αν προσαρμοστείς έγκαιρα, αν δεν ζεις με ανασφάλειες, αν λαμβάνεις τα μηνύματα.Διαφορετικά τα κενά στην ζωή και στην πολιτική τα καλύπτουν άλλοι.

It’ s so simple αν και οι αμερικάνοι επικοινωνιολόγοι συνηθίζουν να λένε ότι the common sense it’s no so common.