Πού να μπεις και στην ΑΣΟΕΕ…

Του Θανάση Κ. Τραμπούκοι εισέβαλλαν στο Γραφείο Πρύτανη, τα έσπασαν κι ύστερα του πέρασαν στο λαιμό επιγραφή της αρεσκείας τους και τον φωτογράφησαν εξουθενωμένο και άβουλο…

Βανδαλισμός σε δημόσια περιουσία.

Και προσβολή της αξιοπρέπειας του Πρύτανη, αλλά και ολόκληρης της Πανεπιστημιακής κοινότητας.

Τελικά και του ίδιου του κράτους. Και του Πολιτεύματος.

Τι να λέμε τώρα;

Κάποτε, πριν λίγα χρόνια, βρέθηκα – ως «επίσημος» – σε δημόσιο Πανεπιστήμιο της Ιταλίας, από τα ιστορικά…

Με ξενάγησαν οι οικοδεσπότες μου…

Στην μεγαλοπρεπή είσοδό του – μια τεράστια αίθουσα με κίονες – επικρατούσε ησυχία παρά το γεγονός ότι κυκλοφορούσαν εκατοντάδες άτομα.

Στο βάθος ακουγόταν διακριτικά ένα πιάνο να παίζει ζωντανά αναγεννησιακή μουσική…

Στους τείχους πίνακες – μπαρόκ και ρομαντισμού – όλα αισθητικά άρτια, όλα τακτοποιημένα, όλα προσεγμένα στην λεπτομέρεια…

Ήταν η είσοδος στη Γραμματεία της Σχολής…

Για να μπούμε είχαμε περάσει security check από εισόδους ασφαλείας με πολλαπλή επιτήρηση.

–Θυμίζει είσοδο μουσείου, έτσι δεν είναι; με ρώτησε η κυρία που με ξεναγούσε.

Συμφώνησα μαζί της.

Σε κάποιο σημείο – κάπως απόμερο – υπήρχε έκθεση φωτογραφικού υλικού.

Κατάλληλα φωτισμένου από το φυσικό φως, αλλά και από τεχνητά μέσα…

–Περάστε να δείτε, με προέτρεψαν οι οικοδεσπότες.

Τι να δω; Φωτογραφίες από χαλάσματα! Σαν εικόνες από τη Βηρυτό στα τέλη της δεκαετίας του ’70, την εποχή του εμφυλίου στο Λίβανο…

–Προσέξτε καλύτερα, μου λένε.

Κοίταξα καλύτερα, και πράγματι: Κάτι μου φαινόταν γνωστό…

Ήταν ο ίδιος ακριβώς χώρος! Στα τέλη της δεκαετίας του ’70…

Ήταν εικόνες από το ίδιο σημείο που βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή, 35χρόνια πριν…

Τότε που τα Ιταλικά Πανεπιστήμια βρίσκονταν σε μόνιμη κατάληψη. Από αναρχικούς και αριστεριστές και πάσης φύσεως ομάδες αντί-εξουσιαστών…

Πραγματικά ερείπια, κατεστραμμένα έπιπλα, κρεμασμένες κουρελούδες εμπρηστικών συνθημάτων, βρωμιά παντού…

— Έτσι ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 70, λίγο πολύ, όλα τα Πανεπιστήμιά μας στην Ιταλία, ομολόγησε η κυρία που με ξεναγούσε.

Κρατήσαμε αυτές τις φωτογραφίες για να θυμίζουμε, εδώ ακριβώς, πώς ήταν αυτός ο χώρος τότε.

Για να καταλαβαίνουν οι επόμενοι πού ήμασταν τότε και που φτάσαμε σήμερα…

–Και το καταλαβαίνουν; τη ρώτησα…

— Έ, έτσι κι έτσι, μου απάντησε χαμογελώντας.

Για την ακρίβεια οι σημερινοί φοιτητές δεν το πιστεύουν, ότι είναι ο ίδιος χώρος. Τους ξεναγούμε τις πρώτες μέρες της φοίτησής τους και χρειάζεται να επιμείνουμε για να τους πείσουμε ότι βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς σημείο, 35 χρόνια μετά. Ακόμα και νεαροί λέκτορες δυσκολεύονται να το πιστέψουν.

Γι’ αυτό κι έχει παιδαγωγική σημασία να το βλέπουν όλοι και να το θυμούνται συνεχώς. Για να καταλάβουν την πρόοδο που συντελέστηκε στο μεταξύ…

Και για να μην θεωρούν «δεδομένα» όσα με πολύ κόπο κατακτήσαμε.

Γιατί μπορεί να ξανακυλήσουμε στα ίδια…

Στις άκρες της τεράστιας αίθουσας διακριτικά βρίσκονταν άνδρες και γυναίκες της εσωτερικές ασφάλειας του Πανεπιστημίου, με στολή και με συσκευές ενδοεπικοινωνίας.

Έτοιμοι να σπεύσουν όπου χρειαζόταν.

–Εδώ οι φοιτητές μας και οι διδάσκοντες νοιώθουν απολύτως ασφαλείς.

Σε ένα περιβάλλον που υποβάλλει, αλλά και εμπνέει.

Ούτε κραυγές, ούτε καταλήψεις, ούτε παραταξιακά τραπεζάκια, ούτε κομματικά συνθήματα, ούτε γκράφιτι…

Ούτε το παραμικρό σκουπίδι κάτω, στα μάρμαρα που γυάλιζαν…

Η Ιταλία είναι μια δημοκρατική χώρα, που βρέθηκε εκεί που είχαμε βρεθεί κι εμείς, πριν τέσσερις τετραετίες.

Κι ύστερα έκανε μεγάλο αγώνα να ξεφύγει από το τέλμα.

Και τα κατάφερε!

Παρέμεινε δημοκρατική, αλλά τα πανεπιστήμιά της έπαψαν να είναι «άβατα» αναρχικών και «εκκολαπτήρια» τρομοκρατών.

Εμείς, στην Ελλάδα, παραμένουμε βυθισμένοι στο ίδιο τέλμα

Τριανταπέντε χρόνια αργότερα…

Τα Πανεπιστήμια μας βρίσκονται στο έλεος επαγγελματιών της βίας.

Το Ελληνικό κράτος χρηματοδοτεί τα Πανεπιστήμιά μας, αλλά δεν τα ελέγχει.

Το Πανεπιστημιακό κατεστημένο των «διδασκόντων», έχει συμβιβαστεί με το καθεστώς της «αναρχικής» βίας.

Κάποιοι από το καθηγητικό κατεστημένο συνεργάζονται ανοικτά με τα κυκλώματα της βίας.

Τα χρησιμοποιούν και τα καλύπτουν – και τα χρηματοδοτούν ακόμα, με πλάγιους τρόπους.

Καθηγητές που δεν συμβιβάζονται, τρομοκρατούνται και ξυλοκοπούνται και «προγράφονται» δημοσίως, από γνωστούς-άγνωστους που έχουν επιβάλει την τρομοκρατία στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα…

Απλοί διδάσκοντες, όπως ο Άγγελος Συρίγος προ ετών.

Αλλά και πρυτάνεις ακόμα! Όπως συνέβη προχθές.

Όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν…

Ακόμα και πρυτάνεις!

Η βία και η τρομοκρατία των αναρχο-αυτόνομων είναι εδώ και δεκαετίες «καθεστώς» μέσα στα Πανεπιστήμια.

Γενιές ολόκληρες φοιτητών και διδασκόντων προσπαθούν να περάσουν απαρατήρητοι και να μη «στοχοποιηθούν» από τις ομάδες τραμπούκων που αποτελούν «κράτος εν κράτει» – και που δεν τους ακουμπάει κανείς.

Για να μην αναφερθούμε στο τι γίνεται στις «εστίες»…

Όπου καμία κρατική αρχή δεν ελέγχει τίποτε…

Κι όταν κάποιες φορές η Πολιτεία προσπάθησε – υπό τη γενική κατακραυγή της κοινωνίας – να επιβάλει κάποια τάξη, υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί.

Γιατί τα κυκλώματα που καλύπτουν τους αναρχικούς επέβαλε στην πολιτική εξουσία να μαζευτεί. Και να κάνει πίσω…

Και πρώτος συμβιβάστηκε ο Τύπος!

–Η «μεταρρύθμιση στην Παιδεία» θα ξεκινούσε από το σπάσιμο αυτού του νοσηρού και πολύ οδυνηρού αποστήματος.

–Οι μεταρρυθμίσεις γενικότερα θα ξεκινούσαν από την αποκατάσταση της νομιμότητας στα Πανεπιστήμια (και στους γύρω χώρους – στα Εξάρχεια κλπ…)

–Η δημοκρατία θα άρχισε να εξυγιαίνεται, όταν θα τολμούσε να σπάσει τα «άβατα» και την ασυδοσία των ανομίας στα Πανεπιστήμια…

Ως τότε… καληνύχτα σας.

Για να τα λέμε όλα, η Αριστερά είναι απολύτως υπεύθυνη γι’ αυτό το κατάντημα της Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Ακόμα και σήμερα, στην πράξη «αποδοκιμάζουν» τον διασυρμό του Πρύτανη, αλλά ταυτόχρονα είναι αντίθετοι με τα μέτρα για τον εντοπισμό των δραστών.

Όχι μόνο η κομματική Αριστερά. Στο καθηγητικό σώμα, να δείτε στήριξη που έχουν οι τραμπούκοι…

Κι όχι μόνον η Αριστερά, για να είμαστε δίκαιοι…

Και εκτός Αριστεράς, όλος αυτός ο συρφετός της «Πολιτικής Ορθότητας», συμπαραστέκεται στα «παιδιά» που «εξεγείρονται» – στους λιγοστούς νεαρούς αναρχομπάχαλους, συχνά εξω-πανεπιστημιακούς – και περιφρονεί τα πολύ περισσότερα παιδιά που υποφέρουν μέσα στα πνευματικά «γκούλαγκ»…

Η Ιταλία καθάρισε την «Κόπρο του Αυγεία» και ανέσυρε τα Πανεπιστήμια της από τον βούρκο. Το ίδιο και η Γαλλία. Το ίδιο και η Γερμανία. Το ίδιο και η Βρετανία.

Εδώ πότε θα βρεθεί κάποιος να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο και να σπάσει το απόστημα;

ΥΓ.1 Τα παιδιά των πιο εύπορων οικογενειών που καταφέρνουν να φύγουν στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά, έχουν πλήρη εικόνα τι γίνεται στα ξένα Πανεπιστήμια και τι δεν μπόρεσε ακόμα να γίνει εδώ. Κάνουν τις συγκρίσεις…

Τα παιδιά που δεν μπόρεσαν να βγουν έξω, απλώς εθίζονται στην τυραννική αυθαιρεσία…

Οι τραμπούκοι της Αριστεράς που ελέγχουν τα Πανεπιστήμια επιβάλλουν ένα πολύ «ταξικό» – και πολύ τοξικό – διαχωρισμό στα παιδιά μας: Σε βάρος όσων προέρχονται από αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Και σε βάρος όσων δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους.

Οι τραμπούκοι της Αριστεράς είναι το «μακρύ χέρι» όσων επιβάλλουν τα συντεχνιακά συμφέροντά τους και το «μονοπώλιο αλήθειας» του δογματισμού τους πάνω στο σύνολο της κοινωνίας. Και κυρίως πάνω στα παιδιά μας…

Αυτή είναι η «Ανώτατη Παιδεία» που φτιάξαμε.

Αυτή την εικόνα βλέπουν τα παιδιά μας και μας φτύνουν!

Άδικο έχουν;

Όπως τραγούδησε κάποτε και ο Σαββόπουλος:

— Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια…

Ποια Λύκεια;

Πού να μπεις και στην ΑΣΟΕΕ…