Όταν η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές του 2019, πολλοί είπαν ότι ήταν ο Αλέξης που ηττήθηκε κι όχι ο Μητσοτάκης που θριάμβευσε. Εν πολλοίς είχαν δίκιο, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαψεύστηκε τόσες φορές και με τόσο ηχηρό τρόπο, που η διακυβέρνηση του έμοιαζε μ’ έναν διαρκή αυτοπολυβολισμό των ποδιών του. Από την άλλη, η ΝΔ πήρε στην κάλπη της τόσο κόσμο από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚικό κέντρο, που δεν τον είχε δει ποτέ ούτε στα πιο τρελά της όνειρα. Λογικό ήταν να φανταστεί κανείς ότι επρόκειτο για μια έκτακτη κατάσταση, απότοκη της άθλιας κυβερνητικής θητείας μιας αριστεράς που τα ‘κανε όλα ανάποδα απ’ ότι υποσχέθηκε.

Έκτοτε πέρασαν δυο χρόνια. Τα οποία παραδεισένια τα περιμέναμε, κολασμένα μας προέκυψαν. Εξ αιτίας εξωγενούς παράγοντα βέβαια, μιας παγκόσμιας πανδημίας, αλλά πάντως αυτό δεν τα εμπόδισε να είναι και βασανιστικά και βαθύτατα αγχωτικά για όλους μας. Τώρα που ο κύκλος της πανδημίας βαίνει προς το τέλος του και ξαναβλέπουμε τα πράγματα, παρατηρούμε –ολίγον έκπληκτοι είναι αλήθεια- ότι πολιτικά μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2019. Ο Μητσοτάκης παραμένει κυρίαρχος, ο Τσίπρας πελαγωμένος και χωρίς πυξίδα.

Που οφείλεται όλο αυτό το αλλόκοτο; Αποδείχτηκε τόσο καλός διαχειριστής και οραματιστής ο Μητσοτάκης, που κανένας δεν μπορεί να παραβγεί μπροστά του; Ήταν τόσο τραυματική η εμπειρία της διακυβέρνησης Τσίπρα, που ούτε η χειρότερη παγκόσμια πανδημία δεν είναι ικανή να την στείλει στην λήθη; Σ’ έναν βαθμό ισχύει και το πρώτο και το δεύτερο. Όμως υπάρχει κάτι γενικότερο, βαθύτερο και ουσιαστικότερο, το οποίο επικαλύπτει όλα τα επιμέρους θέματα που προκύπτουν από τις καθημερινές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης ή των κομμάτων και από τις ιδιαιτερότητες των προσώπων.

Είναι πλέον φανερό ότι η Ελλάδα (και μαζί της όλη η Ευρώπη, του μονίμως επαναστατημένου νότου της περιλαμβανομένου) έχει μπει σε μια μακροχρόνια περίοδο ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, φαίνεται ότι η αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία βρίσκονται σε πλήρη υποχώρηση, ενώ αντιθέτως οι διάφορες εκδοχές της δεξιάς αποδεικνύονται ανθεκτικότατες, πολύ προσαρμοστικές, εξαιρετικά σύγχρονες και τρομερά ευέλικτες. Κατά έναν περίεργο τρόπο, η φιλελεύθερη πλευρά μοιάζει να έχει απαντήσεις για όλα τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής, όχι ασφαλώς κοινά αποδεκτές αλλά πάντως κάτι να έχει να πει. Αντιθέτως, η αριστερά και η παλιά σοσιαλδημοκρατία, μοιάζουν σαν να μην μπορούν να κατανοήσουν τις σημερινές εθνικές και παγκόσμιες συνθήκες, με αποτέλεσμα να μην έχουν καμιά σύγχρονη απάντηση.

Αυτό ονομάζεται πλήρης πολιτικο-ιδεολογική ηγεμονία. Κι όταν αυτού του είδους οι ηγεμονίες παγιωθούν, τότε θέλουν μια δεκαετία για να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους, πριν επανεμφανιστεί αντίπαλος με αξιώσεις. Εκεί βρισκόμαστε τώρα.     

Facebook Comments