Πως τα φερε η μέρα έτσι και τι δρόμους περίεργους ακολούθησε ο νους και μπλέχτηκαν, ένας μουσακάς, η γιορτή της Μάνας κι η Έφη Αχτσιόγλου…
 
Ένα μήνα τώρα τον σκεφτόμουν! Όχι πολύ παχύ, λεπτός μ αρέσει, με τις μελιτζάνες του, τα κολοκυθάκια και τις πατατούλες του, με τον πιπεράτο κιμά του και την θεσπέσια, βελουδένια μπεσαμέλ, να τον σκεπάζει, σαν νυφιάτικο στρωσίδι, σένα κρεβάτι,που ευτυχία πολλή προετοιμάζεται να δει και μυρωδιές ζωής να κρατήσει στα σπλάχνα του..
Η προετοιμασία άρχισε αργά το απόγευμα του Σαββάτου…
 
Μαζί, ξύπνησαν κι οι ενοχές της αμαρτωλής ευτυχίας…
Γιατί να τα τηγανίσω τα λαχανικά, πολύ ανθυγιεινά και βαριά θα γίνουν… Ψητά στο φούρνο όλα κι οι πατάτες το ίδιο…
Και στον κιμά, λίγο λάδι…Στη μπεσαμέλ τουλάχιστον να βάλω λίγο βούτυρο; όχι όχι, μια χαρά γίνεται και με το λαδάκι..,Και γάλα χωρίς λακτόζη εννοείται, γιατί θα με πειράξει και θα μετανιώσω που έφαγα..
 
Μην τα πολυλογώ, όμορφος έγινε εμφανισιακά! Νυφιάτικο κρεβάτι…Που το βράδυ ξαπλώνουν τα κορμάκια πάνω του κι αντί να παίξει δόξα και τιμή το ρόλο του, ακούει τη νύφη να λέει στο γαμπρό Μη μαγγίζεις στο κεφάλι καθόλου, γιατί θέλω κι αύριο να είναι χτενισμένα τα μαλλιά μου με το γαμπρό να απαντά Δεν είχα τέτοια πρόθεση μωρό μου, αλλά κι εσύ μη μαγγίξεις στο στήθος, γιατί τσούζει ακόμα από την αποτρίχωση!
Κάπως έτσι κι ο μουσακάς….
Ξενέρωτος…
 
Η γεύση ο, έχει μνήμες. Κι οι μνήμες από τους μουσακάδες των θειάδων και της μάνας, είχαν βγεί έξω έξω, σαν τις γιαγιάδες του χωριού, που από το πρωί στέκουν στα κεφαλόσκαλα τη Μεγάλη Πέμπτη, να υποδεχτούν τα εγγόνια, που θα φτάσουν το απόγευμα.
 
Έψαχναν οι γλώσσες για μελωμένες μελιτζάνες κι αέρινα κολοκυθάκια, για βουτηγμένες στην κόκκινη σάλτσα τηγανιτές πατάτες, για κιμά που λιώνει στο στόμα και σε παρηγορεί, για κρέμα που, δεν μπορεί, μάλλον σε γυρνά πίσω, στις κρέμες που σε τάιζε η μάνα σου όταν ήσουν μωρό, μα μάταια….
 
Απλά, διεκπεραιωτικά, ικανοποιήσαμε την ανάγκη μας για φαγητό, ενώ εγώ προσωπικά, αισθανόμουν οτι είχα διαπράξει μέγιστη ιεροσυλία..
Τότε θυμήθηκα, ότι την επόμενη, γιορτάζουν οι μαμάδες…
 
Γιατί ρε μάνα,δε με πήρες ένα τηλέφωνο, πριν ξεκινήσω να τον φτιάχνω; Να σου λεγα τα ιερόσυλα σχέδια μου και να μου βαζες δυο…φωνές! Πας καλά παιδάκι μου; Ψητές πατάτες χωρίς λάδι στο μουσακά; Σιγά μωρέ τις καταχρήσεις που κάνεις….Πόσες φορές τον φτιάχνεις, τόσο μπελαλίδικο φαί; Φτιάξτο κανονικά, να το φάτε, να το ευχαριστηθείτε, να μυρίσει το σπίτι κι από Δευτέρα, ρίξτο ξανά στα μπρόκολα και στα πίτουρα βρώμης!
Έτσι είναι οι πιο παλιές μαμάδες….
Απενοχοποιούν τις μικρές, αμαρτωλές χαρές τις ζωής..
Και ψήνουν και κάθε Κυριακή αρνάκι ψητό με πατάτες και δε γνωρίζουν τα μακαρόνια ολικής, ούτε την κινόα, κι εσύ που τα γνωρίζεις, σαν φυλακισμένος που περιμένει το επισκεπτήριο, περιμένεις το τάπερ με τα γεμιστά τους…
 
Μπουκώνεσαι με ηδονή, δίνοντας άλλοθι στον εαυτό σου ε, αφού τα έφερε η μάνα, θα τα πετάξουμε?
Κι απλώνεις τη γλώσσα σαν χαμαιλέοντας, να φτάσει μέχρι το πηγούνι, να γλείψεις το λαδάκι που έσταξε, μην πάει χαμένο.
Χρόνια πολλά στις μάνες μας, που κοσκίνισαν πολλά αλεύρια στη ζωή τους, μα τώρα ,μετά από πίκρες και λαχτάρες κι απάλευτα όνειρα, είπαν, ως εδώ, τέρμα το …κοσκίνισμα, όσα πάνε κι όσα έρθουν!
 
Ενός κακού μύρια έπονται…Μάζεψα το τραπέζι κι άνοιξα τον υπολογιστή. Δήλωση Αχτσιόγλου, πρώτη είδηση.
 
Την διάβασα και την ξαναδιάβασα. Μετά, σαν να μην πίστευα στα μάτια μου, την άκουσα κιόλας…
Σοκ!
Η κυρία Αχτσιόγλου, νομίζω θα γίνει μητέρα σε λίγο καιρό.
Ελα αγάπη μου έλα, να κάνουμε έναν Έλληνα ακόμα, θυμήθηκα το τραγούδι της Χαρούλας..
Πόσο σπουδαίο, πόσο ιερό, πόσο όμορφο! Να φέρνεις έναν άνθρωπο στον κόσμο! Να τον μεγαλώνεις, να ξενυχτάς στο προσκεφάλι του, να καρδιοχτυπάς όταν αργεί να γυρίσει, να μεγαλώνεις κι εσύ μαζί του και να μαθαίνεις, αυτά που ποτέ κανείς δε σου μαθε..
Πως αυγατίζει η καλοσύνη, πως μεγαλώνει και βαθαίνει η ψυχή, πως η αγάπη γίνεται κύμα που πρέπει να το τιθασεύσεις για να είσαι μάνα κι όχι τύραννος, πως το καλό σου παράδειγμα κι η συμβουλή, μπορούν να αλλάξουν λίγο τον κόσμο προς το καλύτερο..
 
Τι θα πει η κυρία Αχτσιόγλου στο παιδί της;
Μήπως ότι παρακαλούσαν όταν κυβερνούσαν, να θαλασσοπνίγονται άνθρωποι, για να δείχνουν με το αζημίωτο κάποιοι, τα φιλάνθρωπά τους αισθήματα προς τους μετανάστες;
Μήπως ότι, ήλπιζαν να εξαθλιωθεί όσο περισσότερο γινόταν η μεσαία τάξη, για να γεμίζουν οι ουρές των συσσιτίων με απελπισμένους κι ο Σύριζα να επαίρεται ότι …ταίζει το λαό;
Ή μήπως θα του πει για την πανδημία του κορονοϊού;
Ότι παίξανε τα ρέστα τους ,ποντάροντας στην αποτυχία μιας εθνικής προσπάθειας, που δεν είχε κομματικό πρόσημο;
Που ήταν απλά, η προσπάθεια, να νικήσει η ζωή το θάνατο, να μη χάνονται άνθρωποι στις εντατικές, να αντέξουμε ως κοινωνία, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες μέχρι να κοπάσει αυτό το πράγμα και να ξαναβρούμε την κανονικότητά μας.
Και κάνανε τα πάντα, για να μην έρθει ή δυνατόν, αυτή η κανονικότητα, ποτέ!
Πορείες, εκδηλώσεις, υποκινούμενα πάρτυ φορτισμένων νεαρών που δεν άντεχαν άλλο τον …εγκλεισμό, Κουφοντινειάδες, τρεις τέσσερις Πρωτομαγιές….
Ίσως αν, ο μη γένοιτο, όταν ο υιός Τζανακόπουλος ενηλικιωθεί, γίνει κάποια πολεμική σύρραξη με την Τουρκία, η μαμά θα πει στο γιο να φύγει, να μην πολεμήσει για τη χώρα του, υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι βλάκες ,να πεθάνουν γι αυτήν..
Στενοχωρήθηκα, γιατί η μέλλουσα αυτή μαμά, είναι νέα, είναι μορφωμένη, είναι στιβαρή παρουσία στην πολιτική σκηνή κι η χώρα, έχει ανάγκη από γυναίκες πολιτικούς.
 
Αλλά, κάτσε καλά Εφάκι….Όχι με τέτοια μυαλά! Ούτε τέτοιες μανούλες χρειάζεται, ούτε τέτοιες πολιτικούς, ούτε τέτοια Αριστερά.
Και σίγουρα, ποτέ ξανά τέτοιο μουσακά!

Facebook Comments