Η επόμενη μέρα

«Πολύ θα ήθελα να κοιμηθώ ένα βράδυ και να ξυπνήσω το επόμενο πρωί σ’ έναν αλλιώτικο κόσμο, που τα υλικά του θα είναι η αντικειμενικότητα, η εμπιστοσύνη, η αφοσίωση, τα αξιοκρατικά κριτήρια, η γενναιοδωρία, η αυτογνωσία, η ταπεινότητα, η εξυπνάδα, αλλά…»

Τα στόματα άνοιξαν. Τα λόγια που ξεχύθηκαν, δυνατά και αποφασιστικά σα γροθιά ενώθηκαν το ένα με το άλλο. Ο στόχος ένας:  Η ΒΙΑ. Η ΛΕΚΤΙΚΗ, Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ, Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ.

Το σύστημα βρήκε για άλλη μια φορά τροφή για να καλύψει τα κενά που του προκάλεσε η καταιγιστική πολύμηνη παρουσία του covid 19 στην επικαιρότητα. Εκπομπές, παρουσιαστές, social media μπήκαν στον χορό. Εμβρόντητοι δημοσιογράφοι, καλεσμένοι υπό κατάρρευση. Ο ανθρώπινος πόνος βρήκε τη θέση του στην 24ωρη τηλεοπτική ψυχαγωγία και ενημέρωση. Τηλέφωνα πάρθηκαν, « ξεχασμένοι » ανασύρθηκαν, τα likes και τα comments πήραν φωτιά. Το ίδιο αυτό σύστημα είχε προχωρήσει « Στην ένωση της Άννας και της Δέσποινας » μόλις τον προηγούμενο μήνα. Η είδηση τότε κατάφερε να καταναλωθεί εύπεπτα από το πεινασμένο κοινό εντός βδομάδας. Ποιος ξέρει τι θα εφεύρει αυτό το σύστημα για τον μήνα Φλεβάρη; Εάν αυτή η τακτική δεν λέγεται: ΒΙΑΣΜΟΣ τότε πως λέγεται;

Με λίγα λόγια ζούμε εδώ και δεκαετίες παρέα, συντροφιά καθημερινά με μικρούς, ανεπαίσθητους, μεγαλύτερους ή χειρότερους βιασμούς που έχουν αφομοιωθεί με την ίδια μας τη ζωή απ’ τη πρώτη ανάσα μας και το πρώτο κλάμα μας σ’ αυτόν τον υπέροχο κατά τα άλλα κόσμο. Κάπου, κάποτε αυτοί θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι ανδρισμού, αυτοπεποίθησης, δυναμικότητας. Και σε αυτά τα λάθος πρότυπα δεν φταίνε μόνο οι θύτες, φταίνε και τα θύματα, φταίει ο στραβός δρόμος που όλο και πιο κόμπος γίνεται.

Εν κατακλείδι η ουσία στην επόμενη μέρα είναι η μηδενική ανοχή, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό. Αυτό όμως για να επιτευχθεί, προϋποθέτει τη δουλειά με τον εαυτό μας. Μόνο όταν χτιστεί με σωστά θεμέλια η ανάπτυξη μιας ισχυρής προσωπικότητας, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης και ελαχιστοποίησης των περιστατικών βίας.