Τις τελευταίες μέρες βρέθηκα στην ακριτική Φλώρινα. Θα προσυπογράψω όλους τους συνήθεις χαρακτηρισμούς που της αποδίδονται. Ναι ήταν όντως μαγική, καταπράσινη, υπέροχη, γραφική.

Ήταν όμως και εγκαταλελειμμένη, ασυντήρητη σχεδόν ημιθανής. Αν δεν ήταν οι φοιτητές του πανεπιστημίου της δυτικής Μακεδονίας να γεμίζουν το κέντρο η εικόνα θα ήταν τραγική.

Ως γνωστόν την Φλώρινα διασχίζει ο ποταμός Σακουλέβας. Κατά μήκος και εκατέρωθεν του ποταμιού, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα της πόλης, είναι χτισμένα πανέμορφα, κυρίως διώροφα, διατηρητέα σπίτια περασμένων αιώνων που θυμίζουν ότι κάποτε η πόλη ήκμασε και η αισθητική έπαιζε πιο σημαντικό ρόλο απ’ ότι σήμερα στη ζωή των Νεοελλήνων. Τα σπίτια αυτά γεμίζουν και τα γύρω σοκάκια αποτελώντας την παλιά πόλη. Ως εδώ καλά. Ευτυχώς, σκέφτομαι, δεν κατάφερε να τα εξαφανίσει η ακαλαίσθητη, πλεονεκτική μανία του ’80 που διέσπειρε στο υπόλοιπο κέντρο τις εκτρωματικές πενταόροφες οικοδομές. Από αυτά τα υπέροχα διατηρητέα κτίσματα ένα ποσοστό 70-80% ήταν ερμητικά κλειστά και παραμελημένα. Χωρίς ίχνος συντήρησης. Κάποια και υπό κατάρρευση. Τα ανακαινισμένα ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Η επισήμανση αυτή δεν έχει σκοπό να αποδώσει ευθύνες καθώς είναι κατανοητό ότι όταν δεν υπάρχει ενεργός πληθυσμός δεν υπάρχουν και οι πόροι για να είναι ένα μέρος ακμαίο. Και το κύριο πρόβλημα είναι αυτό ακριβώς, η πληθυσμιακή συρρίκνωση.

Πριν έξι περίπου χρόνια είχα βρεθεί στο Τρόλχαταν, μια μικρή πόλη στην νοτιοδυτική Σουηδία. Εξίσου γραφική, πολύ καλά συντηρημένη και δυστυχώς εκκενωμένη από σουηδικό πληθυσμό. Θυμάμαι είχαμε βγει για μια βόλτα στο υπέροχο ποτάμι που επίσης τη διατρέχει και ο πληθυσμός που βόλταρε μαζί μας ήταν κατά 50% μουσουλμανικός. Γυναίκες με μαύρες μαντήλες και μικρά παιδιά που ήρθαν να δημιουργήσουν ένα νέο σουηδικό τοπίο. Έτσι είναι φύση, δεν αρέσκεται στα κενά.

Μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό πλαίσιο γνωρίζουμε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άντρας σε γάμο με άνδρα και τρίτο μέλος της οικογένειας έναν σκύλο. Σεβαστές όλες οι προσωπικές επιλογές. Πάνω από όλα η ελευθερία και η αξιοπρέπεια.

Άλλο όμως ζήτημα αποτελούν τα πρότυπα της κοινωνίας. Πρότυπο είναι αυτό που παροτρύνουμε τους πολίτες, κυρίως τους νέους, να μιμηθούν. Στο υποθετικό σενάριο που αυτό το πρότυπο το μιμηθούν όλοι θα κάνει καλό ή κακό στην κοινωνία; Αν όλοι είναι καλλιεργημένοι θα ωφεληθεί η κοινωνία; Αν όλοι είναι γενναίοι; Εννοείται ότι είναι αποδεκτές οποιεσδήποτε διαφοροποιήσεις π.χ. κάποιος δεν θέλει να υπηρετήσει στον στρατό λόγω πεποιθήσεων. Σεβαστό. Δεν προωθείται όμως αυτό ως πρότυπο γιατί θα ήταν καταστροφικό για την εθνική ταυτότητα της χώρας.

Και ενώ όλοι επιθυμούμε μια ακμάζουσα ελληνική κοινωνία με την πολιτισμική της ιδιαιτερότητα και την εθνική της ταυτότητα παρούσα, παράλληλα προωθείται ένα δήθεν προοδευτικό μέλλον που μαθηματικά οδηγεί στην αριθμητική συρρίκνωση και τελικά στην εξαφάνιση. Οι πολίτες πείστηκαν πως πρέπει να αποδεχτούν και να στηρίξουν πρότυπα που αν επικρατήσουν θα σημάνουν το τέλος μας όπως το γνωρίζουμε στο παρόν. Σαν την ιστορία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές «Το φως είναι σαν το νερό» όπου ο πατέρας σε μια καλών προθέσεων προσπάθεια να δώσει στα παιδιά του να καταλάβουν πώς ρέει το φως, το παρομοιάζει με το νερό. Τα παιδιά προσλαμβάνουν έτσι μια διαταραγμένη πραγματικότητα που τελικά οδηγεί σε τραγωδία, τον θάνατο των συμμαθητών τους.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην νεοελληνική κοινωνία που αποδέχεται άκριτα ως κανονικότητα πρακτικές που φυσιολογικά είναι η εξαίρεση, αποδέχεται δηλαδή μια διαταραγμένη πραγματικότητα. Δεν είναι προοδευτικό να μην προωθεί η κοινωνία την παραδοσιακή οικογένεια και τη γέννηση παιδιών. Είναι τραγικό που η πολιτεία δεν δίνει κίνητρα στους νέους και τις νέες να τεκνοποιήσουν και να γεμίσουν τις φυλλορροούσες ακριτικές πόλεις μας. Αντ’ αυτού παρατηρούμε μια κοινωνία να αυτοεπαινείται που δεν έμεινε πίσω στην ακυρωτική (των παραδοσιακών αξιών) φρενίτιδα της δύσης που θα οδηγήσει με βεβαιότητα στην παρακμή της.

Και δεν θα ήταν καθόλου κατακριτέο να πάρει ο κ. Κασσελάκης την αρχηγία αν πληρούσε όλες τις άλλες απαραίτητες προϋποθέσεις και τύχαινε να είναι και ομοφυλόφιλος, παντρεμένος με άντρα. Το πρόβλημα είναι ότι το μόνο χαρακτηριστικό του που έγινε γνωστό και ψηφίστηκε από τον κόσμο είναι αυτό ακριβώς, ότι είναι ομοφυλόφιλος, παντρεμένος με άντρα. Καλλιεργήθηκε δηλαδή ως απόλυτο προσόν και προωθήθηκε ως πρότυπο ένα χαρακτηριστικό που συνολικά δεν μπορεί να ευνοήσει την κοινωνία.

Ο κ. Κασσελάκης δεν είναι πρότυπο, είναι ένα εξωτικό φρούτο. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τα εξωτικά φρούτα τα πληρώνουμε πανάκριβα και σε βάθος χρόνου πνίγουν την εγχώρια παραγωγή.

Facebook Comments