Λόγω σοβαρότατου προβλήματος υγείας συγγενικού του προσώπου παρακολούθησε τα τελευταία διαδικτυακά μαθήματα πριν  τις πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από δωμάτιο νοσοκομείου.

Τον είδα όταν πήρε τους βαθμούς του που του εξασφάλιζαν την είσοδο του σε Πανεπιστήμιο της επιλογής του και μάλιστα στην Αθήνα.

“Με ενδιαφέρει να σπουδάσω για να μάθω αλλά είμαι αποφασισμένος να φτιάξω κάτι δικό μου στο μέλλον” μου εξομολογήθηκε .
Σπάνια ακούω απο νέους τέτοια δήλωση με αυτοπεποίθηση και πάθος. Του χαμογέλασα χαρούμενος.
Επικοινώνησε μαζί μου για να καταλήξουμε στην τελικές του επιλογές  του για το μηχανογραφικό του δελτίο.

“Διακοπές δεν πηγές ακόμα;” τον ρώτησα.
“Τώρα δουλεύω σε βενζινάδικο και αν μαζέψω αρκετά ίσως να πάω. Ξοδεύω μόνο από αυτά που έχω” μου είπε ενώ ήξερα ότι θα του τα έδιναν οι γονείς του αν τους τα ζητούσε.

Δεν είναι μόνο ένας, υπάρχουν πολλοί. Δεν κάνουν μόνο κορονοπάρτυ.

Είναι νέοι, έχουν θέληση, έχουν  στόχους και είναι πιο ρεαλιστές και  προσγειωμένοι ακόμα και από τους γονείς τους.
Είναι τα παιδιά της κρίσης.

Και έρχονται με φόρα και πάθος.
Μαζί τους !

Facebook Comments