Να κάνουμε μια ακτινογραφία του πολιτικού σκηνικού όπως είναι σήμερα; Όχι ότι πίσω από την βιτρίνα του αποκλείεται να κρύβονται υπόγεια ρεύματα και αφανείς διεργασίες, όμως μια φωτογραφία της στιγμής καλό είναι να υπάρχει. Ξεκαθαρίζει κάπως τα πράγματα, βοηθά να παραμερίζουμε την πρόσκαιρη σκόνη που σηκώνει η καθημερινή –συχνά ανούσια- επικαιρότητα και αποσαφηνίζει τις βασικές γραμμές που συνθέτουν το οικοδόμημα.

Πρώτον, η χώρα και συνακόλουθα η κυβέρνηση ταλανίζεται από πολλά καίρια  προβλήματα. Όμως τόσο η ενεργειακή ακρίβεια όσο και η πανδημία είναι εισαγόμενα, όχι εγγενή. Προφανώς η αντίδραση της κυβέρνησης είναι που θα μετρήσει, πλην αλλιώς αντιμετωπίζεται στην συνείδηση των πολιτών μια κυβέρνηση που δημιουργεί το πρόβλημα κι αλλιώς μια που το βρίσκει μπροστά της δίχως να ευθύνεται. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Δεύτερον, παρά την σφοδρότητα των προβλημάτων και την κριτική ότι θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη διαχείριση τους, η κυβέρνηση δεν δείχνει να χάνει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας. Σε πολιτικό επίπεδο ο Κυριάκος και η ΝΔ διαθέτουν αδιαμφισβήτητη πολιτική ηγεμονία, παίζουν το παιχνίδι από θέση ισχύος. Δεν είναι διόλου μικρό αυτό το επίτευγμα, αν αναλογιστούμε πόσες κυβερνήσεις πριν την σημερινή είχαν χάσει την εμπιστοσύνη του κόσμου από τον πρώτο κιόλας χρόνο τους.

Τρίτον, η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει πρωτοφανή αδυναμία να καρπωθεί την φυσιολογική κυβερνητική φθορά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το έχουμε ξαναδεί. Είναι μια ένδειξη όχι απλής αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κατά πάσα πιθανότητα στρατηγικού του αδιεξόδου, σαν να μην διαθέτει διόλου αφήγημα. Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με πολιτικό αλλά και με ιδεολογικό και υπαρξιακό πρόβλημα του.

Τέταρτον, ο παλιός κραταιός δικομματισμός μετά το 2019 μεταβλήθηκε σε σχήμα ενός και μισού κόμματος, ενώ τους τελευταίους μήνες σε σχήμα ενός μεγάλου και δύο μισών κομμάτων. Αυτό είναι καινούριο στην πολιτική μας κονίστρα, δεν διαθέτουμε know how ερμηνείας του. Όταν μάλιστα το ένα απ’ τα μισά κόμματα εμφανίζεται στάσιμο ως κατερχόμενο και το άλλο μισό ανερχόμενο μεν αλλά όχι αρκετά για να φέρει την ανατροπή. Εδώ ο αναλυτής σηκώνει τα χέρια ψηλά και περιμένει.

Πέμπτον, πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι παρά την εκφρασμένη πρόθεση Μητσοτάκη να κάνει εκλογές τέλος της άνοιξης του 2023, έχουμε ήδη μπει σε μόνιμη προεκλογική περίοδο. Στις προεκλογικές περιόδους σπάνια γίνονται μεγάλες ανατροπές. Αν κάτι έχει αλλάξει πριν, μπορεί να σχηματοποιηθεί λίγο καιρό πριν την κάλπη. Αλλιώς την προεκλογική περίοδο οι συσπειρώσεις ανεβαίνουν, ειδικά αυτού που έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει την εξουσία.

Έκτον, μπροστά σε μια φαινομενικά αδιατάραχτη πορεία του Μητσοτάκη προς μια δεύτερη θητεία, το μόνο ανάχωμα φαίνεται να είναι η απλή αναλογική. Περιπλέκει πράγματι τα δεδομένα και δυσκολεύει κάτι που φαινόταν προφανές. Όμως καλά θα κάνουμε να βλέπουμε την ουσία των πραγμάτων μέσα στην απλότητα τους. Αυτός που είναι πρώτος με διαφορά δέκα μονάδων από τον δεύτερο, όσα εμπόδια κι αν συναντήσει, εν τέλει θα κυβερνήσει. Θα βρεθεί τρόπος να εκφραστεί η λαϊκή βούληση. Δεν ξέρω πως, είναι ακόμα νωρίς. Αλλά να κυβερνήσει ο δεύτερος και ηττημένος παραμερίζοντας τεχνηέντως τον πρώτο και νικητή, δεν γίνεται. Οι εκτροπές στην Ελλάδα τέλειωσαν με την πτώση της δικτατορίας.

Facebook Comments