Γυναικοκτονία

Δεν είναι η πρώτη φορά που δολοφονίες γυναικών φιγουράρουν στα πρωτοσέλιδα. Αν ανατρέξεις στην ιστορία θα δεις ουκ ολίγες περιπτώσεις στο μακρινό ή κοντινό παρελθόν. Και το κακό είναι και στο μέλλον. Ανάμεσά μας ζουν οι επίδοξοι δολοφόνοι με τα διόλου αγγελικά πρόσωπα, όλα αυτά τα τραυματισμένα στη ψυχή παιδιά που καθημερινά δίνουν δείγματα ανισορροπίας, αλλά και τα ανυποψίαστα ή τα ελάχιστα υποψιασμένα θύματα τους.

Είναι τα παιδιά που ξεχειλίζουν από «μαγκιά». Που στολίζουν τη γυναίκα οδηγό στο τιμόνι και μαρσάρουν με 150, που παραβιάζουν πάντα τα stop, που δε φοράνε ποτέ ροζ γιατί είναι το γκέι χρώμα, που μιλάνε ακατάπαυστα για εμπειρίες ζωής, που διακόπτουν, που προσβάλλουν, που θέλουν τη γυναίκα υπηρέτη των επιθυμιών τους, που κάνουν λαμογιές για να τις σκαπουλάρουν, που χρησιμοποιούν μέσα και μεσάζοντες, που πίνουν αλκοόλια, που φεύγουν απ’ το κρεβάτι του έρωτα όταν ικανοποιηθούν οι ίδιοι, που εν τέλει θεωρούν τη γυναίκα κατώτερο ον.

Είναι οι γυναίκες που δέχονται έναν καθημερινό βιασμό. Άλλοτε ανεπαίσθητο κι άλλοτε ισχυρό. Στο σώμα. Στη ψυχή. Η ψευδαίσθηση της ύπαρξης ισχύος. Η ψευδαίσθηση της ικανής ποσότητας ανδρισμού. Η ψευδαίσθηση του πατέρα ως προτύπου. Η σιωπή. Ο μη χωρισμός. Η συντήρηση της κατάστασης.

Είναι οι γονείς. Είναι ο πατέρας που διδάσκει το μικρό γιόκα του πως να «γαμάει»  τους  πάντες και τα πάντα απ’ τη κούνια. Κι είναι η μητέρα που διδάσκει τη μικρή κορούλα της πως να υποτάσσεται και να υπομένει τους πάντες και τα πάντα γιατί αυτή είναι η αποστολή της γυναίκας.

Είναι και οι γεννημένοι δολοφόνοι. Αυτοί που θα πάρουν προσλαμβάνουσες από οικογένεια και κοινωνία,  αλλά θα έχουν και την αρρώστια μέσα τους.

Αλλά είναι και η ίδια η κοινωνία. Τα χρόνια άλλαξαν αλλά πάντα ένας γάμος με έναν πλούσιο γαμπρό και μια όμορφη βιτρίνα θα αποτελεί συνταγή ευτυχίας. Τι κι αν στο εσωτερικό γίνεται γης μαδιάμ, το θέμα είναι η βιτρίνα και το «Τι θα πει ο κόσμος;».