Το ίδιο λάθος των Γερμανών

Εδώ και δεκαετίες, η Γερμανία είχε μια συγκεκριμένη πολιτική προσέγγισης με τη Ρωσία. Η λογική ήταν απλή: διαμορφώνουμε οικονομικές σχέσεις και αμοιβαία εξάρτηση, ώστε να φέρουμε τη χώρα που προέκυψε από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης πιο κοντά στην Ευρώπη και μακριά από τον πειρασμό ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. 

Η πολιτική αυτή κορυφώθηκε επί των ημερών της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία εκχώρησε βασικές στρατηγικές θέσεις της Γερμανίας στη Ρωσία και την κατέστησε, εκ των πραγμάτων, ενεργειακά όμηρο της Μόσχας. Πρακτικά τώρα και να θέλει το Βερολίνο δεν μπορεί να κάνει ρούπι, χωρίς να πάρει μια απόφαση που θα πλήττει το σύνολο της γερμανικής βιομηχανίας που ήδη υφίσταται σημαντική ζημιά από την κατάρρευση των σχέσεων εισαγωγών-εξαγωγών με τη Μόσχα. 

Η ιστορική αναδρομή, όμως, είναι για μια άλλη συζήτηση. Το ζήτημα πλέον είναι τι κάνει η Ευρώπη για να ανακόψει το φάντασμα της αναβίωσης του λαϊκισμού μέσω της ακρίβειας. Γιατί είναι εμφανές και στον πολιτικά πιο αδαή ότι η ακρίβεια και η αίσθηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων ότι απλά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, μπορεί να γεννήσει νέα πολιτικά τέρατα. Οι πολίτες δεν θέλουν πολύ για να υποκύψουν και πάλι στη σαγήνη ανορθολογιστών που αυτή τη φορά θα εμφανιστούν με την προβιά αυτών που έχουν εύκολες λύσεις στο πρόβλημα του πληθωρισμού και της ακρίβειας στα ράφια. 

Η Ευρώπη, όμως, δεν μπορεί να κάνει πολλά, γιατί για άλλη μια φορά η Γερμανία δεν την αφήνει να κάνει πολλά. Ενώ η ιστορία του Ταμείου Ανάκαμψης έδειχνε ότι οι Γερμανοί κάτι είχαν διδαχθεί από τις ιστορικές τους ευθύνες στη διαχείριση της ευρωκρίσης, εντούτοις και η νέα κυβέρνηση στο Βερολίνο παραμένει όμηρος ιδεοληψιών και εσωτερικών ισορροπιών. Κάπως έτσι, όμως, χάνεται πολύτιμος χρόνος για την αναχαίτιση του προβλήματος. Και μπορεί το καλοκαίρι να έρθει, αυτό όμως δεν θα σώσει κυβερνήσεις που θα είναι αντιμέτωπες με την οργή των πολιτών, επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο υπέρμετρο κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος ή της βενζίνης.