Φαινομενικά κυρίαρχος ως είναι στο εσωτερικό μέσα στην δεύτερη δεκαετία της διακυβέρνησής του ο Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το πραγματικό πολιτικό του όραμα αυτό του «Νεοθωμανισμού».

Δεν είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία όπου αυταρχικοί ηγέτες είχαν ως σκοπό της διακυβέρνησης τους την ανασύσταση πεθαμένων από αιώνες αυτοκρατοριών.

Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τον Μπενίτο Μουσολίνι τον φασίστα δικτάτορα της Ιταλίας που ως μοναδικό σκοπό της πολιτικής του είχε την νεκρανάσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με τα γνωστά αποτελέσματα!

Στα βήματα του Μουσολίνι λοιπόν και ο Ερντογάν ο οποίος εκμεταλλευόμενος τις μεγάλες αναταραχές που προκάλεσε η Αραβική άνοιξη θέλησε να επιβληθεί ως άλλος Οθωμανός σουλτάνος στον Αραβικό κόσμο. Η βόρεια Συρία έγινε το θέατρο του μεγαλύτερου επεκτατικού πολέμου στην προσπάθεια του να ανακόψει μια ενδεχόμενη ένωση ανάμεσα στους  Κούρδους της περιοχής αυτής και του βορείου Ιράκ. Ένωση που αν γινόταν στο μέλλον θα απειλούσε άμεσα ακόμα και αυτήν την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας.

Οι φιλοδοξίες δεν περιορίζονταν μόνον προς την Ανατολή αλλά και προς την Δύση. Για να υποστηρίξει την επεκτατική του πολιτική προς την Δύση ο Τουρκικός μηχανισμός εφηύρε νέα δόγματα όπως αυτό της «γαλάζιας πατρίδας» ή τις κραυγές για επαναφορά στα « σύνορα της καρδιάς μας».

Φιλοτουρκικοί θύλακες συνοδευόμενοι από φιλόδοξα εκπαιδευτικά προγράμματα δημιουργήθηκαν στις μεγαλύτερες μουσουλμανικές κοινότητες των Βαλκανίων αλλά και της Κεντρικής Ευρώπης. Ενώ την ίδια ώρα η έντονη Τουρκική πολιτική και στρατιωτική ανάμιξη στην βυθισμένη στο χάος Λιβύη λίγο έλειψε να δημιουργήσει τετελεσμένα στην Μεσόγειο. Λιβύη, Β. Συρία και Ιράκ επί σχεδόν μια δεκαετία έγιναν ο χώρος όπου δοκιμάζονταν τα νέα δημιουργήματα της Τουρκικής οπλοβιομηχανίας όπως τα διάσημα σήμερα drone«Bayraktar».

Μέσα σε αυτήν την νεοθωμανική εξάπλωση η χώρα μας μαζί με την Κύπρο είχε κεντρικό ρόλο στις φιλοδοξίες για κυριαρχία στην Αν. Μεσόγειο και αποκλειστική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Έτσι όπως είναι φυσικό η χώρα μας από την στιγμή που είχε γίνει ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται η Τουρκία να έχει Ευρωπαϊκό μέλλον βρέθηκε στο στόχαστρο. Δεν ήταν μόνον η καθημερινότητα των εναέριων παραβιάσεων ή η προσπάθεια προσεταιρισμού της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη αλλά η κορύφωση των προκλήσεων κατά της χώρας μας ξεκίνησε με την ευθεία αμφισβήτηση του θεμέλιου λίθου των Ελληνοτουρκικών σχέσεων που είναι η Συνθήκη της Λοζάνης καθώς επίσης και με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού.

Το 2020 υπήρξε χρονιά ορόσημο για τις νεοθωμανικές φιλοδοξίες. Τότε μέσα στην αρχή της πανδημίας Covid η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει την βεντάλια των επιδιώξεων της. Διαθέτοντας δύο ενεργά στρατιωτικά μέτωπα σε Λιβύη και Β. Συρία ενεπλάκη  στον πόλεμο ανάμεσα στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία ενώ την ίδια ώρα από τον Μάρτιο μέχρι και των Οκτώβριο έλαβε χώρα η μεγαλύτερη Ελληνοτουρκική κρίση από το 1974. Πριν από το 2020 μέσα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης η χώρα μας είχε υπάρξει στόχος συστηματικών υβριδικών επιθέσεων με τεχνικές ψυχολογικού πολέμου που ως σκοπό είχαν την κόπωση του αντιπάλου μέσα από την εναλλασσόμενη κλιμάκωση και αποκλιμάκωση τεχνιτών εντάσεων.

Βρισκόμαστε στις 28 Φεβρουαρίου 2020 όπου η τουρκική υβριδική μηχανή αξιοποίησε με απάνθρωπο τρόπο την δεξαμενή των 100.00 προσφύγων που ζούσαν για χρόνια στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης περιμένοντας να περάσουν στην Ευρώπη.

Μετέφερε δωρεάν με κάθε μέσο που διέθετε όπως ταξί και αστικά λεωφορεία χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στα Ελληνοτουρκικά σύνορα ενώ ταυτόχρονα μια ευρεία εκστρατεία παραπληροφόρησης μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπειθε αυτούς τους ανθρώπους ότι όλοι οι δρόμοι προς την Ευρώπη είναι ανοικτοί. Η Ελληνική αντίσταση στην συνοριακή γραμμή ήταν σθεναρή. Αστυνομία ενισχυμένη με δυνάμεις ΕΚΑΜ και ΜΑΤ καθώς και οι στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν εκεί μαζί με την ομόθυμη βοήθεια και στήριξη των απλών πολιτών που ζουν στην περιοχή κατάφεραν με τρόπο εξαιρετικά συντεταγμένο να απωθήσουν αυτή την μαζική υβριδική επίθεση. Η αποτυχία της εισβολής στον Έβρο αποτελεί την πρώτη μη διπλωματική επιτυχία της Ελλάδος μετά την κρίση των Ιμίων το 1996.

Στα γεγονότα του Έβρου η Τουρκία θεωρώντας την Ελλάδα ως εύκολο στόχο επιχείρησε την αθρόα εισβολή πιστεύοντας ότι η αντίδραση της κοινής γνώμης σε μια ενδεχόμενη είσοδο μιας ανθρωπομάζας χιλιάδων ή δεκάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών θα ήταν ικανή να ρίξει την κυβέρνηση βάζοντας την χώρα σε περιπέτειες ακυβερνησίας περίπου τριών μηνών. Χρόνος αρκετός για να επιτρέψει στην Τουρκία να δημιουργήσει τετελεσμένα στην Αν. Μεσόγειο.

Φτάνοντας στους επόμενους καλοκαιρινούς μήνες η είδηση της μετατροπής της Αγ. Σοφίας σε τζαμί σφραγίζει τις νεοθωμανικές ονειρώξεις του Ερντογάν. Αυτή η πράξη βαρβαρότητας εις βάρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εντάσσεται στην γενικότερη προσπάθεια του να μετατρέψει την Τουρκία σε κυρίαρχο θρησκευτικό κέντρο του μουσουλμανικού κόσμου. Πράγμα το οποίο, δύο χρόνια μετά, δεν φαίνεται να το έχει καταφέρει.

Τον Ιούλιο του 2020 όλοι στην Ελλάδα παρακολουθούσαμε καθημερινά τις κινήσεις του ερευνητικού «Ορούτς Ρέις» που συνοδευόταν από πολεμικά σκάφη.

Μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη ένας διπλωματικός μαραθώνιος εκτυλισσόταν ανάμεσα στην Αθήνα, το Βερολίνο, το Παρίσι και την Ουάσινγκτον. Οι παρεμβάσεις Μέρκελ προς τον φίλο της Ερντογάν απέδωσαν ελάχιστα. Ενώ αντίθετα η σθεναρή στάση του Μακρόν διαμόρφωσε κλίμα υπέρ της Ελλάδος. Στις 6 Αυγούστου μια νέα Ελληνική διπλωματική επιτυχία ήρθε να ρίξει και άλλο λάδι στην φωτιά της κρίσης. Η υπογραφή της συμφωνίας Ελλάδος- Αιγύπτου για μερική οριοθέτηση ΑΟΖ που ακύρωνε στην πράξη το παράνομο Τουρκολυβικό σύμφωνο εξόργισε την Άγκυρα και κλιμάκωσε την ένταση.

Έτσι στις ημέρες που ακολούθησαν το «Ορούτς Ρείς» μαζί με πλοία και υποβρύχια έφτασε έως 25 μίλια μέσα στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα φέρνοντας περαιτέρω κινητοποίηση στις ένοπλες δυνάμεις.

Οι πρώτες ναυτικές αψιμαχίες δεν άργησαν να γίνουν και στις 11 Αυγούστου η φρεγάτα «Λήμνος» στην προσπάθεια της να αποφύγει επικίνδυνους επιθετικούς ελιγμούς της Τουρκικής φρεγάτας «Κεμάλ Ρέϊς» την εμβόλισε προκαλώντας της μεγάλες ζημίες. Η είδηση αυτής της μικρής ναυτικής νίκης γέμισε με μεγάλη ικανοποίηση την Ελληνική κοινή γνώμη ενώ σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φώς της δημοσιότητας εξόργισε τον Ταγίπ Ερντογάν που έφτασε στο σημείο να ζητήσει από τους ναυάρχους του επιτελείου του να βυθίσουν ένα Ελληνικό πολεμικό πλοίο χωρίς όμως να προκληθούν θύματα!

Η Ελληνοτουρκική κρίση του 2020 αποτελεί ορόσημο γιατί έδειξε ότι μετά από δέκα χρόνια οικονομικής δυσπραγίας η χώρα μας μπορεί να προασπίσει αποτελεσματικά τα εθνικά της συμφέροντα θέτοντας έναν φραγμό στις νεοθωμανικές διεκδικήσεις στην Αν. Μεσόγειο αλλά και στο Αιγαίο.

Τα επόμενα δύο χρόνια ήταν φοβερά δύσκολα για τον Τούρκο Πρόεδρο ο οποίος εν μέσω πανδημίας είδε την οικονομία του να κλονίζεται, τον λαό του να φτωχοποιείται διαρκώς και την δημοτικότητα του να καταβαραθρώνεται.

Μέσα σε όλα αυτά είδαμε και την άσπονδη προσέγγιση της Τουρκίας με την Ρωσία. Τι είναι αυτό που ενώνει αυτές τις δύο χώρες ή τι είναι αυτό που εξώθησε την Τουρκία να αποστατήσει από την Δύση; Μπορούμε να το πούμε με σιγουριά: Ο κοινός ρομαντικός αναθεωρητισμός για την αναγέννηση νεκρών αυτοκρατοριών! Ο Ερντογάν είδε στον Πούτιν έναν ηγέτη που καταλαβαίνει τις επιδιώξεις του. Ενώ ο Πούτιν από την άλλη είδε στον Ερντογάν έναν χρήσιμο Δούρειο Ίππο για να προσπαθήσει να διασπάσει το ΝΑΤΟ. Η Ρωσική προτίμηση του Τούρκου Προέδρου δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι η καλύτερη επιλογή αν σκεφτεί κανείς ότι η Τουρκία έχει αποξενωθεί από τον δυτικό χώρο στον οποίο βρίσκεται τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Την ίδια ώρα που ο Πούτιν το μόνον που μπορεί να της προσφέρει είναι ψευδαισθήσεις για μελλοντικές αυτοκρατορίες.

Ο νεοθωμανισμός είναι μια ψευδαίσθηση μέσα σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι φρεναπάτες. Η εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 το ανέδειξε μαζικά αυτό. Ο πόλεμος αυτός ανέδειξε τις ψευδαισθήσεις όλων. Η Ρωσία πίστευε ότι θα έπαιρνε το Κίεβο μέσα σε τρείς ημέρες. Ενώ η Τουρκία ότι θα μπορέσει όντας ουδέτερη να δρέψει διπλωματικούς καρπούς από τους πάντες. Ξέχασε όμως ότι η ουδετερότητα είναι ο καλύτερος δρόμος προς την καταστροφή γιατί σε καθιστά αναξιόπιστο προς όλους. Κανείς δεν εμπιστεύεται έναν αναξιόπιστο ταραχοποιό που μόνον διεκδικεί.

Ποια μπορεί να είναι η κατάληξη αυτής της εικοσάχρονης διακυβέρνησης; Ποιο θα είναι το τέλος του καθεστώτος; Ασφαλώς κανένας δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Πάντως σε μια εποχή που κυριαρχούν οι ψευδαισθήσεις το τέλος της ιστορίας δεν μπορεί να είναι καλό για τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει τα όρια του και το πότε πρέπει να εγκαταλείψει την εξουσία.

Facebook Comments