Σε μια Ευρώπη, που δε χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει τη δυσκαμψία της – όπως έκανε στην πρόσφατη Σύνοδο κορυφής – ο πόλεμος που τραυματίζει ολόκληρο τον πλανήτη και ιδιαίτερα τον δυτικό κόσμο και το μέλλον του, δεν επιτρέπει ουδέτερους παρατηρητές. Είναι ώρα να αποδείξουμε ότι το παρελθόν και η ιστορία, μας έχουν κάνει όλους σοφότερους και πιο υπεύθυνους. Υποθέταμε ότι οι ανείπωτες καταστροφές του παρελθόντος, μας οδήγησαν στο δόγμα της ειρήνης και της επίλυσης των διαφορών μεταξύ κρατών, μέσω της διπλωματίας.

Η Ελλάδα έχει τραυματιστεί σοβαρά από την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και της νομιμότητας. Η ρωσική εισβολή στην  Ουκρανία δε σηκώνει ουδετερότητα. Δε σηκώνει αμέτοχους και “ισαποστάκηδες” για πολλούς λόγους. Μπορεί οι δεσμοί μας με την Ρωσία να είναι ισχυροί, μπορεί να είμαστε εξοικειωμένοι με τη ρωσική κουλτούρα – περισσότερο από τους άλλους λαούς της Ευρώπης – αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν βλέπουμε τα προφανή.

Η εξωτερική μας πολιτική είναι η σταθερή και απαρέγκλιτη τήρηση των διεθνών κανόνων, χωρίς αστερίσκους.

Σ’ αυτή τη λογική, η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει αδρανής. Η στασιμότητα είναι οπισθοχώρηση, ειδικά όταν ο γείτονάς σου εκμεταλλεύεται ευκαιρίες όσο εσύ κοντοστέκεσαι.

Μπορούμε εμείς να μένουμε παρατηρητές, όταν η Τουρκία του αναθεωρητισμού, σταθερός ταραξίας της περιοχής, σπεύδει να κατοχυρώσει τον ρόλο του διεθνούς ειρηνοποιού; Τι κάνουμε – πέρα από κακοδιαφημισμένες συναυλίες – για την ειρήνη γενικώς.

Η Ευρώπη, στη συγκυρία αυτής της παγκόσμιας αιματηρής αναδιάταξης, είναι ακόμη αργοκίνητη, αιφνιδιασμένη. Η προστασία των εθνικών μας συμφερόντων είναι δρόμος που πρέπει να διανύσουμε και όχι κερκίδα παρακολούθησης ενός θεάτρου του παραλόγου.

Αντί να διχαζόμαστε για συναυλίες, αντί να τσακωνόμαστε για αποστολή ή όχι αμυντικού υλικού, μπορούμε να κάνουμε πολλά από αυτά που μας ενώνουν, ως συμβολή στην προσπάθεια απόκρουσης της ρωσικής εισβολής.

Είναι εξαιρετική η πρωτοβουλία για αποστολή ανθρωπιστικού υλικού, αλλά δε φτάνει.

  • Η ανάληψη ελληνικής πρωτοβουλίας για φιλοξενία προσφύγων, με αρχή τους ομογενείς μας, στις πόλεις όπου ζουν χιλιάδες, ελληνικής καταγωγής, Ουκρανοί.
  • Η συνεργασία, για παράδειγμα, του Υπουργείου Παιδείας με τη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας με τα πανεπιστήμιά μας και τα σχολεία μας, ώστε να αναλάβουμε τη συνέχιση της εκπαίδευσης φοιτητών – μαθητών ομογενών και Ουκρανών στη χώρα μας, είναι κάποιες προτάσεις που μπορώ να σκεφτώ.

Αν το αλισβερίσι είναι το φυσικό ταλέντο της γείτονος, η προώθηση της ανθρωπιστικής διάστασης της κρίσης του πολέμου, με την οποία αναμετράται η Ευρώπη, μπορεί να είναι το δικό μας πεδίο.

Μπροστά στο επιβλητικό μέγεθος των 84 εκατομμυρίων πολιτών της Τουρκίας, που κάνει τις ευρωπαϊκές αγορές να ριγούν, η μικρή Ελλάδα μπορεί να προβάλει τον πολιτισμό της, την παιδεία της, την παράδοση στις αξίες του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας και του σεβασμού των διεθνών κανόνων Δικαίου, όχι θεωρητικώς, αλλά με πράξεις και δράσεις. Να αναδείξει όλα αυτά για τα οποία αγωνίζεται η Ευρώπη των πολιτών.

Ίσως να μην είναι αρκετά, είναι όμως ένα ακόμη βήμα που θα κρατήσει τη χώρα εντός των διεθνών εξελίξεων.

Facebook Comments