Παρά τις ποσοστώσεις και την μανιώδη προβολή των γυναικών σε όλα τα επίπεδα εξουσίας τον δημόσιο βίο και τον στίβο εργασίας, παρά τις γυναίκες πρωθυπουργούς και την μονοπώληση του δικαστικού κλάδου, πίσω από όλες αυτές τις φαινομενικά εντυπωσιακές αλλαγές ένα είναι σίγουρο: καμία σχεδόν γυναίκα δεν έχει ολοκληρωτική εξουσία και σχεδόν όλες είναι υπόλογες σε κάποιον άντρα ανώτερο τους (κάτι το οποίο μάλιστα δεν τις ενοχλεί και ιδιαίτερα εάν αυτός διαθέτει μεγαλύτερη εξουσία από αυτές).

Στη σύγχρονη εποχή η σκιώδης εξουσία δεν ανήκει σε φανερά και εκλεγμένα αλλά και σε αφανή πρόσωπα, μεγάλες εταιρείες και διεθνείς οργανισμούς.

Φρούδες ελπίδες λοιπόν ότι αν κυβερνούσαν οι γυναίκες τον κόσμο αυτός θα γινόταν καλύτερος. Δεν γίνεται να κυβερνήσουν γιατί οι άντρες που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία δεν είναι κορόϊδα για να τα παραδώσουν όλα σε αυτές, ούτε και σε κανέναν άλλο φυσικά.

Το μόνο που άλλαξε στην εποχή μετά την γυναικεία χειραφέτηση του 60 για την Ευρώπη (και του 50 για την Αμερική) είναι ότι έχασαν το σεβασμό τους οι γυναίκες στους απλούς καθημερινούς άντρες που κάποτε θα ήταν οι σύζυγοί τους ενώ σήμερα θεωρούνται ως επί το πλείστον single, weirdoes, incels, loosers,  χωρισμένοι, αποδιοπομπαίοι και ύποπτοι βιασμού.

Τον σεβασμό των σύγχρονων γυναικών όμως (και την ερωτική προτίμηση τους) κερδίζουν τις τελευταίες δεκαετίες οι πιο πλούσιοι και ισχυροί άντρες της κοινωνικής κλίμακας (συνήθως έως πάντα εργοδότες ή) ισχυρά αρσενικά του θεάματος, γύρω από τα οποία περιστρέφονται όλο και περισσότερο.

Η παλιά πατριαρχία αποτελούνταν από άντρες που είχαν αναπτύξει την μεταξύ τους τοπική αλληλεγγύη γύρω από τις ατομικές τους οικογένειες και τη συνεργασία των οικογενειών τους γύρω από μία μικρή έως μεσαία κλίμακας κοινωνία δηλαδή μικρές πόλεις ή χωριά και συνήθως αυτοί οι άντρες είχαν κοινά συμφέροντα, κοινή επαγγελματική και μορφωτική αφετηρία και γεωγραφική προέλευση.

Η παλιά αυτή  πατριαρχία ήταν  υπεύθυνη για όλο το Δυτικό πολιτισμό και την τεχνολογία που έχουμε σήμερα όπως επίσης και οι όλες τις παραδόσεις που χάνονται και νοσταλγούμε καθώς και για τις ηθικές αρχές και αξίες που εκτιμούσαμε και πλέον χάνονται επίσης.

Η παλιά πατριαρχία είχε κεντρικό στόχο τη δημιουργία οικογένειας και βοηθούσε τους άντρες προς αυτό ανεβάζοντας το κοινωνικό τους στάτους στα μάτια των γυναικών που ανέκαθεν ήταν πιο δύσκαμπτες στο να επιλέξουν ένα και μοναδικό άνθρωπο για να μοιραστούν τη ζωή τους και άρα ήταν υπεύθυνη για τη μονογαμική οικογένεια και κοινωνία που δημιούργησε τις παραδοσιακές οικογένειες ( με παππούδες γιαγιάδες κλπ).

Η παλιά πατριαρχία κατηγορήθηκε ότι τάχα καταπίεζε τις γυναίκες επειδή τις ωθούσε να παντρευτούν χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται ότι αν δεν το έκανε αυτό σχεδόν τα εννέα δέκατα των ανθρώπων που ζουν σήμερα δεν θα υπήρχαν καθώς οι γυναίκες θα προτιμούσαν όπως και σήμερα να μην τεκνοποιήσουν. Εάν πχ. οι σημερινοί πολύτεκνοι παππούδες ξαναγίνονταν νέοι, δεν θα έβρισκαν σήμερα σύζυγο. Θα λοιδορούνταν στην πλειοψηφία τους ως incels.

Η νέα πατριαρχία που ζούμε εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου είναι μία ανίερη συμμαχία (α) μεταξύ πολύ ισχυρών και ανήθικων ανδρών που προωθούν δήθεν την απελευθέρωση της γυναίκας, (β) μιας μεγάλης πλειοψηφίας (κυρίως των νέων) γυναικών που ανταποκρίθηκαν στις αρλούμπες τους και (γ) των πάσης φύσεως μη ετεροφυλόφιλων όπου γης οι οποίοι συνασπίστηκαν μαζί τους από κεκτημένη ταχύτητα εναντίον των λευκών straight ανδρών που έχουν θεωρηθεί ως παγκόσμιοι  καταπιεστές.

Είναι εντυπωσιακό ότι παρά τον δικαιωματισμό που προβάλλουν όλοι οι παραπάνω δεν αντιλαμβάνονται την υποκρισία τους μιας και είναι προφανές τόσο ότι ανήκουν σε ένα πολύ πλούσιο κομμάτι της κοινωνίας όσο και ότι μονοπωλούν το μεγαλύτερο μέρος της σεξουαλικής πρόσβαση στις γυναίκες πράγμα εξίσου εξωφρενικά άδικο και για τους βαλλόμενους σημερινούς άντρες.

Με δημοκρατικούς όρους θα λέγαμε ότι η παλιά πατριαρχία ήταν πολύ πιο δίκη καθώς εξασφάλιζε μία γυναίκα σε κάθε αρσενικό τουλάχιστον καθώς και μία αποκεντρωμένη κατανομή του πλούτου και το κυριότερο εμπιστοσύνη μεταξύ και αλληλοβοήθεια μεταξύ  πυρηνικών  οικογενειών εμπνέοντας την κοινωνική ειρήνη αν όχι και ευτυχία.

Η σύγχρονη πατριαρχία, που στην πραγματικότητα είναι ο σύγχρονος νεοφεμινισμός (αγόμενος από πολύ πλούσιους άντρες) προάγει τον άγριο ανταγωνισμό μεταξύ των φύλων, την κατάργηση κάθε αξίας και εμπιστοσύνης και κάθε στεγανού στις ανθρώπινες συναναστροφές.

Ενώ λοιπόν η παλιά πατριαρχία θεωρήθηκε καταπιεστική μόνο και μόνο επειδή οι άντρες μπορούσαν να τρώνε ένα πιάτο φαΐ από τα χέρια της γυναίκας τους ή να έχουν μία φυσιολογική σεξουαλική ζωή φτάσαμε σήμερα οι γυναίκες να φέρονται απολύτως εχθρικά προς τον μέσο άντρα και τη σκέψη για παραδοσιακή οικογένεια ενώ ταυτόχρονα να είναι θηλυκές και υποτακτικές απέναντι στον εργοδότη τους (η σε άλλα πρόσωπα εξουσίας με τα οποία συναναστρέφονται) και ουσιαστικά να έχουν μετατοπίσει το σεβασμό τους από τον άντρα που θα αντιστοιχούσε σε καθεμία σε ένα κύκλο με πολύ λίγα αρσενικά τα οποία «μοιράζονται» εντός εισαγωγικών σε μικρούς ομόκεντρους κύκλους.

Μπορούμε να το δούμε αυτό στις περιπτώσεις τραγουδιστών, καλλιτεχνών, επιχειρηματιών που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα απασχολούν ένα τεράστιο αριθμό γυναικών (με τις οποίες σχετίζονται συχνά και ερωτικά και στις επιχειρήσεις τους.

Η πατριαρχία λοιπόν δεν πέθανε αλλά αντικαταστάθηκε με ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο όπως άλλωστε αντικαταστάθηκε η μεσαία τάξη της κοινωνία μας που ήταν πάνω από 60% πριν τα μνημόνια με ένα 20% σήμερα που απέμεινε από αυτή αφού πετσοκόφτηκαν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μας.

Αυτή είναι η πραγματική ανάγνωση της ζωής και της κοινωνίας σήμερα και ως τέτοια μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν έχει κανένα νόημα και ότι θα συνεχίζει να χειροτερεύει μέχρι ένα σημείο πλήρους κατάρρευσης από το οποίο και μετά άνδρες και γυναίκες θα ξαναρχίσουν να σχετίζονται πάνω σε ισότιμη βάση.


 

 

Facebook Comments