Ιωάννα

Το όνομα χωρίς επίθετο. Όπως στις αρχαίες τραγωδίες.

Η πόρτα ανοίγει. Η μορφή εμφανίζεται. Σηκώνεται με δυσκολία. Περπατάει με δυσκολία. Ανεβαίνει τα σκαλιά με βοήθεια. Δύο μάτια, δύο χείλη, δύο χέρια. Τα υπόλοιπα κρυμμένα. Με μια εμφάνιση υπέρκομψη. Ευθυτενής.  Αποπνέει γοητεία.  Αυτό το σώμα το τόσο ταλαιπωρημένο, με τις βαθιές πληγές, αυτό το σώμα που αναπνέει ακόμα, με τα πολλαπλά χειρουργεία, μ’ αυτά που έγιναν, μ’ αυτά που έρχονται.

Οι δημοσιογραφίσκοι τρέχουν, με κάμερες, με μικρόφωνα, ποδοπατώντας ότι βρεθεί στο πέρασμα τους, καβαλώντας πόδια και σώματα, για μία πετυχημένη λήψη, για μια δήλωση. Η αποτυχημένη συνταγή της αναξιοπρέπειας, της ασέβειας, του απάνθρωπου.

Η κατηγορούμενη. Χωρίς όνομα. Αυτή.

Στα αρχαία κείμενα η πορεία του ανθρώπου που διαπράττει ύβρη είναι η τιμωρία και εν τέλει η κάθαρση. Κανένας απομηχανής θεός δεν θα τη σώσει. Ακόμη κι αν σε δέκα χρόνια είναι ελεύθερη, η ψυχή της θα είναι δέσμια της πράξης της, αν συνεχίζει να πιστεύει στον θεό της εκδίκησης.

Της μίας τα τραύματα φαίνονται, υπονοούνται.

Της άλλης είναι εσωτερικά, βαθιά, ανεξίτηλα.

Ιωάννα

Το πρόσωπο σύμβολο. Το πρόσωπο που πουλάει, αλλά δεν πρέπει να σταματήσει να πουλάει. Το παράδειγμα. Οι λέξεις: Θέληση, ζωή, ανάσα, ψυχή, πάλη και τόσες άλλες.

Κάποιοι στέκονται στο παρελθόν της, ψάχνουν την αλήθεια, την στέλνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Αυτή η απόπειρα φόνου που διαπράχθηκε είναι παρατεταμένη. Συνηθώς στους φόνους η ζωή κόβεται σε λίγα δευτερόλεπτα. Εν βρασμώ ή προμελετημένος ο φόνος, καταλήγει σε θάνατο. Εδώ υπάρχει ζωή. Αλλά μια ζωή σε pause. Το κουμπί που πατήθηκε είναι το restart. Κι αυτή η επανεκκίνηση παρέσυρε κι έναν ολόκληρο κύκλο ανθρώπων στενών ή μη. Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς. Μη το ξεχνάμε. Παράπλευρες απώλειες.  

Ξυπνάς το πρωί και σου φταίνε τα σύννεφα, ο αέρας, η μάνα, ο γκόμενος, η εποχή, ο covid, τα χρήματα…

« Στο μυαλό είναι ο στόχος…» που έλεγε κι η Κατερίνα.