Φυσικά και πρέπει κάθε άνθρωπος να έχει το δικαίωμα να βελτιώνει τη ζωή του επαγγελματικά, αλλάζοντας πόστο ή και επαγγελματικό τομέα. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Όμως υπάρχει και η άλλη: οι ευθύνες που απορρέουν από την καινούργια του θέση και οι άνθρωποι που επηρεάζονται από τις αποφάσεις του.

Σε όλον τον κόσμο, η καριέρα σε θέσεις ευθύνης γίνεται βήμα – βήμα. Διότι ο “υπεύθυνος” πρέπει να συνδυάζει γνώση, εμπειρία και στοιχεία προσωπικότητας για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του. Όσο ψηλότερα, τόσο περισσότερα. Και όλα αυτά πρέπει να έχουν δοκιμασθεί και αποδειχθεί, και σε κανονικές και σε έκτακτες συνθήκες, στην πορεία του “από τα χαμηλά προς τα ψηλά”. Καμμιά εκπαίδευση δεν σου δίνει πείρα, πολλώ δε μάλλον, οι επαγγελματικές εκπαιδεύσεις στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, που βάζουν ως εξετάσεις για τον υποψήφιο Σταθμάρχη να… περπατάει δίπλα στις ράγες, να… μετράει τα βαγόνια ενός συρμού για να διαπιστωθούν η ευστροφία, η συγκέντρωση, η παρατηρητικότητα και η… διορατικότητά (!!!) του, και να… φωνάζει δυνατά!

(Εδώ η απίστευτη προκήρυξη)

Κι αφού περάσει αυτές τις… εξαντλητικές δοκιμασίες, “εκπαιδεύεται” επί 8 μήνες και θεωρείται έτοιμος να αναλάβει καθήκοντα, όταν σε χώρες με σοβαρούς σιδηροδρόμους αυτή η εκπαίδευση διαρκεί τουλάχιστον 2 χρόνια, γίνεται σε ήδη έμπειρους διοικητικούς σιδηροδρομικούς που θέλουν να εξελιχθούν, και ο εκπαιδευθείς δουλεύει ικανό χρόνο ως βοηθός σταθμάρχη μέχρι να αποκτήσει πείρα και να αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει τον Σταθμό μόνος του στους ώμους του.

Στην περίπτωση του μοιραίου σταθμάρχη, μάθαμε ότι πήγε για δύο μήνες στην Καλαμπάκα όπου περνούν 2 τρένα τη μέρα, και αμέσως (ποιος ξέρει με ποιανού πρωτοβουλία) βρέθηκε στην Λάρισα, στον τόπο της διαμονής του. Μυρίζει ρουσφέτι από χιλιόμετρα μακριά! Επιπλέον, ενώ οι άλλοι 73 σταθμάρχες που προσελήφθησαν χθες άρον-άρον από τον ΟΣΕ (ποιος ξέρει με ποιες διαδικασίες επιλογής και τι είδους εκπαίδευση…) είναι για 6 μήνες και με “μπλοκάκι”, ο συγκεκριμένος προσελήφθη ως μόνιμος! Επίσης, η προκήρυξη απαιτεί από τους υποψηφίους γνώσεις Η/Υ, προγραμμάτων τουλάχιστον Word και Excel και καλή έως άριστη γνώση Αγγλικών. Τα έχει αυτά τα προσόντα ο εν λόγω; Πολύ αμφιβάλλω. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν κάποιος που ΔΕΝ έχει τις ικανότητες για μια θέση, τοποθετείται σ΄ αυτή; Πόσο ευθύνεται ο ίδιος και πόσο το σύστημα που τον επιλέγει και του αναθέτει ευθύνες στις οποίες δεν μπορεί να ανταποκριθεί; Θα μάθουμε ποιος είναι ο πολιτικός του πάτρωνας που, για μερικές ψήφους, έστειλε στον θάνατο πάνω από 100 (όπως, δυστυχώς, θα διαμορφωθεί ο τελικός αριθμός) ανθρώπους; Θα δικασθεί ποτέ;

Σήμερα, στη συνομιλία μου με τον Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ, υποστήριξα ότι κάποιος, που μέχρι τα 59 ήταν αχθοφόρος, δεν έχει τις ικανότητες να γίνει σταθμάρχης. Τελεία και παύλα. Δεν υποτιμώ κανένα επάγγελμα, και μάλιστα, στη χώρα που θεοποίησε το «γραφείο», τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στους χειρώνακτες. Όμως πρόκειται για εντελώς διαφορετικό εργασιακό σύμπαν! Η δουλειά τού σταθμάρχη είναι σύνθετη, απαιτητική και ιδιαίτερα υπεύθυνη. Δεν είναι μόνο αυτός που λέει στα τρένα, “έλα εσύ – φύγε εσύ”. Ο σταθμάρχης άρχει του Σταθμού. Είναι υπεύθυνος για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, κανονικό ή απρόοπτο, συμβαίνει στον Σταθμό του και αφορά ανθρώπους, εγκαταστάσεις, υλικό, εμπορεύματα. Η προκήρυξη του ΟΣΕ περιγράφει συνοπτικά τις ευθύνες του:

“Αποκλειστικά υπεύθυνος για την κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών στην περιοχή ευθύνης του. Διαχείριση προσωπικού, δαπανών, απολογιστικά στοιχεία κυκλοφορίας, αλληλογραφία προς τις υπηρεσίες του Ο.Σ.Ε. Α.Ε. κ.λπ.”

Μπορεί να αναλάβει αυτά τα καθήκοντα κάποιος που δούλευε ως αχθοφόρος και μάλιστα στο Δημόσιο; ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! Αν μπορούσε, θα άλλαζε επαγγελματική κατεύθυνση πολύ νωρίτερα. Κάποιο επάγγελμα ευθύνης θα διεκδικούσε στα 29, στα 39, στα 49. Ακόμα κι αν ήταν αυτή η μία περίπτωση στο εκατομμύριο του αναξιοποίητου… διοικητικού ταλέντου, δεν έχουμε καμμία υποχρέωση να ρισκάρουμε ανθρώπινες ζωές για να του δώσουμε, ως κράτος, την ευκαιρία να κάνει, ένα βήμα πριν την σύνταξη, αυτό που δεν έκανε σε όλη του τη ζωή. Αν ήσουν ιδιοκτήτης τουριστικού λεωφορείου, θα έπαιρνες για οδηγό κάποιον που μέχρι τα 59 δεν είχε οδηγήσει ούτε παπί; Θα ανέθετες να χτίσει την πολυκατοικία που θα έμενες με τα παιδιά σου ένας 59χρονος μηχανικός, ας ήταν και του ΕΜΠ, που σε όλη του τη ζωή δεν έχει χτίσει ούτε αποθηκούλα στον κήπο; Είναι “ρατσιστική” αυτή η άποψη;

(Θα μου πεις, τι πάω και λέω στη χώρα που οι περισσότεροι που εξελέγησαν από τον “σοφό λαό” ως πρωθυπουργοί δεν είχαν κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους…)

Facebook Comments