Ένας αργός θάνατος

Σε απόσταση αναπνοής απ’ τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση εν μέσω καλοκαιριού, αντιηλιακού και καρπουζιού.

Οι επισκέψεις των πολιτικών δίνουν και παίρνουν, η λησμονημένη επαρχία σε πρώτο πλάνο, γέροντες και γερόντισσες, μαγκούρες και μαντινάδες, μικρά παιδιά και οι νέοι που παίζουν σε πρώτη προβολή στα τηλεοπτικά σποτάκια των κομμάτων.

Αν έκλεινες τα μάτια κι έμπαινες σε μια χρονομηχανή και ταξίδευες μεμιάς στο 1996, 2000, 2009,… πάνω κάτω τα ίδια λόγια. Με λίγες προσθήκες της νέας εποχής. Οι επικοινωνιολόγοι λίγο εκμοντερνίστηκαν. Τα εργαλεία πειθούς λίγο εκσυγχρονίσθηκαν. Κι οι ακροατές και οι θεατές έγιναν πιο απαθείς, πιο αδιάφοροι. Συνήθως η τηλεόραση ανάβει απλά για να παίζει. Η ρομαντική εποχή της μεταπολίτευσης φαντάζει τόσο μακρινή πια. «Και μπήκαμε στα χρόνια που όλα εξηγούνται και όλα συζητιούνται, κανένας μας δε φταίει» που λέει και το άσμα.

Όλοι μιλάνε γενικά και μιλάνε πολύ, χωρίς παύσεις, χωρίς ανάσες. Στην ατζέντα το περιβάλλον, η οικονομία, η υγεία, η εθνική άμυνα…αλλά πουθενά δεν είδα μια αναφορά για το πολύ σημαντικό πρόβλημα που μαστίζει τη σύγχρονη Ελλάδα.

Το δημογραφικό πρόβλημα.

Στα χρόνια της κρίσης από το 2010 και μετά, αυτό εντάθηκε. Οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία οικογένειας, οι οικονομικοί όροι, η μετανάστευση, τα συχνά διαζύγια, το διαδίκτυο, η μοναξιά και τόσες άλλες παθογένειες της σύγχρονης ζωής.

Όλες οι μελέτες οδηγούν στη σταδιακή συρρίκνωση του πληθυσμού και ταυτόχρονη γήρανση του.

Αλλά κανείς δεν ασχολείται με αυτό.

Με το σκεπτικό ότι τι με νοιάζει εμένα τι θα γίνει σε εκατό χρόνια αφού εγώ δε θα ζω;

Ή με το σκεπτικό ότι άσε τον λαό στον αιώνιο ύπνο του;

Ή συνδυασμός των παραπάνω;

Μοιάζει σαν ένα καλοστημένο παιχνίδι αυτή η συρρίκνωση μαζί με τις εθνικές προδοσίες, τα ξεπουλήματα των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και το βούλωμα των στομάτων. Και στην εποχή της εύκολης ταμπέλας όποιος αρθρώνει λόγο τέτοιο, χαρακτηρίζεται μεμιάς εθνικιστής, πατριδολάτρης, εμμονικός, απαρχαιωμένος.

Μήπως είναι καλύτερο να κάτσω στη βολική θέση μου και να παρακολουθώ ατάραχος τον αργό θάνατο του ελληνικού έθνους;