Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου

Σε μία εποχή που κάποιοι επιθυμούν να ακυρώσουν τις αξίες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο Δυτικός πολιτισμός ως το ύψιστο δημιούργημα της μακραίωνης Ελληνορωμαϊκής παρακαταθήκης και της Χριστιανικής παράδοσης, ο μέσος άνθρωπος έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Στέκεται άναυδος παρακολουθώντας την αποδόμηση όλων των συνεκτικών δεσμών που κρατούσαν τα Έθνη ενωμένα: Πατρίδα, ιστορία, Χριστιανισμός, οικογένεια. Βλέπει να επελαύνουν η παγκοσμιοποίηση, η κατάργηση των συνόρων, η Σαρία και οι μπούργκες, ο δικαιωματισμός, η αθεΐα, οι γονείς 1 και 2, τα «69 φύλα», όλα ενάντια στην κοινή λογική και την βιολογική πραγματικότητα. Βλέπει τους άνδρες να φορούν καλσόν και γόβες ενώ τις γυναίκες να ντύνονται και να συμπεριφέρονται σαν άνδρες. Βλέπει κάποιους να προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τη λευκή φυλή ως ένοχο όλων των δεινών της ανθρωπότητας, το ανδρικό φύλο να διαπράττει όχι ανθρωποκτονίες αλλά «γυναικοκτονίες», την Ελληνική οικογένεια ως σάπια και ξοφλημένη.

Οι παρακμιακές αυτές εκδηλώσεις και η «ορθοπολιτική» συνθηματολογία είναι ακριβώς ίδιες και απαράλλακτες και στις δύο μεριές του Ατλαντικού, απόδειξη ότι υπάρχει κεντρική καθοδήγηση. Το ίδιο «ορθοπολιτικό» λεξιλόγιο, οι ίδιες «ευαισθησίες» (γυναικοκτονίες) οι ίδιες διχαστικές απόψεις (ταξικό μίσος) και οι ίδιες ύβρεις (ρατσιστής, ξενοφοβικός, ομοφοβικός, σεξιστής). Ως ένα αόρατο κέντρο να δίνει την γραμμή για το τι θα ειπωθεί και ποιος να συκοφαντηθεί. 

Το γκρέμισμα των αγαλμάτων στις ΗΠΑ είναι συμβολικό. Επιδιώκουν να γκρεμίσουν τον Δυτικό πολιτισμό από το βάθρο του όπως τα αγάλματα, να διαγράψουν την ιστορία του. Μέχρι και τον Όμηρο αποβάλλουν από τα Πανεπιστήμια κατηγορώντας τον ως σεξιστή.

Και όλα αυτά ο μέσος άνθρωπος τα παρακολουθεί να συμβαίνουν υπό την ανοχή ή και την ενθάρρυνση των ηγετών του. Των επίορκων «ηγετών» του που έχουν ορκισθεί να υπερασπίζονται αυτές τις θεμελιώδεις αξίες.

Τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι τόσο απλά που μπορούν να ειπωθούν με μόνον λίγες λέξεις: ελευθερία, δικαιοσύνη, εντιμότητα, καθήκον, πίστη, επιείκεια, ελπίδα. Ελπίδα: που να εναποθέσει την ελπίδα του ο βαλλόμενος από παντού σύγχρονος άνθρωπος όταν όλα γύρω του αποδομούνται; Όταν οι θεσμοί του καταρρέουν; Όταν συνθλίβεται υπό το βάρος των γεγονότων; Όταν αδυνατεί να εξηγήσει την καταιγιστική επίθεση που δέχονται όλες οι αξίες του; Όταν οι ηγέτες του αποδεικνύονται ολίγιστοι και διεφθαρμένοι και οι θεσμοί του διαβρωμένοι όσο ποτέ άλλοτε; Όταν ανάξιοι άνθρωποι σε καίριες θέσεις καθορίζουν τη ζωή του;

Ο άνθρωπος δεν είναι ένα ακόμα ζώο από τα πολλά που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη. Είναι το ύψιστο, και έως τώρα τουλάχιστον, το μοναδικό δημιούργημά Του και η ελπίδα βρίσκεται στην ωραιότερη ιστορία του κόσμου η οποία τώρα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ:            

«Καμιά άλλη ιστορία, κανένας παγανιστικός θρύλος, κανένα φιλοσοφικό περιστατικό και κανένα ιστορικό συμβάν δεν αφήνει πάνω μας την ίδια βαθιά, μοναδική και συναρπαστική συνάμα εντύπωση που μας προξενεί η ιστορία της Βηθλεέμ. Δεν υπάρχει άλλη γέννηση θεότητας, ούτε και αφήγηση από τα παιδικά χρόνια κάποιου φιλοσόφου, που να μας αγγίζει όπως τα Χριστούγεννα. Όλες αυτές οι ιστορίες είναι είτε πολύ ψυχρές, ή πολύ επουσιώδεις, είτε πολύ σχηματικές και κλασικές, είτε πολύ απλοϊκές και χοντροκομμένες, ή υπερβολικά απόκρυφες και μπερδεμένες. Όταν τις ακούμε, κανείς μας, ό, τι και αν πιστεύει, δεν νιώθει σαν να γυρνάει στο σπιτικό του. Μπορεί να τις θαυμάζει για την ποιητική, τη φιλοσοφική, ή όποια άλλη αξία τους, αλλά όχι επειδή νιώθει σε αυτές σαν να του μιλάει ο ίδιος του ο εαυτός.

Η ιστορία των Χριστουγέννων αγγίζει πολύ βαθιά την ίδια την ανθρώπινη ψυχή, ξυπνώντας μέσα της κάτι που δεν το ξυπνούν ούτε οι θρύλοι, ούτε η βιογραφία κάποιου μεγάλου ανδρός. Δεν είναι ότι στρέφει το νου του ακροατή της προς τα σπουδαία και τα μεγάλα, προς εκείνες τις ανθρώπινες κορυφές από τις οποίες γεννήθηκαν οι ήρωες και οι θεοί, ακόμα και με την υγιέστερη έννοια της λατρείας των ηρωικών μορφών. Ούτε ότι μας στρέφει προς την περιπετειώδη αναζήτηση κάποιων θαυμαστών τόπων στην άκρη της Γης.

Η ιστορία των Χριστουγέννων μάς ξαφνιάζει, μας πιάνει απροετοίμαστους, είναι σαν να μας μιλάει η πιο κρυφή και προσωπική πλευρά της ύπαρξής μας. Είναι σαν αυτό που καμιά φορά μας συναρπάζει ξαφνικά στη θέα κάποιων ξεχασμένων μικροπραγμάτων, ή σαν το μύχιο σεβασμό που νιώθουμε μπροστά σε έναν άνθρωπο φτωχό. Είναι σαν να ανακαλύπτουμε ένα κρυφό εσωτερικό δωμάτιο μέσα στην καρδιά του ίδιου μας του σπιτιού, ένα δωμάτιο που την ύπαρξη του δεν είχαμε ποτέ υποπτευθεί και που εκπέμπει μέσα μας ένα βαθύ εσωτερικό φως. Είναι σαν να βρίσκουμε ξαφνικά στο πίσω μέρος της καρδιάς μας, κάτι που δεν είχαμε έως τότε αντιληφθεί και το οποίο μας εξημερώνει. Δεν είναι κάτι καμωμένο από αυτό που ο κόσμος θα έλεγε βαριά υλικά. Είναι κάτι φτιαγμένο μάλλον από υλικά, που η δύναμή τους βρίσκεται στο ότι είναι ανάλαφρα και μας αγγίζουν ευγενικά και αδιόρατα. Είναι όλα όσα μέσα μας μάς γεμίζουν με μια τρυφερότητα, που από θνησιγενής και εύθραυστη έγινε αθάνατη και αιώνια. Ένα στιγμιαίο ημέρωμα, που με κάποιο παράξενο τρόπο αποκτά βαρύτητα και διάρκεια. Είναι η σπασμένη ομιλία που ξαναβρήκε τον ειρμό της και η χαμένη λέξη που ξαναβρέθηκε, καθώς οι παράξενοι Μάγοι χάνονται ξανά στα βάθη του ορίζοντα, τα βουνά παύουν να αντηχούν τα πόδια των Βοσκών και το μόνο που απομένει είναι η νύχτα και το σπήλαιο να κρέμονται λες πάνω σε κάτι πιο ανθρώπινο και από την ανθρωπότητα.» (Από τον «Αιώνιο Άνθρωπο» -The everlasting man- του G.K. Chesterton, Εκδόσεις Ιωνάς).

Καλή χρονιά σε όλους, με ευδαιμονία.