Στο άρθρο 16 του ελληνικού Συντάγματος περιλαμβάνεται η εξής φράση:

«5. H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Tα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Kράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους»

Η παράγραφος αυτή διατυπώθηκε έτσι γιατί κατά το παρελθόν υπήρξαν εντελώς απαράδεκτες παρεμβάσεις του κράτους ακόμα και σε εκλογές καθηγητών, απολύσεις «αντιφρονούντων» και διορισμοί «δοτών»  διοικήσεων σε ΑΕΙ (κυρίως σε περιόδους ανωμαλίας όπως υπήρξαν η δικτατορία Μεταξά, η γερμανική κατοχή και η χούντα των συνταγματαρχών).

Επισημαίνω ωστόσο ότι η «πλήρης» αυτοδιοίκηση έρχεται σε αντίφαση τόσο με το δικαίωμα για οικονομική ενίσχυση (όταν κάποιος σε πληρώνει, έχει από σένα κάποιες απαιτήσεις…) όσο και με την υποχρέωση συμμόρφωσης σε «νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους», τους οποίους θεσμοθετεί επίσης το κράτος και πολύ καλά κάνει.

Για παράδειγμα: Δεν θα μπορούσε ένα πανεπιστημιακό τμήμα να απονέμει πτυχία χωρίς προηγουμένως να έχει… διδάξει στους φοιτητές του κάποια σχετικά μαθήματα και να τους έχει εξετάσει για να δει αν απέκτησαν τις απαιτούμενες γνώσεις!

Οφείλουμε έτσι να δεχθούμε ότι η χρήση της λέξης «πλήρης» είναι όχι μόνο άστοχη αλλά και δυνητικώς παραπλανητική, αλλά φυσικά για άτομα που επιθυμούν πολύ να… παραπλανηθούν (!) και να δώσουν στη συνταγματική πρόνοια όποια ερμηνεία τους βολεύει. Εν προκειμένω αυτό που κάποιοι πανεπιστημιακοί νομίζουν ότι τους βολεύει είναι η απουσία αστυνομικού ελέγχου οιασδήποτε μορφής μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων.

Είναι όμως έτσι;

Πόσο μπορεί να ικανοποιεί τους πανεπιστημιακούς καθηγητές (οποιασδήποτε ιδεολογίας) το θέαμα ακραίας αφισορύπανσης, αναγραφής γελοίων συνθημάτων στους τοίχους, ηχορύπανσης με μεγάφωνα και διακίνησης ναρκωτικών από πάσης φύσεως υποκοσμικά στοιχεία που εισβάλλουν και παρεισφρέουν ανεξέλεγκτα στους πανεπιστημιακούς χώρους…

… για να μην αναφερθώ καν στις καταλήψεις, στους βανδαλισμούς, στις διαρρήξεις γραφείων, στις κλοπές, στις καταστροφές και στις βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε καθηγητές και πρυτάνεις;

Για να μη μακρηγορούμε λέγοντας πράγματα κοινότοπα και αυτονόητα, ας βάλουμε τα πράγματα σε μιαν άλλη βάση:

Η (όχι φυσικά «πλήρης») αυτοδιοίκηση των ΑΕΙ  περιλαμβάνει υποχρεωτικά τα ακόλουθα τρία πράγματα:

  1. Η πανεπιστημιακή κοινότητα (κυρίως οι καθηγητές που όμως εκφράζουν και τις επιθυμίες και τις ανάγκες της πλειοψηφίας των φοιτητών) θέτει τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία των ΑΕΙ και τη συμπεριφορά όσων μετέχουν σ’ αυτήν πάντοτε και αυτονόητα στα πλαίσια της υφισταμένης νομοθεσίας.
  2. Θεσπίζει ποινές για όσους παραβιάζουν τους κανόνες που συμφωνήθηκαν με τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες.
  3. Φροντίζει ώστε αυτοί που παραβιάζουν τους κανόνες να εντοπίζονται ώστε να τους επιβάλλονται οι προβλεπόμενες ποινές. Γιατί διαφορετικά τα ως άνω (1) και (2) παραμένουν «κενό γράμμα» και άνευ οιασδήποτε πρακτικής σημασίας.

Έτσι, φθάνουμε τελικά στο υποχρεωτικό συμπέρασμα ότι για να υπάρχει τελικά ουσιαστική αυτοδιοίκηση είναι απαραίτητη η ύπαρξη μιας μορφής αστυνομίας, που θα εντοπίζει τους παραβάτες και θα τους παραδίδει στη διοίκηση των ΑΕΙ για να τους επιβάλλει αυτή τις όποιες ακαδημαϊκές ή διοικητικές ποινές.

Αν φυσικά έχουμε διάπραξη ποινικών αδικημάτων, η πανεπιστημιακή αστυνομία έχει το αυτονόητο καθήκον να συλλαμβάνει τους αυτουργούς και να τους παραπέμπει στον εισαγγελέα για τα περαιτέρω.

Καθόσον δεν είναι δυνατόν να θεωρείται ότι υπάρχει «συνταγματική πρόβλεψη» ότι υφίσταται διάκριση ανάμεσα στους πολίτες και πως όποιοι διαπράττουν αδικήματα του ποινικού δικαίου μέσα σε κάποιους ειδικούς χώρους (που μάλιστα βρίσκονται μέσα σε «ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου»!) θα πρέπει να παραμένουν ασύλληπτοι και ατιμώρητοι !!

Ας το πάρουμε τελικά και κάπως διαφορετικά:

Από το 1975 που ψηφίστηκε η ως άνω διάταξη του Συντάγματος (Άρθρο 16, παρ. 5) έως τώρα, ποιο ήταν το αποτέλεσμα της αυθαίρετης και γελοίας ερμηνείας του διαβόητου «αυτοδιοίκητου» των Πανεπιστημίων;

Εξασφάλισε πράγματι την ομαλή λειτουργία τους ή αντίθετα την υπέσκαψε και της έφερε πάρα πολλά προσκόμματα;

Και αν όχι, μήπως έφθασε πλέον η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα ώστε να έχουμε πραγματική και ουσιαστική «αυτοδιοίκηση» των ΑΕΙ και όχι … συνδιοίκηση με τα όποια ταραχοποιά και υποκοσμικά στοιχεία;

Η απάντηση ας δοθεί από τον καθένα μας… 

Όσο για τον φαιδρό ισχυρισμό ότι η παρουσία αστυνομικών οργάνων θα «παραβιάσει το πανεπιστημιακό άσυλο εμποδίζοντας την ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα», νομίζω ότι οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια για αντίκρουση είναι εξίσου γελοία με τον ίδιο τον κωμικοτραγικό ισχυρισμό.

Αυτοί που εμποδίζουν στην πράξη τη διδασκαλία και την έρευνα είναι όσοι διαπράττουν το αδίκημα της κατάληψης, οι οποίοι ωστόσο παραμένουν μέχρι τώρα εντελώς ατιμώρητοι άρα και ασύδοτοι.

Αποτελεί κρίμα και ντροπή να ακούει κανείς παρόμοιες παραδοξολογίες, μπούρδες και συνειδητές ανακρίβειες από πανεπιστημιακούς καθηγητές, που υποτίθεται πως αποτελούν την «πνευματική ελίτ» και την καθοδήγηση των νέων στη γνώση και την υπηρέτηση της επιστήμης.

 Ας ξεκινήσουμε επιτέλους να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως έχει χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες ή ανόητες προκαταλήψεις.

Facebook Comments