Τα δικαιώματα των εμβολιασμένων

Η εποχή της πανδημίας της COVID-19 έχει φέρει πολλές ανατροπές στις ανθρώπινες κοινωνίες και πολλά «αυτονόητα» που γνωρίζαμε και αποδεχόμασταν ως τέτοια χρειάζονται αναθεώρηση, τουλάχιστον για όσο διάστημα διαρκεί η μάστιγα αυτή που έχει προκαλέσει ήδη πάνω από 4 εκατομμύρια θανάτους και έχει δραματικές οικονομικές συνέπειες.

Τα μόνα που δεν χρειάζεται να αναθεωρηθούν, αλλά αντίθετα να αναδειχθούν για να τα έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας είναι οι δύο βασικές αρχές ενός φιλελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος:

• Η προσωπική ελευθερία κάθε πολίτη αποτελεί υπέρτατο αγαθό και πρέπει να προστατεύεται. Για να προστατεύεται όμως η ελευθερία όλων των πολιτών ταυτόχρονα, η ελευθερία του καθενός σταματάει εκεί που αρχίζει να θίγεται η ελευθερία των υπολοίπων.
• Οι πολίτες έχουν μεν δικαιώματα, αλλά έχουν και υποχρεώσεις, οι οποίες και αποτελούν δικαιώματα για κάποιους άλλους καθώς και για το κοινωνικό σύνολο.   

… … …

Τα εκατέρωθεν επιχειρήματα

Αφού οι πάσης φύσεως και κατηγορίας υπέρμαχοι του αντιεμβολιαστικού κινήματος – (που θυμίζει περισσότερο ‘αίρεση’ λόγω του πάθους, με το οποίο εκδηλώνεται) εξάντλησαν «επιχειρήματα» του τύπου:

– Ο ιός που προκαλεί COVID-19 δεν υπάρχει.

– Η COVID-19 είναι γριπούλα.

– Λένε ψέματα γιατί θέλουν να μας πουλήσουν εμβόλια και να θησαυρίσουν σε βάρος μας.

– Λένε ψέματα γιατί θέλουν να μας κλείσουν μέσα και να μας επιβάλουν «δικτατορία του lockdown».

– Το εμβόλιο περιέχει AIDS, υπολείμματα εμβρύων από εκτρώσεις, μικροτσιπς – μικροπομπούς για να μας παρακολουθούν και να μας ελέγχουν, ή νανοσωματίδια προγραμματισμένα να μας κάνουν κακό γενικώς… και ειδικότερα για να μας αλλάξουν το DNA…

– Τα εμβόλια προκαλούν θρομβώσεις και άλλες θανατηφόρες παρενέργειες (τις οποίες προφανώς δεν προκαλεί η «γριπούλα»)

– … … … (ασφαλώς κάποια μου έχουν ήδη διαφύγει)

… κατέληξαν στο ένα και «αχτύπητο» επιχείρημα του τύπου:

– Δεν εμβολιάζομαι γιατί έτσι γουστάρω και γιατί έχω κάθε δικαίωμα !

Στο τελευταίο επιχείρημα έχουν ένα δίκιο γιατί σε ένα δημοκρατικό καθεστώς δεν είναι επιτρεπτό να επιβάλλεται ως υποχρέωση σε οποιονδήποτε πολίτη να κάνει κάτι, το οποίο αφορά άμεσα τον εαυτό του, όπως είναι το εμβόλιο, έστω και αν αυτό αφορά εμμέσως όλους τους άλλους.

Επίσης δεν υπάρχει συμβατός με το δημοκρατικό πολίτευμα τρόπος να συλλαμβάνεται κάποιος πολίτης και να του διενεργείται το εμβόλιο δια της βίας. Αυτό μόνο στα ζώα είναι νοητό να συμβαίνει.

Έτσι λοιπόν:

– Ο εμβολιασμός μπορεί και πρέπει να είναι προαιρετικός, όπως ρητά προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα (βλ. παρακάτω).

– Η στάση όμως όλων των άλλων απέναντι σε όποιον επιλέγει να μην εμβολιαστεί (για τους δικούς του λόγους, που γίνονται κατ’ ανάγκην αποδεκτοί) είναι επίσης προαιρετική. Ουδείς μπορεί να επιβάλλει στον οποιονδήποτε (είτε φυσικό πρόσωπο, είτε οργανωμένο σύνολο ατόμων, είτε νομικό πρόσωπο), να δέχεται στο σπίτι του, στο αυτοκίνητό του, στις εγκαταστάσεις του και στην επιχείρησή του οποιονδήποτε άλλον.

… … …

Ας δούμε όμως αναλυτικότερα τα δικαιώματα των εμβολιασμένων, οι οποίοι:

– Αφενός μεν ακολούθησαν τις συμβουλές και εισηγήσεις μιας συντριπτικής πλειοψηφίας ειδικών επιστημόνων και προσωπικοτήτων διεθνούς κύρους και εμβέλειας.

– Αφετέρου δε αποτελούν οι ίδιοι τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.

Μεταξύ αυτών των δικαιωμάτων περιλαμβάνεται το αναφαίρετο και αυτονόητο δικαίωμα στην υγεία και την επιβίωση των εαυτών τους και των αγαπημένων τους προσώπων.

Περιλαμβάνεται επίσης το πολύ σημαντικό δικαίωμα του να επιστρέψουμε όλοι μας σε μια κατάσταση χωρίς περιορισμούς, χωρίς lockdown, χωρίς υποχρεωτικές μάσκες και με μια οικονομία που μπορεί να αναπτύσσεται και σε κάθε περίπτωση να μην καταβαραθρώνεται με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή όλων μας.

Για να διασφαλίσουμε λοιπόν τα παραπάνω δικαιώματα, θα πρέπει να μπορούμε να κάνουμε χρήση μερικών ακόμη δικαιωμάτων, ή τουλάχιστον ευλόγων αιτημάτων:

• Να μη δεχόμαστε στο σπίτι μας, ή στις επιχειρήσεις μας άτομα που αρνούνται να εμβολιαστούν είτε ως πελάτες, είτε ως εργαζομένους.

• Να απαιτούμε να εισέρχονται και να μετέχουν σε πάσης φύσεως εκδηλώσεις με πολλά άτομα (καλλιτεχνικές, επιστημονικές, πολιτικές κλπ…) μόνο εμβολιασμένοι συμπολίτες μας, προκειμένου να μετέχουμε και εμείς. Σε διαφορετική περίπτωση έχουμε το δικαίωμα να μη συμμετέχουμε με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επιτυχία της εκδήλωσης.  

• Να απαιτούμε να γίνεται το ίδιο στα μέσα μαζικής μεταφοράς προκειμένου να τα χρησιμοποιούμε και εμείς.

• Να απαιτούμε να εργάζονται μόνο εμβολιασμένα άτομα σε δημόσιες δομές (νοσοκομεία, υπουργεία κλπ.), οι οποίες άλλωστε συντηρούνται με τους φόρους που καταβάλλουμε.

Θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά ακόμη, αλλά δεν χρειάζεται άπαξ και το πνεύμα των ευλόγων αντιδράσεων που δικαιούνται να έχουν οι εμβολιασμένοι έχει γίνει κατανοητό και αποδεκτό.

Ας μη ξεχνάμε ότι δικαίωμα του τύπου «επειδή έτσι γουστάρω» δεν υφίσταται σε μια κοινωνία και μάλιστα δημοκρατική και φιλελεύθερη.

Γιατί η ελευθερία και τα δικαιώματα του καθενός σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των άλλων :

Έτσι, το δικαίωμα κάποιου να εμβολιαστεί δεν θίγει στο ελάχιστο κανένα δικαίωμα κανενός άλλου. Ο εμβολιασμένος δεν μπορεί να μεταδώσει το εμβόλιο που ο ίδιος έκανε σε κανέναν άλλον.

Αντίθετα το «δικαίωμα» κάποιου να μην εμβολιαστεί θα πρέπει να συνδυάζεται από την απώλεια του δικαιώματος να κυκλοφορεί ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, γιατί θα μπορεί να τους μεταδώσει τη νόσο και αυτό είναι κάτι που εκείνοι έχουν κάθε δικαίωμα να αποφύγουν.

Οι «άλλοι» που κινδυνεύουν από τον μη εμβολιασμένο είναι προφανώς οι επίσης ανεμβολίαστοι, για τους οποίους θα μπορούσε να πει κανείς ότι «τα ήθελαν και τα έπαθαν».

Μπορεί όμως ανάμεσα σ’ αυτούς που κινδυνεύουν να είναι κάποιοι που δεν είχαν έως τώρα δυνατότητα να εμβολιαστούν (π.χ. λόγω μικρής ηλικίας) ή που εμβολιάστηκαν μεν, αλλά δεν ανέπτυξαν (ακόμη) ανοσία, ή ανήκουν στη μικρή μειοψηφία που δεν θα αναπτύξουν επαρκή ανοσία.

Επίσης, το «δικαίωμα» του μη εμβολιασμού θίγει καίρια ή υπονομεύει το δικαίωμα όλων ημών των υπολοίπων να ξαναγυρίσουμε σε μια κανονική ζωή, όπως εξήγησα παραπάνω.

… … …

Τι λέει το Σύνταγμα

Για όσους εκ των αντιεμβολιαστών επιδιώξουν να αντιτάξουν «συνταγματικά κατοχυρωμένα» δικαιώματα, υπάρχουν αρμοδιότεροι από μένα (νομικοί και κατ’ εξοχήν συνταγματολόγοι) να διατυπώσουν την άποψή τους.

Μέχρι τώρα δεν γνωρίζω κάποιον συνταγματολόγο που να τους δικαιώνει.

Η δική μου άποψη του μη ειδικού διαμορφώνεται από μια απλή ανάγνωση κάποιων άρθρων του ισχύοντος Συντάγματος, τα οποία είναι σαφέστατα και θα υπενθυμίσω απλά χωρίς κανένα περαιτέρω σχόλιο :

(Άρθρο 5, Παρ. 2) «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας του.

(Άρθρο 5, Παρ. 1) Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων…

(Άρθρο 5, Παρ. 5) «Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας…»

(Άρθρο 21, Παρ. 3) «Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.»

… … …

Επίλογος

Όσοι επιλέγουν να μην εμβολιάζονται είτε γιατί φοβούνται το εμβόλιο, είτε για άλλους λόγους «αρχής» ή «θεωριών», καλό θα ήταν να λάβουν υπόψη τους και κάποιες στατιστικές.

Αυτές λένε ότι οι όποιοι κίνδυνοι για θάνατο από τη μόλυνση και τη συνακόλουθη νόσηση από COVID-19 (περίπου 1-2%) είναι 10.000 με 20.000 φορές περισσότεροι από τον κίνδυνο θανάτου από το εμβόλιο (της τάξεως του 1 στο εκατομμύριο).

Παρόμοια αναλογία προκύπτει και όταν συγκρίνουμε τις επικίνδυνες επιπλοκές της νόσου (που οδηγούν σε προσωρινές ή μόνιμες αναπηρίες) σε σχέση με τις αντίστοιχες παρενέργειες των εμβολίων.

Οι στατιστικές αυτές δεν αποτελούν ούτε «εκφοβισμό» ούτε «δικτατορία». Είναι η σκέτη πραγματικότητα, την οποία – δυστυχώς για κάποιους – δεν θα έπρεπε να αγνοούμε, ούτε να κάνουμε την άγνοιά μας «σημαία» και να κατεβαίνουμε σε διαδηλώσεις για να την υπερασπιστούμε.

Φαίνεται όμως ότι η «δικτατορία του lockdown» προκαλείται περισσότερο με τις «δικτατορίες» του παραλογισμού, της ασυνειδησίας, της επιπολαιότητας και της παράνοιας, από τις οποίες είναι μάλλον αδύνατο να μπορέσουμε να απαλλαγούμε, τουλάχιστον στο αμέσως προσεχές μέλλον.