Με την εξιχνίαση του εγκλήματος στα Γλυκά Νερά, διάφοροι ιδεολογικοί κύκλοι βρήκαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκμεταλλευτούν το πρόσφορο έδαφος που διαμόρφωσε η αμηχανία και το σοκ τής κοινής γνώμης για να προωθήσουν την κοινωνικοπολιτική τους ατζέντα. Έτσι, εργαλειοποιούν το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα για τους σκοπούς υπηρέτησης τής υπόγειας προπαγάνδας τους, προβάλλοντάς το με τον γλαφυρό δόλιο νεολογισμό: «γυναικοκτονία»∙ ένας όρος που αναπαράγεται με λαϊκιστικά μηρυκαστικό τρόπο και από διάφορα μήντια.

Ο (παντελώς αδόκιμος) διαχωρισμός τού – μοναδικού συμβατού για μία τέτοια πράξη – όρου “ανθρωποκτονία” σε δύο πόλους, ήτοι σε “γυναικοκτονία” και “ανδροκτονία”, πέραν του ότι είναι αχρείαστος, μόνο αγαθός και καλοπροαίρετος ΔΕΝ είναι. Οι κύκλοι που τον προωθούν, εκτός τού ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν ποτέ τον όρο ανδροκτονία παρά επιλεκτικά τον ένα μόνο πόλο, αυτόν τής “γυναικοκτονίας”, έχουν ένα μοναδικό σκοπό: να επιβάλλουν την μεταμοντέρνας αντίληψης πολιτική τους ατζέντα στο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι. Μία νεο-αριστερίστικη μονολιθική ατζέντα που με πρόσχημα πιασάρικες αφορμές γεγονότων, αναζητά ευκαιρίες να καταγγέλλει την «πατριαρχία» και κάθε λογής κοινωνική ιεραρχία σαν τη – δήθεν- αιτία όλων των κοινωνικών προβλημάτων και ανισοτήτων.

Αυτή όμως η ατζέντα σε καμία περίπτωση δεν υπηρετεί το οικοδόμημα τού αξιακού μας πολιτισμού που υποκριτικά επικαλούνται ότι προασπίζονται οι ζηλωτές της. Καθότι πίσω από την εξωραϊσμένη βιτρίνα τών δήθεν καλών τους προθέσεων υπάρχει μία συγκαλυμμένη πρόθεση καπελώματος τού υπάρχοντος πλαισίου πολιτισμού και στόχευση ιδεολογικής τους επικυριαρχίας._

Η ειδεχθής ανθρωποκτονία στα Γλυκά Νερά επ’ ουδενί ήταν έγκλημα με πατριαρχική σημειολογία (ανδρική βία εναντίον των γυναικών) όπως εμμέσως προσπαθούν να το αναγάγουν , αλλά μία στυγνή δολοφονία με έντονα χαρακτηριστικά ψυχοπαθολογίας. Η ψυχρή ωμότητα και η στυγερότητα τής πράξης είναι τα στοιχεία εκείνα που μας συγκλόνισαν. Είναι το ψυχολογικό κυνικό υπόβαθρο τού φόνου∙ και όχι το ότι το θύμα ήταν γυναίκα.

Η φρίκη δεν πηγάζει από το φύλο τού θύματος ή από το τυχόν «πατριαρχικό» ιδεολογικό υπόβαθρο της πράξης (που είναι άγνωστο αν υπάρχει), αλλά από το ηθικό και ψυχικό πλαίσιο λειτουργίας τού δράστη: το πώς ο ίδιος εν τέλει ανέχθηκε, επέτρεψε στον εαυτό του, να πράξει όσα έπραξε. Ο αποτροπιασμός έγκειται λοιπόν στη στυγερότητα τής καθαυτής ανθρωποκτονίας, αδιακρίτως γένους τού θύματος.

Η προσπάθεια διαφόρων κύκλων να μεταφέρουν το κέντρο βάρους νοήματος τής υπόθεσης από καθεαυτό το έγκλημα και το αποτρόπαιο τής πράξης, μετακυλίοντάς το προς την ιδεολογική πλατφόρμα που εξυπηρετεί την ψευδο-ορθοπολιτική κοινωνικοπολιτική τους ατζέντα, είναι μία ύπουλη και δόλια κίνηση που προσωπικά τη θεωρώ άθλια και, κυρίως, κοινωνικά επικίνδυνη. Επιχειρούν να παίξουν τα ιδεολογικής κυριαρχίας παιχνίδια τους στη πλάτη τής κοινωνίας, εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία αμηχανία και αποτροπιασμό τής κοινής γνώμης μπροστά σε ένα αποκρουστικό έγκλημα.

.

Το φονικό στα Γλυκά Νερά είναι εμφανής περίπτωση ειδεχθούς ανθρωποκτονίας. Αν κάτι την κάνει επιπλέον ειδεχθέστερη και είναι το γεγονός ότι θύμα ήταν η μάνα του μωρού παιδιού του∙ και όχι το ότι ήταν γυναίκα. Αν αντί για μία γυναίκα είχε δολοφονήσει με τον ίδιο σκαιό τρόπο έναν γείτονα φίλο του ή έναν ξάδελφό του, η ηθική βαρύτητα τής ανθρωποκτονίας και το υπόβαθρο τής ψυχοπαθολογίας που το επέτρεψε να συμβεί, θα ήταν απολύτως ίδια. Επομένως, το ξεχείλωμα περί δήθεν “γυναικοκτονίας” δεν είναι παρά ένα πρόσχημα άλλων σκοπιμοτήτων∙ ένα εργαλείο καπελώματος τού πολιτισμού μας και επιβολής μίας γκρίζας ριζοσπαστικής ατζέντας: τής κοντόθωρης, μεταμοντέρνας, «ορθοπολιτικής» ανάγνωσης τού κόσμου που επενδύει στην αποδόμηση τού δυτικού πλαισίου κοινωνικής συγκρότησης. Αυτή η ατζέντα, καθώς η επιρροή της σταδιακά ενισχύεται από την αποδοχή αφελείας ανθρώπων με αγαθές προθέσεις, διαβρώνει σιγά-σιγά και ανεπίγνωστα το αξιακό θεμέλιο συγκρότησης του δυτικού κόσμου. Ας έχουμε λοιπόν το νου μας.

_

Χρειάζεται να μιλήσουμε για την ημι-μετέωρη θέση τής γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο (που σε αρκετά μεγάλο βαθμό οφείλεται ‘καί’ στην υπερβολή ή τη μυωπική ρηχότητα τού γυναικείου κινήματος), για το ιδεατό ποιόν τής κοινωνικής ισότητας και των σχέσεων των φύλων, για το πόσα πρέπει ακόμη να γίνουν, να διορθωθούν λάθη, να καλλιεργηθούν πλαίσια επιγνώσεων υγιούς συσχέτισης με συμφιλιωτική (αλληλο)κατανόηση των ξεχωριστών επιμέρους ρόλων και τής διαφορετικότητας των φύλων, αλλά και για χίλια άλλα πράγματα; Βεβαίως και πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά! Και μάλιστα επί ώρες, επί μέρες και με ανοιχτό πνεύμα. Να αναζητήσουμε βήματα και διαδρομές προς μία μεστά συνεκτικότερη και συναισθηματικά ώριμη κοινωνία ελεύθερων εξατομικευμένων ανθρώπων.

Όμως, το να μη συζητάμε όλα αυτά, αλλά να αναλωνόμαστε σε διαιρετικές ανταγωνιστικές διαμάχες στη βάση συνθημάτων και ρηχών δικαιωματισμών, υπό το καταναγκαστικό βάρος που επιχειρούν να επιβάλλουν διάφοροι νέο-αριστερίστικοι κύκλοι που επενδύουν στην διαίρεση και αμφισβήτηση, θα ήταν η θλιβερότερη ήττα μας .

Να τα συζητήσουμε λοιπόν ελεύθερα και με πνεύμα αναζήτησης τής αλήθειας που θα φωτίζει και διέπει έναν πνευματικότερο κόσμο∙ Αλλά όχι με το αντι-πνεύμα τής ανάγκης συνεχούς επιβεβαίωσης των κάθε λογής ψυχαναγκαστικών προκαταλήψεων και ιδεοληψιών∙ είτε των δικών μας, είτε εκείνων που μας τις επιβάλλουν δολίως κάποιοι άλλοι πονηροί ή απλώς ανόητοι.

Facebook Comments