Γιορτές

Ημέρες ανταλλαγής ευχών και δώρων

Οι τελευταίες περπατησιές ενός έτους κι οι πρώτες του νέου

Για όλους;

Αθήνα

Η πόλη των αντιθέσεων

Όπως κάθε πρωτεύουσα που δε σέβεται τον εαυτό της, έτσι και η Αθήνα δείχνει συχνά πυκνά και τη σκοτεινή της πλευρά. Ένας δρόμος αρκεί για μια βίαιη μετάβαση στη σκληρή καθημερινότητα.

Στη πλατεία Συντάγματος τα χιλιάδες λαμπιόνια φωτοβολούν στολισμένα στα αιωνόβια δέντρα της, παιδάκια ντυμένα γιορτινά, μουσικές και χρώματα. Ο στολισμός των αστεριών διακόπτεται απότομα στο ιστορικό θέατρο Rex της Πανεπιστημίου. Η πλατεία Ομονοίας αρκείται σ’ ένα φτωχότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο και η κοντινή της πλατεία στο Μεταξουργείο σ’ ένα καράβι. Αυτός ο διαχωρισμός των τόπων σηματοδοτεί βεβαίως και τον διαχωρισμό των ανθρώπων.

Ακομινάτου, Μενάνδρου, Νικηφόρου, Ιεροθέου, Καρόλου, Δεληγιώργη, Κουμουνδούρου, Σωκράτους, Σατωβριάνδου…

Ονόματα εύηχα, ιστορικά.

Στο ιστορικό κτίριο Τσίλλερ στεγάζεται το Εθνικό Θέατρο. Με τα  βελούδινα καθίσματα του που φιλοξενούν μέχρι και γούνες και με τα κόκκινα χαλιά του και τους αστραφτερούς πολυελαίους του. Στην εξωτερική πύλη του τα χρόνια της αθωότητας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Άνθρωποι κείτονται στο δρόμο, πληγιασμένα κορμιά, εμπόριο ψυχών και σωμάτων για λίγα ευρώ παραπάνω που στον αποκάτω δρόμο θα δωθούν σε άλλα χέρια. Εδώ παύουν τα αυτονόητα. Όλα καταργούνται. Αλλά μέσα συνεχίζεται ανενόχλητα το φαγοπότι.

Η δημοτική αστυνομία γράφει κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα και σε απόσταση αναπνοής η οσμή του θανάτου παραμονεύει σε κάθε σκαλί.

Παράξενες αντιθέσεις.

Δεν τις χωράει άλλο το μάτι μου. Όταν θα βγάλω το μονόευρω και θα το απλώσω στο πρώτο χέρι που θα βρω, η συνείδησή μου θα ησυχάσει, θα πάψω να νιώθω συνένοχος, θα κολλήσω μια ντουζίνα ταμπέλες, θα κοινοποιήσω μερικά τσιτάτα μεγάλων αντρών κι όταν στο βραδινό δελτίο θα δω τη τάδε προσφορά του δήμου στους απόρους ενόψει Χριστουγέννων, θα νιώσω ένας κρίκος σε αυτή την υπέροχη αλυσίδα και θα πέσω χαρούμενος στο ζεστό κρεβατάκι μου.

Οι φιλανθρωπικές μου ανησυχίες θα παραμείνουν σε ύπνωση μέχρι τις επόμενες γιορτές του χρόνου τέτοια εποχή.

Δε χρειάζεται να ταξιδέψω μέχρι το μακρινό Μεταξουργείο. Μπορεί στο διπλανό μου διαμέρισμα, στο άλλο τετράγωνο, στο απέναντι γραφείο, στον επικείμενο γάμο, να ζεί και να μεγαλουργεί μια κακοποίηση, μια εκμετάλλευση, ένας βιασμός, ένας φόνος.

Το 2023 να μάθω να εθελοτυφλώ λιγότερο, να στρέφω το κεφάλι αλλού, λιγότερο. Ένα χέρι, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα κάτι μπορεί ν’ αλλάξουν.

Facebook Comments