Πολλή κουβέντα και πολλές κινητοποιήσεις έχουμε δει πρόσφατα εξ αφορμής του εργασιακού νομοσχεδίου του 2021 που κατατέθηκε στη Βουλή.

Το νομοσχέδιο αποτελείται από επτά Μέρη. Η περισσότερη κριτική βασίζεται σε ερμηνεία συγκεκριμένων άρθρων, κατά το πως βολεύει αυτόν που την ασκεί, όσον αφορά το ΜΕΡΟΣ ΙV: ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ και για θέματα σχετικά με ωράριο απασχόλησης, υπερωρίες, απολύσεις, έννομη προστασία.

Ας δούμε όμως κάποιες άλλες πτυχές που δεν κολακεύουν το προτεινόμενο νομοσχέδιο.

Το σχέδιο νόμου ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ «Για την Προστασία της Εργασίας – Σύσταση Ανεξάρτητης Αρχής «Επιθεώρηση Εργασίας» – αναφέρεται ότι ενσωματώνει: 

  • τη Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον χώρο της εργασίας –
  • τη Σύμβαση 187 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για το Πλαίσιο Προώθησης της Ασφάλειας και της Υγείας στην Εργασία –
  • την Οδηγία (ΕΕ) 2019/1158 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 20ής Ιουνίου 2019 για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής

Βασικός σκοπός της τελευταίας είναι η ίση μεταχείριση μεταξύ ανδρών και γυναικών (ενδιαφέρον ότι το νομικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δέχεται δύο φύλα σε πείσμα των ορθοπολιτικών καιρών, και όχι περισσότερα, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση). Μεταξύ άλλων αναφέρει ως πρόβλημα την έλλειψη νομοθεσίας σε μερικά Κράτη Μέλη σχετικά με γονικές άδειες στον πατέρα με συνέπεια να μην μπορούν να μοιραστούν τις ευθύνες ανατροφής. Στην συνέχεια προτρέπει για ορισμό της περιόδου απουσίας, τις συνθήκες για να δοθούν, την έγκαιρη ενημέρωση και άλλα θέματα που επαφίεται σε κάθε κράτος μέλος να ρυθμίσει.

Φυσικά οι συντάκτες της Ευρωπαϊκής Οδηγίας αντιλήφθηκαν τι στρεβλώσεις μπορεί να επιφέρουν κάποια μέτρα στην αγορά εργασίας και έτσι ενσωμάτωσαν σχετική πρόβλεψη μέσα στο κείμενο.

Αν διαβάσει κανείς την οδηγία 2019/1158 (εδώ) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, άρθρο (48), αναφέρει ξεκάθαρα ότι οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν την πλειοψηφία των εταιριών στην ΕΕ, έχουν περιορισμένους οικονομικούς, τεχνικούς και ανθρώπινους πόρους. Κατά συνέπεια, συνεχίζει το άρθρο 48, τα κράτη μέλη όταν ενσωματώσουν την οδηγία οφείλουν να αποφεύγουν να τις επιβαρύνουν δυσανάλογα με περιττούς διοικητικούς, οικονομικούς και νομικούς περιορισμούς δημιουργώντας εν τέλει αντικίνητρα για να συμμορφώνονται οι εταιρίες με αυτή την οδηγία. Λογικό.

Τι έκανε ο Έλληνας νομοθέτης; Ενσωμάτωσε την οδηγία στο Μέρος ΙΙΙ και από το Άρθρο 24 έως 66 προσπαθεί να ρυθμίσει θέματα όπως άδεια παρακολούθησης σχολικής επίδοσης τέκνου, ειδική παροχή προστασίας μητρότητας, άδεια φροντίδας τέκνου, άδεια γάμου, άδεια προγεννητικών εξετάσεων, επέκταση της άδειας πατρότητας στις 14 από 10 ημέρες, επέκταση στην άδεια λοχίας στις 9 εβδομάδες και άλλα με τον μόνο τρόπο που ξέρει: οριζόντια για όλες τις επιχειρήσεις χωρίς κανένα διαχωρισμό ή πρόβλεψη για το μέγεθος και το αν μπορούν όλες να ανταπεξέλθουν, παραβλέποντας το ίδιο το πνεύμα της οδηγίας.

Μόνη εξαίρεση στο ελληνικό νομοσχέδιο το  Άρθρο 41 σχετικά με το μειωμένο ωράριο γονέων παιδιών με αναπηρία όπου τα ευεργετήματα για μείωση του ωραρίου εργασίας έχουν εφαρμογή σε εταιρίες με τουλάχιστον 50 άτομα.

Με άλλα λόγια το κράτος, για να αποφύγει να αναλάβει μέρος του οικονομικού βάρους των ρυθμίσεων μέσω των προνοιακών δομών, τις μετακυλίει οριζόντια σε όλες τις επιχειρήσεις, είτε έχουν 5 άτομα, είτε 1005. Τυπική, όσο και προβλεπόμενη σοσιαλιστικολάγνα προσέγγιση.

Και πάμε στο Μέρος ΙV, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ: ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» όπου στο Άρθρο 74 αναλύεται η υποχρέωση για την Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας, και διαβάζουμε τα εξής:

  • Επιχειρήσεις – εργοδότες υποχρεούνται να διαθέτουν και να λειτουργούν ηλεκτρονικό σύστημα μέτρησης του χρόνου εργασίας των εργαζομένων της, άμεσα συνδεδεμένο και διαλειτουργικό, σε πραγματικό χρόνο, με το Π.Σ. ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ.
  • Η μέτρηση του χρόνου εργασίας πραγματοποιείται με τη χρήση ψηφιακής κάρτας εργασίας. Με τη χρήση της, καταγράφεται σε πραγματικό χρόνο στο Π.Σ. ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ κάθε μεταβολή που αφορά στον χρόνο εργασίας των εργαζομένων, της ιδίως, η ώρα έναρξης και λήξης της εργασίας, το διάλειμμα, η υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου εργασίας και κάθε είδους άδεια.

Στην καριέρα μου έχω συνεργαστεί με διάφορους εργοδότες. Από πολυεθνικές στην Ευρώπη που επέλεγαν να μην χρησιμοποιούν καν κάρτα ελέγχου άφιξης-αποχώρησης  διότι θεωρούσαν ότι οι εργαζόμενοι λειτουργούν καλύτερα χωρίς ασφυκτικό έλεγχο, μέχρι  εταιρίες εκτός Ευρώπης που χρησιμοποιούν εφαρμογή στο κινητό όπου ο εργαζόμενος πληκτρολογεί είσοδο-έξοδο όταν το GPS αναγνωρίζει ότι είναι εντός ορίων των εγκαταστάσεων. Στην ίδια εφαρμογή δηλώνονται και εγκρίνονται άδειες και υπερωρίες. Τα δεδομένα μεταφέρονται αυτόματα στη βάση δεδομένων του γραφείου ανθρωπίνων πόρων.

Άλλο πράγμα να δηλώνονται στο ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ οι παρουσίες των εργαζομένων απολογιστικά και άλλο να επιβάλλεται το τεχνολογικό σύστημα με το οποίο αυτό θα γίνεται, και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο. Είναι αχρείαστη επιβολή ενός μονοδιάστατου τρόπου καταγραφής (ξανά χωρίς διαφοροποίηση μεγέθους και είδους εταιρίας)  όταν οι επιχειρήσεις έχουν τους δικούς τους τρόπους να το ελέγχουν ή την δική τους φιλοσοφία στις σχέσεις τους με τον εργαζόμενο. 

Το Κράτος, εκ προοιμίου, θεωρεί τις επιχειρήσεις ως δυνητικούς παραβάτες των εργασιακών δικαιωμάτων και προωθεί λύσεις περισσότερου ελέγχου και κρατισμού ενώ η οικονομία μας απαιτεί περισσότερη ευελιξία και καινοτομία. Όσο μεγαλώνει η οικονομία, τόσο θα ενδυναμώνονται και οι εργαζόμενοι.

Το βασικό πρόβλημα του νομοσχεδίου είναι ότι προφασίζεται την εναρμόνιση με κοινοτικές οδηγίες αλλά χρησιμοποιείται για υπερύθμιση της αγοράς εργασίας χωρίς καμία διάκριση ρόλου ή μεγέθους, ερχόμενο σε προφανή αντίφαση με το πνεύμα των οδηγιών τις οποίες υποτίθεται ότι ακολουθεί. Και δεν είναι η πρώτη φορά… 

Facebook Comments