Μετά την τελική απόφαση του δικαστηρίου για άμεση φυλάκιση 39 στελεχών της Χρυσής Αυγής, τα περισσότερα κόμματα μιλούν και πάλι για «νίκη της δημοκρατίας» (πλην του ΚΚΕ αν δεν κάνω λάθος).

Επαναλαμβάνω τη θέση μου ότι καμία απόφαση κανενός δικαστηρίου δεν αποτελεί και δεν θα μπορούσε να αποτελεί «νίκη της δημοκρατίας», καθόσον η μόνη νίκη της Δημοκρατίας, για την οποία μπορούμε να μιλάμε αποτελεί η ύπαρξη δικαστικής εξουσίας εντελώς ανεξάρτητης από τις άλλες δύο (τρεις μαζί με τα… ΜΜΕ), καθώς και η εύρυθμη λειτουργία της δικαιοσύνης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Όσοι λοιπόν πανηγυρίζουν για την Α ή Β δικαστική απόφαση και την χαρακτηρίζουν ως «νίκη» για τη δημοκρατία, μάλλον δεν έχουν κατανοήσει απολύτως το νόημα της ανεξαρτησίας και αμεροληψίας της δικαστικής εξουσίας.

Και επιτέλους πόσες «νίκες δημοκρατίας» είχαμε τελικά; Μία ή δύο;

Γιατί όταν ανακοινώθηκε η καταδίκη των μελών της ΧΑ, μίλησαν για «νίκη της δημοκρατίας». Όταν ανακοινώθηκε η απόφαση για μη αποδοχή του αιτήματος αναστολής και για εγκλεισμό των καταδικασμένων στη φυλακή, ξαναμίλησαν για «νίκη…».

Πιθανολογώ ότι αν η αρχική απόφαση ήταν απαλλακτική, θα μιλούσαν για «ήττα της δημοκρατίας».

Αν όμως η πρώτη απόφαση όριζε καταδίκη και η δεύτερη όριζε αναστολή της ποινής μέχρι το Εφετείο (όπως ζήτησε με νομικά επιχειρήματα η εισαγγελέας), για τι ακριβώς θα μιλούσαν;

Για … ισοπαλία της δημοκρατίας μήπως;

Καλό λοιπόν θα ήταν να πάρουμε τα πράγματα λιγότερο επιπόλαια, γιατί η υπόθεση της δημοκρατίας είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα με πολλά ακόμα ανοιχτά προβλήματα και δεν πρέπει να γελοιοποιείται.

Ας αρκούμαστε λοιπόν σε έκφραση ικανοποίησης όποτε έχουμε αποδείξεις σωστής και αμερόληπτης λειτουργίας της Δικαιοσύνης, γιατί μια τέτοια λειτουργία αποτελεί πράγματι ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας και ας αφήσουμε τις κενολόγες μεγαλοστομίες.

Αν είχαμε «δημοκρατία» τύπου Ερντογάν ή του τύπου των πάλαι ποτέ κομμουνιστικών ή γενικά των δικτατορικών καθεστώτων, θα καταλαβαίναμε στο πετσί μας την έλλειψη δικαιοσύνης μέσα σε ένα περιβάλλον, όπου αυτή είναι δέσμια του καθεστώτος και δεν μπορεί να αποφασίζει ανεξάρτητα.

Προσβάλλουμε κατά συνέπεια τη Δικαιοσύνη όταν θεωρούμε ότι η απλή επιτέλεση του καθήκοντος των λειτουργών της Δικαιοσύνης ανεξάρτητα από εξωτερικές επιρροές αποτελεί «νίκη της δημοκρατίας» μόνο και μόνο γιατί συμφωνούμε ή ικανοποιούμαστε από κάποια δικαστική απόφαση.

Εκτός αυτού όμως, προσβάλλουμε και την ίδια τη δημοκρατία και τη νοημοσύνη των πολιτών.

… …

Μια όχι και τόσο ανθηρή και εύρυθμης λειτουργίας δημοκρατία

Η δημοκρατία νικάει καταρχήν όταν επικρατεί έναντι φασιστικών, ναζιστικών (αυτό έγινε πράγματι πριν 75 χρόνια) και γενικώς ολοκληρωτικών καθεστώτων. Δυστυχώς, για πολλές χώρες του πλανήτη κάτι τέτοιο αποτελεί ακόμα ζητούμενο.

Η δημοκρατία όμως πρέπει να συνεχίσει να σημειώνει επιτυχίες και αυτό συμβαίνει όταν εξελίσσεται και λειτουργεί όλο και καλύτερα.

Με αυτό κατά νουν, αρκεί να θυμίσω κάποια γεγονότα και δεδομένα, ώστε να μετριασθούν οι πανηγυρισμοί του τύπου «νίκησε η δημοκρατία» και να επικρατήσει περισσότερος προβληματισμός ως προς την ποιότητα της συγκεκριμένης «δημοκρατίας που νικά»:

1) Η δημοκρατία μας ήταν τόσο ανθηρή και «ψηλά στη συνείδηση των πολιτών» ώστε ένα ναζιστικό μόρφωμα με σαφέστατο αντιδημοκρατικό προσανατολισμό να κερδίζει το 6,5% των ψήφων και να βρίσκεται στη βουλή επί 7 χρόνια, χάνοντας για πολύ λίγες ψήφους την είσοδο στη βουλή για μια ακόμη (τέταρτη) φορά. (2,93% στις εκλογές του 2019).

Η δημοκρατία μας επίσης ανέχεται άλλα μορφώματα (της «αριστεράς» αυτή τη φορά) που επίσης προπαγανδίζουν για κομμουνιστικές δικτατορίες χωρίς να αντιδρά. Τους θεωρεί μάλιστα ως ανήκοντες στο «δημοκρατικό τόξο», κάτι που ούτε οι ίδιοι δεν λένε για τον εαυτό τους (μιλάμε για το ΚΚΕ και τα άλλα εξωκοινοβουλευτικά «άνθη» της δημοκρατίας μας).

2) Η δημοκρατία μας επέτρεπε στο ναζιστικό μόρφωμα να οργανώνει βίαιες ενέργειες, εκδηλώσεις και παρεμβάσεις που είχαν στοιχίσει έως και το θάνατο κάποιου Πακιστανού χωρίς να πολυ-ιδρώσει το αυτί κανενός. Γιατί από τότε δρούσε ως εγκληματική οργάνωση παρά την κοινοβουλευτική της παρουσία.

3) Μόνο όταν σκοτώθηκε ο Παύλος Φύσσας εδέησε η πολιτεία να πάρει περισσότερο στα σοβαρά τη ΧΑ και να τους προφυλακίσει με βαρύτατες κατηγορίες. Αλλά τί είδους «δημοκρατία που νικά» είναι αυτή που πρέπει να υπάρξουν αθώα θύματα για να ξυπνήσει από τη μακαριότητά της;

4) Ακόμα και ΜΕΤΑ τη δολοφονία Φύσσα, ο «δημοκρατικός» λαός της Αθήνας έδωσε ένα 16% στον Κασιδιάρη ως υποψήφιο δήμαρχο (εκλογές το 2014).

5) Οι προφυλακισμένοι χρυσαυγίτες έμειναν χωρίς δίκη και αποφυλακίστηκαν μετά από 18 μήνες όπως (ορθώς) προβλέπει το Σύνταγμα. Η «δημοκρατία που νικά» δεν κατάφερε να τους δικάσει σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα πριν να υποχρεωθεί να τους αφήσει ελεύθερους. Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να αποφασίσει πως είναι τελικά ένοχοι.

6) Οι τραγικές καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης δεν φαίνεται να απασχολούν σοβαρά κανένα από τα κόμματα εξουσίας τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό όμως δεν τα εμποδίζει στο ελάχιστο στο να μιλούν για «νίκη της δημοκρατίας» όποτε τα βολεύει.

7) Η «δημοκρατία που νικά» διατηρεί ένα τόσο άθλιο επίπεδο Μέσης Παιδείας ώστε οι περισσότεροι απόφοιτοι των λυκείων δεν έχουν πάρει χαμπάρι ούτε από δημοκρατία (την οποία ταυτίζουν με την ασυδοσία και την ατιμωρησία), ούτε από υποχρεώσεις κάθε πολίτη απέναντι στους άλλους και απέναντι στο ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα.

… … …

Εμείς τι κάνουμε;

Μολονότι ικανοποιήθηκα και ο ίδιος (όπως και οι περισσότεροι συμπολίτες, υποθέτω…) από την καταδίκη κάποιων ηγετικών στελεχών της ΧΑ (για τους υπόλοιπους δεν έχω άποψη, γιατί δεν τους ξέρω), θεώρησα εντελώς άτοπο έως προκλητικά ανόητο να μιλάνε για «νίκη της δημοκρατίας» και μάλιστα όλα αυτά τα κόμματα που έχουν οδηγήσει τη δημοκρατία στη χώρα στο προβληματικό σημείο που βρίσκεται τώρα.

Καθόσον οι προϋποθέσεις για ένα νέο αντιδημοκρατικό μόρφωμα που θα λέγεται (π.χ.) «Ασημένιο Ηλιοβασίλεμα» υπάρχουν ακόμη.

Και αυτό θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα και να μην εφησυχάζουμε.

Όλα τα δεδομένα συνηγορούν πλέον ότι μια ευρεία, ήρεμη, πολιτισμένη, «εφ’ όλης της ύλης» και εκτός πολιτικών διαγκωνισμών και αντιπαραθέσεων συζήτηση για τα προβλήματα λειτουργίας της δημοκρατίας και τα ελλείμματα δημοκρατικής ευαισθησίας και κοινωνικής συνείδησης των πολιτών της χώρας, είναι επιτακτικά απαραίτητη.

Γιατί Δημοκρατία εμπεριέχει ΚΑΙ την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων ακόμη και για την ποιότητα της ίδιας και φυσικά τη δυνατότητα συνεχών βελτιωτικών αλλαγών στο περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα των κανόνων, των διατάξεων, των νόμων και των θεσμών της.

Προς το παρόν όμως διαθέτουμε μια δημοκρατία, που διαθέτει μεν τους ως άνω κανόνες, οι οποίοι όμως αφενός μεν είναι ατελείς ή ελλιπείς, αφετέρου δε εφαρμόζονται και ακολουθούνται «χαλαρά» και όποτε βολεύει τόσο τους ασκούντες κυβερνητική εξουσία όσο και τους απλούς πολίτες.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες το πολίτευμα δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί «κανονική δημοκρατία».

… … …

Σύνοψη και επίλογος

Κανονική Δημοκρατία (ως προς τη Δικαιοσύνη τουλάχιστον…) θα έχουμε:

1) Όταν άτομα που έχουν υποπέσει σε ποινικά αδικήματα δικάζονται αμερόληπτα εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος και καταδικάζονται σε εύλογες ποινές.

2) Όταν δεν κατεβαίνουν σε συλαλλητήρια έξω από το δικαστήριο άλλα άτομα για να διαδηλώσουν ποιά είναι η δική τους προτίμηση για την απόφαση του δικαστηρίου.

3) Όταν οι δικαστές αποφασίζουν μόνο βάσει των γεγονότων, των επιστημονικών τους γνώσεων και της συνειδήσεώς τους.

4) Όταν καμία απόφαση (είτε καταδικαστική είτε αθωωτική) δεν θα θεωρείται … «νίκη της Δημοκρατίας».

Καθόσον, αν έχουν ισχύσει τα 1,2 και 3, η Δημοκρατία θα έχει νικήσει από πριν! …

Facebook Comments